Back To Poets: Πίσω σε όσους ποιούν!

Το «γραφείο» μου το φετινό καλοκαίρι ήταν κινούμενο και ανοιχτό. Για καρέκλα είχα είτε ένα ξύλινο παγκάκι, είτε μια τεράστια πέτρα αφού μου επέτρεπε να ακουμπώ τον υπολογιστή πάνω στο τσιμεντένιο τραπεζάκι που βρισκόταν μπροστά της. Οι μόνοι ήχοι που ακούγονταν ήταν τα τζιτζίκια, το κελάηδισμα των πουλιών και το θρόισμα από τα φύλλα των δέντρων. Κάποιες φορές, μόνο το δροσερό αεράκι τραγουδούσε και αυτή η υπέροχη ησυχία δίνει τεράστια καθαρότητα και ενέργεια. Μεγάλη πολυτέλεια… το παραδέχομαι. Μετά από χρόνια σε ένα πολύβουο περιβάλλον –αρκετοί αναρωτιούνται πως μπορούν οι δημοσιογράφοι και συγκεντρώνονται να γράψουν όταν γύρω τους γίνεται ένας χαμός- πήγα στο άλλο άκρο.

Θα έλεγε κανείς ότι πρόκειται για μια περίεργη επιλογή, μετά από δυο χρόνια καραντίνας. Τώρα που το σκέφτομαι, αυτό που με ενόχλησε περισσότερο στη καραντίνα ήταν το μέσα και κυρίως ο περιορισμός της ελευθερίας της επιλογής. Μέγα θέμα το τι επιλέγουμε ή δεν επιλέγουμε ή νομίζουμε πως επιλέξαμε αλλά δεν ήταν έτσι…. Είτε αφορά τη προσωπική ή τη κοινωνική και εργασιακή μας ζωή, υπάρχουν πάντα τα συν και τα πλην σε κάθε κατάσταση. Το πεδίο είναι ζόρικο όταν μας επιβάλλονται καταστάσεις. Και η καραντίνα δεν είναι το μόνο παράδειγμα. Απλώς ήταν το πιο έντονο και μαζικό. Όταν πριν εννέα χρόνια η εφημερίδα που εργαζόμουν έκλεισε μέσα σε μια εβδομάδα και έμεινα χωρίς απασχόληση και με αρκετά χρωστούμενα από τους εργοδότες, ένιωσα ότι μου είχε επιβληθεί μια κατάσταση άνευ επιλογής και το σοκ ήταν μεγάλο.

Κοιτώντας πίσω τώρα και παρατηρώντας την διαδρομή μου, μοιάζει με αυτό το γρήγορο τρενάκι στα παλιά λούνα παρκ που το στομάχι σου πήγαινε στην πλάτη από την ταχύτητα και τις στροφές και ύστερα, όταν ακινητοποιούνταν πάνω σε μια ράγα πολύ ψηλά, σου ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι από την ακινησία και την άγνοια για το πότε θα έπαιρνε και πάλι μπροστά. Είναι, όμως, περίεργο και συνάμα θαυμαστό το πώς και το που σε οδηγεί η ζωή.

Μόλις είχα αρχίσει να ξεκλειδώνω τη δημιουργικότητά μου και να ξεγλιστρώ από τη φυλακή του νου και τη τότε πεποίθηση ότι μπορούσα να γράψω μόνο με δημοσιογραφικό τρόπο όταν ένα απόγευμα, μετά από μια όμορφη κουβέντα με φίλη φίλης, άνοιξε μια πόρτα σε ένα μαγικό κόσμο. Το κόσμο της φαντασίας και της σκέψης των παιδιών. Με τη παρότρυνση της Μαρίας και την υποστήριξη της Αναστασίας και της Όλγας ξεκίνησα πριν από έξι χρόνια μια Λέσχη Φιλαναγνωσίας, τρέμοντας για την αντίδραση των παιδιών σε ένα αντικείμενο κατά πολλούς βαρετό, όπως είναι η ανάγνωση βιβλίων. Το ξέρετε ότι τα παιδιά είναι σκληροί κριτές και ταυτόχρονα αυθεντικοί δάσκαλοι με τόση αγνότητα και αγάπη.

