4 μέρες στην Βαρκελώνη

Βόλτα με τον Γκαουντί, καφέ με τον Πικάσο, Τάπας το βράδυ και ηλιοθεραπεία δίπλα στον Κολόμβο!

Η Βαρκελώνη είναι μια πόλη για να την περπατάς! Για βόλτες ατελείωτες. Και αν δεν αγαπάς και πολύ το περπάτημα, τότε πάρε ποδήλατο. Η άνεση είναι ίδια. Σαφώς και έχει πολλά να δεις και να κάνεις, αλλά αυτό που με εντυπωσίασε πρώτα είναι οι φροντισμένοι δρόμοι της, οι τεράστιοι πεζόδρομοι και το πλήρες συγκοινωνιακό της δίκτυο. Αρκεί να σημειωθεί ότι το Μετρό της Βαρκελώνης αποτελείται από 12 γραμμές και 180 σταθμούς, με την γραμμή 9 να αποτελεί την μακρύτερη πλήρως αυτοματοποιημένη γραμμή μετρό της Ευρώπης.

Και όλα αυτά επιτρέπουν στον επισκέπτη μια χαλαρότητα. Υπάρχουν τουλάχιστον πέντε τρόποι για να πας από το αεροδρόμιο στο κέντρο της πόλης, για όλα τα βαλάντια και με πολύ οργανωμένο τρόπο. Η πρόσβαση είναι σχεδόν άμεση –δεν χρειάζεται πάνω από μισή ώρα. Και όταν αρχίζει η εμπειρία εξερεύνησης της πόλης της Βαρκελώνης, δεν χρειάζεται να κοιτάς κάτω μήπως και βρεις καμιά λακκούβα και σκοτωθείς. Δεν υπάρχουν διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα με ανοιγμένα τα αλάρμ για κάτι ώρες. Δεν υπάρχουν παρκαρισμένα αυτοκίνητα πάνω σε πεζοδρόμια που όταν είναι και στενά σε αναγκάζουν να βγεις στον δρόμο, ούτε μπροστά σε μπάρες για άτομα με ειδικές ανάγκες. Δεν βλέπεις πεταμένα σκουπίδια κάτω. Ούτε κτίρια μουτζουρωμένα από γκράφιτι που δεν είναι γκράφιτι (το γκράφιτι είναι μια μορφή τέχνης και όταν είναι καλό είναι άξιο θαυμασμού αλλά δεν μιλάω για κάτι τέτοιο εδώ).

 

 Και αν σπεύσετε να μου πείτε ότι «εντάξει αυτό είδες εσύ στις τέσσερις μέρες που έμεινες εκεί αλλά άλλο να ζεις μόνιμα», θα σας απαντήσω «ναι, σωστό αυτό, αλλά ακόμα κι αν για τις τρεις ή τέσσερις μέρες εμένα μου δίνουν τέτοια εικόνα, τότε Μπράβο τους!». Σαφώς και αυτό δείχνει κάτι για αυτόν τον λαό που είναι γεγονός πως όταν είχε τα κάτω του ήταν πολύ, πολύ άσχημα, μα όταν πήρε τα πάνω του, έκανε θαύματα! Η ζωή δεν είναι μια ευθεία γραμμή. Έχει τα πάνω της και τα κάτω της, μόνο που μερικές φορές νομίζω πως στην Ελλάδα έχουμε κολλήσει εντελώς και αμετάκλητα στα κάτω μας…. Από πλευράς αισθητικής, συμπεριφοράς, αστικού τοπίου, φροντίδας του υπέροχου φυσικού μας πλούτου, ίσων ευκαιριών και πάει λέγοντας. Αυτό βέβαια,  είναι ένα θέμα για ένα άλλο άρθρο. Και ο σκοπός μου τώρα, εδώ, είναι να σας μιλήσω για την Βαρκελώνη. Για αυτά που έμαθα και είδα στην ολιγοήμερη επίσκεψή μου στην πρωτεύουσα της Καταλονίας.

Ποια Μεσόγειος;

Η Βαρκελώνη είναι η δεύτερη σημαντικότερη πόλη του ισπανικού κράτους, πρωτεύουσα της Αυτοδιοικούμενης Περιφέρειας της Καταλονίας. Ο πληθυσμός της είναι της τάξης των 5 περίπου εκατομμυρίων κατοίκων. Βρέχεται από την Μεσόγειο θάλασσα και το λιμάνι της πάντα έπαιζε ζωτικό ρόλο στην ευημερία της περιοχής και στο άνοιγμα του εμπορίου προς την Κίνα. Παρόλα αυτά, οι Καταλανοί δεν θεωρούν τους εαυτούς τους Μεσόγειους αλλά Βορειοευρωπαίους, θέλοντας να καταδείξουν προφανώς μια σύνδεση ως προς την συνέπεια, την εργατικότητα και το δυναμικό επιχειρείν. Και προτού βιαστείτε να απαντήσετε στην ερώτηση «ποιο είναι το πιο δημοφιλές ζώο στην Βαρκελώνη», σας λέω από τώρα πως δεν είναι ο ταύρος.

