Η αξία της αναγνώρισης

«Κάθε ένα παιδί είναι ταλαντούχο. Και κάθε παιδί αντιμετωπίζει προκλήσεις. Είναι απλά το εκπαιδευτικό μας σύστημα που δεν μπορεί να «δει» εύκολα κάποια χαρίσματα αλλά και προκλήσεις. Αρκετά σχολεία προσπαθούν να βρουν τρόπους να φανούν τα χαρίσματα των παιδιών. Και οι γονείς μπορούν να βοηθήσουν. Μπορούμε να βοηθήσουμε τα παιδιά μας που παλεύουν μέσα στο σχολείο να πιστέψουν ότι είναι ΟΚ. Είναι ο μόνος τρόπος και είναι ο δύσκολος. Και όταν ένα παιδί ρωτήσει: «Μαμά είμαι εντάξει;», τότε η απάντηση που χρειάζεται είναι «Ναι, είσαι παραπάνω από εντάξει. Είσαι ό, τι ήθελα πάντα και δεν σε αλλάζω με τίποτα!»». Τα λόγια αυτά ανήκουν την Γκλένον Ντόιλ, την συγγραφέα του βιβλίου που έχει γίνει best seller στις ΗΠΑ «Ο Πολεμιστής της Αγάπης» (Love Warrior). Η Όπρα Γουίνφρεϊ έχει επιλέξει το συγκεκριμένο αυτοβιογραφικό βιβλίο για το Κλαμπ των Βιβλίων της, ενώ η ιστοσελίδα της Ντόιλ, Momastery, έχει εκατομμύρια αναγνώστες κάθε εβδομάδα.

Επέλεξα την Γκλένον Ντόιλ για το θέμα αυτό της αναγνώρισης όχι μόνο για την ενδιαφέρουσα ιστορία της αλλά και επειδή η αφορμή για να πει τα παραπάνω ήταν τα λόγια του παιδιού μιας φίλης της. «Μαμά, λυπάμαι που δεν είμαι χαρισματική . Σήμερα έστειλαν μερικά γράμματα στα χαρισματικά παιδιά. Εγώ δεν είμαι..»  Βέβαια, η Ντόιλ μιλά για την αναγνώριση μέσα σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα αλλά νομίζω πως ειδικά αυτό το θέμα αφορά πολύ και τους γονείς.

Όχι μόνο των παλαιότερων γενεών που είχαν μεγαλώσει με τελείως άλλο τρόπο αλλά και των δικών μας. Νομίζω πως αν ρωτήσουμε τους γονείς ποιο είναι το ταλέντο του παιδιού τους, αρκετοί ίσως δυσκολευθούν να απαντήσουν. Κάποιοι μπορεί να πουν «Α, έχει πάρα πολλά ταλέντα…». Ναι, αλλά τι είναι αυτό που δίνει μεγάλη χαρά στο παιδί;  Πραγματικά πιστεύω ότι είναι δύσκολη ερώτηση. Λένε πως όταν έρχεται ένα μωρό στη Γη, φέρνει μαζί του ένα δώρο για την μητέρα και αυτό το δώρο είναι το χάρισμά του! Και ξέρετε, όταν δεν παίρνεις την αναγνώριση μικρός, δύσκολα μετά την δίνεις σε εσένα… Όπως στην ιστορία της μικρής Άννας που θυμίζει ίσως αρκετές παρόμοιες ιστορίες.. του μικρού Γιάννη, της μικρής Αγγελικής, της μικρής Ευγενίας κ.ά.

Η μικρή Άννα είχε για αγαπημένο παιχνίδι ένα μωρό κούκλα και ένα λούτρινο σκυλάκι. Μέχρι που μια μέρα ένας καλός φίλος του πατέρα της έρχεται επίσκεψη στο σπίτι και της φέρνει δώρο ένα μπλοκ ζωγραφικής, μαρκαδόρους και ξυλομπογιές. Αυτό ήταν! Το μωρό-κούκλα και τα σκυλάκι έγιναν ωραία στοιχεία διακόσμησης στο δωματίου της. Όπου πήγαινε έπαιρνε πάντα μαζί την τσάντα της με τα αξεσουάρ ζωγραφικής. Η μητέρα της αποφασίζει να της δείξει στην αρχή πώς να σχεδιάζει μερικά παπάκια και το τετράχρονο κοριτσάκι πιάνει αμέσως τον τρόπο και την γνώση αυτή. Σύντομα τα μπλοκ ζωγραφικής δεν την έφταναν. Ήθελε να ζωγραφίζει και στον τοίχο. Άρχισε, λοιπόν, να ζωγραφίζει στον τοίχο του δωματίου της αλλά η μητέρα αναστατωνόταν και μόνο στην ιδέα ενός «λερωμένου» τοίχου κατά την δική της οπτική. Παρόλο που μάλωνε την Αννούλα, εκείνη απτόητη. Στο τέλος, για να γλυτώσει την φωνή και την γκρίνια, ζωγράφιζε ανθρωπάκια ενός εκατοστού στην κάσα της πόρτας του δωματίου της με την ελπίδα να περάσουν απαρατήρητα… Μεγαλώνοντας, συνέχισε να ζωγραφίζει.