Και από εκείνη τη πρώτη μέρα που δεν θα ξεχάσω ποτέ, το ένα έφερε το άλλο. Η συνεργασία με την Αθηνά οδήγησε στη συγγραφή σεναρίων για ταινίες μικρού μήκους με έμπνευση το υλικό που είχαν παράξει τα παιδιά στις ασκήσεις δημιουργικής γραφής, ενώ πέρσι δημιουργήθηκε και το πρώτο κόμικ από τα παιδιά που αποτέλεσαν την πρώτη ομάδα Back to Poets. Πίσω στους Ποιητές. Πίσω σε όσους ποιούν, δηλαδή σε όσους δημιουργούν. Τα παιδιά δημιούργησαν τους δικούς τους χαρακτήρες, έγραψαν την ιστορία τους, την εικονογράφησαν και την επιμελήθηκαν μέχρι το τέλος.

Αν με ρωτούσατε πριν από εννέα χρόνια εάν φανταζόμουν αυτή την εξέλιξη, θα σας έλεγα όχι. Ούτε ξέρω αν θα επέλεγα συνειδητά να αφήσω τη δημοσιογραφία και τη καριέρα στο διεθνές οικονομικό ρεπορτάζ. Πιθανότατα όχι. Αλλά όταν προγραμματίζει ο άνθρωπος ο Θεός γελάει. Έτσι δεν λένε;

Επιθυμία μου είναι τα παιδιά να αγαπήσουν την υπέροχη ελληνική μας γλώσσα, η οποία ομιλείται αδιάλειπτα επί 3.000 χρόνια, και με αυτήν ως το βασικό τους μέσο να αρχίσουν να δημιουργούν. Η γλώσσα μας εξελίσσει τον ανθρώπινο εγκέφαλο και ενισχύει τη δημιουργικότητα, καθώς γεννά συνεχώς νέες λέξεις, οι συνδέσεις των οποίων είναι τόσο ουσιαστικές μεταξύ τους που ούτε το αντιλαμβανόμαστε. ‘Ίσως επειδή δεν βρέθηκε κάποιος στο δρόμο μας να μας δείξει. Με τις λέξεις ζωγραφίζουμε τις ιστορίες μας και όλο αυτό γίνεται με χαρά, με διασκεδαστικό τρόπο, διότι έτσι μένει καλύτερα η γνώση. Και ύστερα, έρχεται η ώρα της εικόνας για να συνδεθεί με τις λέξεις.

Αλλά πώς δημιουργείται μια ιστορία; Τι είναι αυτό που μας συναρπάζει σε μια ιστορία; Ποιοι είναι οι πρωταγωνιστές της; Γιατί λειτουργούν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο; Πώς συνδέονται μεταξύ τους; Συχνά δε, ανάλογα με το θέμα, οι ιστορίες που δημιουργούν τα παιδιά δίνουν πολλή τροφή για σκέψη και κουβέντα. Εκφράζονται συναισθήματα, καταστάσεις, ιδέες, επιθυμίες. Με κάθε ομάδα, το ταξίδι είναι διαφορετικό και αυτό είναι το “μαγικό” κομμάτι της δημιουργικής γραφής.

Από τον Οκτώβριο, λοιπόν, ξεκινά ένας νέος κύκλος μαθημάτων δημιουργικής γραφής. Τόσο για τα μικρά παιδιά, όσο και για τα μεγάλα παιδιά, αφού όλοι μας έχουμε ένα παιδί μέσα μας!

Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα, επικοινωνήστε στο backtopoets@gmail.com

Καλό φθινόπωρο να έχουμε!

Και ό, τι επιλέξουμε ας είναι από την καρδιά!

Άννα

 

Η αναδημοσίευση φωτογραφιών και κειμένων του blog, επιτρέπεται μόνο έπειτα από άδεια του annastories.gr