Το εθνικό ζώο της Βαρκελώνης είναι το γαιδούρι που σημαίνει αντοχή μεγάλη, εργατικότητα, απλότητα και μαζί με αυτά και πείσμα! Οι Καταλανοί δεν είναι εύκολος λαός. Σαφώς η εμμονή ενός κομματιού τους για ανεξαρτησία πάει πολύ πίσω στον χρόνο και την ιστορία. Μια ιστορία που εξηγεί πολλά για την ίδια την Ισπανία και για το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης. Αυτή η ιδιαιτερότητά τους, όμως, θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι και ένα κομμάτι της γοητείας τους. Πηγαίνοντας στην Βαρκελώνη είχα έναν δισταγμό ως προς την επιλογή της γλώσσας που θα επικοινωνούσα μαζί τους. Ισπανικά ή Αγγλικά;

Καταλανικά, Ισπανικά ή Αγγλικά

Πρέπει να πω ότι δεν είχα κανένα πρόβλημα όταν αποφάσισα να τους μιλάω στα Ισπανικά. Ήταν ευγενικοί και απαντούσαν όλοι στα ισπανικά ή και στα αγγλικά όταν μερικές φορές δεν τα καταφέρναμε στην συνεννόηση. Από ό, τι έμαθα, οι παλαιότερες γενιές μιλούν την επίσημη ισπανική γλώσσα που όλοι μαθαίνουμε στο εξωτερικό –δηλαδή τα καστεγιάνικα- αλλά οι νεότερες γενιές μιλούν τα καταλανικά και αυτό έχει εξήγηση. Η μεγάλη αντίσταση των κατοίκων της Βαρκελώνης στο Πραξικόπημα του Φρανθίσκο Φράνκο είχε οδυνηρές επιπτώσεις για τους ίδιους μετά την πτώση της δημοκρατικής κυβέρνησης, καθώς τα συνδικάτα της Καταλονίας διαλύθηκαν και η Καταλανική γλώσσα απαγορεύθηκε. Η πόλη σχεδόν απομονώθηκε τότε και η μόνη διέξοδος συνειδητοποιήθηκε πως ήταν ο πολιτισμός και η διαφορετικότητα μέσω αυτού. Για να κλείσουμε το θέμα της γλώσσας, στα σχολεία της Καταλονίας σήμερα διδάσκονται τα καταλανικά. Για να μάθει κάποιος τα ισπανικά πρέπει να πάει σε φροντιστήριο εκτός σχολείου όπως θα κάνει και για τα αγγλικά, τα γαλλικά ή οποιαδήποτε άλλη ξένη γλώσσα.

Πόλη του Γκαουντί, του Μιρό, του Νταλί και του Πικάσο

Στην Βαρκελώνη έζησαν και άφησαν το στίγμα τους, οι  Άντονι Γκαουντί,  Σαλβαδόρ Νταλί,  Χουάν Μιρό και  Πάμπλο Πικάσο. Τα κτίρια του Άντονι Γκαουντί, Κάζα Μπατλό και Κάζα Μιλά, όπως και η εκκλησία Σαγκράδα Φαμίλια που δεν μπόρεσε να την τελειώσει – οι εργασίες ολοκλήρωσής της σήμερα είναι εντατικές και πάντα στο ύφος του μεγάλου Ισπανού αρχιτέκτονα- είναι τα πρώτα αξιοθέατα που σπεύδει να δει κανείς. Από την Πλάθα Καταλούνια στο κέντρο της πόλης αν ανηφορίσει κανείς την Πασέο ντε Γκράθια, εκτός από τα πολυτελή καταστήματα που υπάρχουν εκεί, θα μπορέσει να δει τα Κάζα Μπατλό και Κάζα Μιλά.

Αν έχει όρεξη να συνεχίσει θα φθάσει από εκεί στην Σαγκράδα Φαμίλια. Αλλιώς θα πάρει το μετρό απέναντι από το Κάζα Μιλά και σε δυο στάσεις θα είναι εκεί. Υπάρχει και μουσείο αφιερωμένο στον Γκαουντί αλλά τα αριστουργήματά του μιλούν με τον καλύτερο τρόπο και εάν δεν έχετε αρκετές μέρες στην διάθεσή σας για να γυρίσετε την πόλη, ίσως καλύτερα είναι να επιλέξετε να πάτε στο Μουσείο του Ιδρύματος Χουάν Μιρό που περιστοιχίζεται από έναν υπέροχο κήπο,  στο Μουσείο του Πικάσο ή στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και εκείνο της πόλης της Βαρκελώνης.