Συχνά ζωγράφιζε κορίτσια με ωραία ρούχα. Στο μάθημα των Εικαστικών στο Γυμνάσιο πήρε περισσότερες και πιο ουσιαστικές γνώσεις. Άρχισε να ζωγραφίζει τοπία και να μελετά πίνακες. Όπως σωστά υποθέτετε, στο μάθημα των Εικαστικών η μικρή Άννα είχε πάντα «Άριστα». Αργότερα, άρχισε να κάνει εικαστικές παρεμβάσεις στα εξώφυλλα των σχολικών βιβλίων με την τεχνική του κολάζ καθώς τα έβρισκε ιδιαίτερα βαρετά. Αλλά όταν έφτασε στο Λύκειο και κοντά στην απόφαση του «τι θέλω να σπουδάσω» η σκέψη της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών δεν πέρασε καν από το μυαλό της. Σαν να μην υπήρχε η Σχολή. Προηγήθηκαν άλλες σπουδές που ήταν επίσης μέσα στα ταλέντα της Άννας αλλά με την ζωγραφική άρχισε να ασχολείται πιο σοβαρά και με άλλη προοπτική μετά τα 40 της χρόνια και αφού είχαν συμβεί μερικές ανατροπές στην ζωή της.

Η μη αναγνώριση του ταλέντου της μικρής Άννας από την μητέρα της αλλά και τον πατέρα της τα χρόνια εκείνα δεν επέτρεψε στο ίδιο το παιδί να αναγνωρίσει το χάρισμά του ή έστω ένα από τα χαρίσματά του που του έδινε μεγάλη χαρά. Και φθάνουμε ενήλικες πια, και δεν αναγνωρίζουμε τα χαρίσματά μας, ούτε τις επιτυχίες μας. Και φυσικά, δεν τα χαιρόμαστε. Μια αγαπημένη φίλη με ένα εντυπωσιακό βιογραφικό μου είπε μια μέρα πάνω στην συζήτησή μας : «Κάθε φορά που ολοκλήρωνα ένα πτυχίο ή μεταπτυχιακό, πήγαινα αμέσως για το επόμενο. Τώρα που το σκέφτομαι, δεν γιόρτασα ποτέ τα επιτεύγματά μου, αυτά που έχω επιτύχει. Δεν κάθισα να τα χαρώ και να τα συνειδητοποιήσω».

Τι είναι, λοιπόν, αυτό που δεν μας αναγνωρίζουμε; Οι γονείς κάνουν πάντα αυτό που πιστεύουν ότι είναι καλύτερο για τα παιδιά τους. Ό, τι λέγεται εδώ δεν γίνεται με διάθεση κριτικής ή κατηγορίας. Σκοπός είναι η παρατήρηση γιατί αυτή είναι που βοηθά στην αλλαγή. Η αξία της αναγνώρισης είναι μεγάλη. Και η ερώτηση παραμένει ίδια: «Τι δεν μας αναγνωρίζουμε; Ποιο χάρισμα; Ποιο ταλέντο; Ποιες επιτυχίες και επιτεύγματα;». Η απάντηση πιστεύω θα μας εκπλήξει γιατί θα αποτελεί μια αλήθεια της καρδιάς. Ας αναγνωρίσουμε τα μοναδικά χαρίσματα που έχει ο καθένας μας και ας τα γιορτάσουμε. Ήρθε η ώρα!

Η αναδημοσίευση φωτογραφιών και κειμένων του blog, επιτρέπεται μόνο έπειτα από άδεια του annastories.gr