Μουσείο Πικάσο

Στο Μουσείο του Πικάσο –έγινε από την συνένωση τεσσάρων παλατιών στην μοδάτη γειτονιά Ελ Μπορν – θα μπορέσει κανείς να θαυμάσει τα πρώτα έργα του ζωγράφου αλλά και ένα χαρακτηριστικό δείγμα των πειραματισμών του μέχρι να καταλήξει στο μετέπειτα στυλ του ως εμπνευστής του κινήματος του κυβισμού. Η Γκουέρνικα εκτίθεται στο Παρίσι, ενώ Οι Κυρίες της Αβινιόν στη Νέα Υόρκη.

 

Στο Μουσείο, εκτός από την μόνιμη συλλογή, φιλοξενούνται εξαιρετικά ενδιαφέρουσες περιοδικές εκθέσεις. Μέχρι τις 16 Μαρτίου 2020 υπάρχει αφιέρωμα στον Πικάσο και τον επιστήθιο φίλο του ποιητή Πολ Ελυάρ. Μπορείτε να κλείσετε εισιτήρια πριν το ταξίδι σας από τον ιστοχώρο του μουσείου και καλό είναι να βρίσκεστε εκεί τουλάχιστον μισή ώρα νωρίτερα γιατί πάντα έχει πολύ κόσμο. Κάθε Πέμπτη απόγευμα και την πρώτη Κυριακή κάθε μήνα η είσοδος είναι ελεύθερη.

                   

Εφόσον πάτε στο Μουσείο Πικάσο, είναι καλή ευκαιρία να πάτε δυο τετράγωνα πιο πέρα και να επισκεφτείτε το πάρκο Σιουταντέλα. Μια ανάσα πράσινου στην καρδιά της Βαρκελώνης. Το πάρκο Σιουταντέλα ήταν φρούριο έως το 1714. Σήμερα έχει μέσα του ένα ζωολογικό κήπο, το Μουσείο Φυσικών Επιστημών και το Καταλανικό Κοινοβούλιο.

Μια επίσκεψη επιβάλλεται και στο Πάρκο Γκουέλ που αποτελεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO μαζί με τα Κάζα Μπατλό και Μιλά. Το αποτύπωμα του Γκαουντί είναι έντονο εδώ – μέσα στο πάρκο υπάρχει και το σπίτι του- ενώ η είσοδος είναι επί πληρωμή για το κομμάτι με τα κτίρια και τα γλυπτά του Γκαουντί. Ωστόσο, το υπόλοιπο πάρκο μπορείτε να το περιηγηθείτε ελεύθερα. Η πρόσβαση εκεί γίνεται με μετρό και λεωφορεία.

Γοτθική Συνοικία

Ιδιαίτερο ιστορικό και αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον παρουσιάζει και η Γοτθική Συνοικία. Το καλύτερο είναι να κλείσετε μέσω Ίντερνετ μια ελεύθερη περιήγηση όπου μέσα σε 2μιση ώρες θα πάτε ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο με την βοήθεια εξαιρετικών οδηγών. Στο τέλος της περιήγησης δίνετε όποιο ποσό θεωρείτε ότι είναι κατάλληλο. Συνήθως πάει 10 ευρώ το άτομο αλλά πιστέψτε με, αξίζει πραγματικά η εμπειρία και τα χρήματα για αυτήν.

 

Όπως είπα και στην εισαγωγή, η Βαρκελώνη είναι μια πόλη που περπατιέται πολύ. Ο καιρός είναι συνήθως ήπιος και οι βόλτες ευνοούνται ιδιαίτερα. Από την περιοχή Λα Μπαρσελονέτα που είναι η συνοικία δίπλα ακριβώς από το λιμάνι με απόλυτα ευθυγραμμισμένους δρόμους –το γιατί έχει να κάνει με τα άλογα που έπρεπε να μπορούν να τρέχουν χωρίς εμπόδια για να πιάσουν τους όποιους στασιαστές – οδηγείστε στον παραλιακό δρόμο. Με κατεύθυνση προς το άγαλμα του Χριστόφορου Κολόμβου βρίσκεστε αμέσως και στο τέλος του πεζόδρομου Λα Ράμπλα. Ανεβαίνοντας την Λα Ράμπλα, θα βρεθείτε στην Πλάθα Καταλούνια.

Το σημείο όπου βρίσκεται το άγαλμα του Χριστόφορου Κολόμβου είναι εκείνο της επιστροφής του από το πρώτο του ταξίδι στην αμερικανική ήπειρο όπου είχε σπεύσει να καταθέσει την αναφορά του στην βασίλισσα Ιζαμπέλα.

Τάπας

Οι Βαρκελωνέζοι αγαπούν την παρέα και τα μεζεδάκια. Το μεσημεριανό σερβίρεται έως τις 4:00. Συχνά υπάρχει το μενού της ημέρας όπου με 15 ή 20 ευρώ το πολύ, ανά άτομο, μπορείς να έχεις τρία ή και τέσσερα πιάτα (ορεκτικό, κυρίως πιάτο και επιδόρπιο). Αυτό είναι κάτι που καθιερώθηκε επί εποχής Φράνκο, καθώς είχε υποχρεώσει τα μαγαζιά να σερβίρουν πολλά πιάτα σε χαμηλές τιμές. Όταν τα στομάχι είναι γεμάτο δεν υπάρχουν πολλές σκέψεις για επανάσταση, αντίσταση κλπ. Το δείπνο σερβίρεται από τις 8:30 το βράδυ και μετά. Στο ενδιάμεσο, για τις λιγούρες, υπάρχουν τα τάπας. Αλλά αν θέλετε κάτι πιο ελαφρύ το βράδυ, υπάρχουν πολλά εξαιρετικά μπαράκια που σερβίρουν μαζί με καλή  μπίρα και τάπας. Δεν είναι διόλου τυχαίο που η Βαρκελώνη μεταξύ άλλων είναι και γαστρονομικός προορισμός.

 

Γενικά, η Βαρκελώνη είναι μια ζωντανή πόλη. Το βράδυ υπάρχει κίνηση στους δρόμους της πόλης και οι παρέες κάθονται είτε μέσα στα μαγαζιά  είτε στα τραπεζάκια έξω κάτω από τις σόμπες και περνούν χαλαρά την ώρα τους. Στην συνοικία Ελ Ραβάλ που κάποτε ήταν μάλλον κακόφημη –χρειάστηκε μεγάλη εκκαθάριση από τις αρχές της πόλης- υπάρχουν πολλά ωραία μπαρ και εστιατόρια. Στο La Tasqueta de Blai θα βρείτε εξαιρετικά τάπας με 1 ευρώ και 1,80 αντίστοιχα. Η σερβιτόρα μετρά μετά τις οδοντογλυφίδες και φέρνει τον λογαριασμό. Η ροή των μεζέδων είναι συνεχής και εμπλουτισμένη… Δύσκολο να αντισταθείς!

Πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992 η καταλανική πρωτεύουσα λέγεται πως δεν ήταν αυτό που είναι σήμερα. Η αλήθεια είναι ότι οι Καταλανοί εκμεταλλεύθηκαν στο έπακρο τις επενδύσεις που εισέρευσαν στην πόλη τους τότε. Άρπαξαν την ευκαιρία από τα μαλλιά και έφτιαξαν μια πόλη υπέροχη, ανεβάζοντας την ποιότητα της ζωής και ενισχύοντας το πολιτιστικό της πλούτο και το προφίλ της. Δεν δίστασαν να γκρεμίσουν κτίρια ολόκληρα στις κακόφημες συνοικίες προκειμένου να τις εκκαθαρίσουν από τις εστίες των ναρκωτικών και του λαθρεμπορίου. Μετέφεραν τόνους άμμου από την Αίγυπτο για να φτιάξουν το λιμάνι τους και την παραλιακή τους λεωφόρο και γενικά ήταν αποφασισμένοι να φέρουν την πόλη τους σε άλλο επίπεδο. Και τα κατάφεραν. Σήμερα η Βαρκελώνη αποτελεί μια από τις πιο δημοφιλείς πόλεις της Ευρώπης για τουρισμό. Αν, λοιπόν, σκέφτεστε ένα ταξίδι σίγουρα θα σας πρότεινα την Βαρκελώνη.

Τέσσερις μέρες δεν φτάνουν με τίποτα να δεις ό, τι προσφέρει η πόλη συνολικά, ωστόσο παίρνετε μια γερή δόση βαρκελωνέζικου αέρα και πολιτισμού και φεύγετε με την υπόσχεση να ξαναγυρίσετε για τα υπόλοιπα…. Και σίγουρα αυτό είναι επιτυχία για μια πόλη, έναν προορισμό. Η υπόσχεση να ξαναέρθεις!

 

 

 

Η αναδημοσίευση φωτογραφιών και κειμένων του blog, επιτρέπεται μόνο έπειτα από άδεια του annastories.gr