Σε κάθε ζόρισμα πάντα υπάρχει κάτι από πίσω που ζητά την προσοχή μας

Με όλα όσα βιώνουμε τις τελευταίες ημέρες από τότε που συνειδητοποιήθηκε ότι ο κορονοϊός δεν είναι κάτι που συμβαίνει πολύ μακριά, στην Κίνα εν προκειμένω, και άρα δεν μας αφορά, ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μερικές σκέψεις μου. Ναι, έχουν έρθει τα πάνω κάτω! Και όσο και αν έχω δουλέψει πάνω σε αυτό που λέμε σιωπή, εγώ και ο εαυτός μου, απομόνωση κλπ. δεν θα σας πω ψέματα. Ζορίζομαι. Όμως, με κάθε ζόρισμα πάντα υπάρχει κάτι από πίσω που μας διαφεύγει. Και η ερώτηση τώρα είναι, “τι είναι αυτό”;

Όταν έμεινα ξαφνικά χωρίς εργασία  –εργαζόμουν συνεχώς επί 18 χρόνια σε εντατικούς ρυθμούς και έκανα ένα μόνο διάλειμμα 7 μηνών όταν γέννησα την κόρη μου – ήρθαν τα πάνω κάτω στον κόσμο μου. Επειδή και αυτή η διακοπή ήταν επεισοδιακή καταλαβαίνετε πως δεν ήταν εύκολο. Στην αρχή είπα «εντάξει τώρα θα ξεκουραστώ». Και αφού πέρασε το διάστημα της ξεκούρασης άρχισαν τα ζόρια γιατί όταν έχεις μάθει να είσαι σε συνεχή δραστηριότητα, κίνηση, θόρυβο, εξελίξεις, αφού στην δημοσιογραφία είσαι στο κέντρο των εξελίξεων, είναι δύσκολο να πεις «τώρα ήρθε η ώρα για σιωπή και παύση».

Έχεις 2020 επιλογές ξεκινώντας τη Νέα Δεκαετία! Τι θα διαλέξεις;

Κάθε Νέα Χρονιά έβαζα τις προθέσεις μου. Τους στόχους μου. Τα έγραφα σε ένα χαρτί ή σε ένα σημειωματάριο και τέλος. Ούτε που άνοιγα ξανά την συγκεκριμένη σελίδα. Το ξαναδιάβαζα στο τελείωμα της χρονιάς και έκανα τον απολογισμό μου. Φέτος αποφάσισα να κινηθώ διαφορετικά. Γιατί η καθημερινότητα παρασύρει και δεν θέλω να φθάσω να μη θυμάμαι τελικά σε τι στόχευα… Έτσι, λοιπόν, την δεύτερη μέρα του 2020 –πολύ μου αρέσει αυτός ο αριθμός-  έφτιαξα το δικό μου vision board. Επειδή είναι δύσκολη η μετάφραση με μια ή δυο λέξεις, θα το εξηγήσω λίγο. Έφτιαξα πάνω στο καπάκι ενός ωραίου κουτιού ένα κολάζ με φωτογραφίες που δείχνουν τους στόχους μου για τη Νέα Χρόνια και τις βάσεις που θα τεθούν, ουσιαστικά, όλη την Νέα Δεκαετία που ανοίγεται μπροστά μας.

Πρόκειται για μια υπέροχη, ιδιαίτερα δημιουργική διαδικασία. Θυμήθηκα τότε που ήμουν έφηβη και άλλαζα το εξώφυλλο των σχολικών βιβλίων με δικά μου κολάζ. Βλέπετε η εικαστική παρέμβαση επιβαλλόταν για να γίνει το βιβλίο λίγο πιο ελκυστικό… Μόνο που τώρα η επιλογή του υλικού μου ήταν πολύ πιο προσεκτική. Δεν κρύβω ότι κάποια στιγμή δυσκολεύτηκα. Πολλές φορές νομίζουμε πως ξέρουμε τι θέλουμε αλλά όταν καλούμαστε να το οραματιστούμε, έστω και σε ένα vision board, τότε τα πράγματα σοβαρεύουν λιγάκι. Ο χώρος είναι περιορισμένος. Επομένως, χρειάζεται ταυτόχρονα να ξεκαθαριστεί τι έρχεται πρώτο!

“Κάθε παιδί είναι ένας καλλιτέχνης και το πρόβλημα είναι να μείνεις καλλιτέχνης ακόμα και όταν μεγαλώνεις!»

Σίγουρα όσοι έχουμε παιδιά αλλά και όλοι όσοι βρίσκονται πολύ κοντά σε παιδιά έχει υπάρξει στιγμή που συνειδητοποιήσαμε πόσο μεγάλοι δάσκαλοι είναι. Μια αθώα ερώτηση, ένα βλέμμα, η αυθεντική χαρά και η απίστευτη δημιουργικότητα ενός παιδιού, το παιχνίδι μαζί του, είναι ικανά να μας αλλάξουν με έναν τρόπο σχεδόν μαγικό. Αρκεί να είμαστε ανοιχτοί σε αυτό. Αρκεί να είμαστε παρατηρητικοί και να μην αναπαράγουμε μοτίβα σκέψεων του παρελθόντος, όπως «μα τι μπορεί να ξέρει ένα παιδί;».

Ένα παιδί έχει ενστικτώδη γνώση. Έχει σοφία και πολλή αγάπη γιατί πολύ απλά βρίσκεται κοντά στην Πηγή της Ζωής. Μας βάζει έναν καθρέφτη απέναντί μας με πολλή αγάπη και η αλήθεια είναι πως θέλει τόλμη να τον κοιτάξουμε. Ένα παιδί ζητά να επικοινωνήσει με το παιδί μέσα μας που σχεδόν τις περισσότερες φορές είναι ξεχασμένο.

Πάντα μου άρεσε να στέλνω τις ευχές μου με μια κάρτα

Ακόμα το κάνω. Στα γενέθλια, στις ονομαστικές γιορτές και πιο πολύ τα Χριστούγεννα. Ίσως επειδή, όπως λένε, τα γραπτά μένουν. Και θέλω και οι ευχές να μένουν. Ευχές αγάπης. Ευχές καλοτυχίας. Μια ευχή μόνο ευλογία φέρνει. Μια ευχή είναι σαν μια προσευχή. Ένα θετικό μήνυμα στο Σύμπαν για κάποιον που αγαπάμε, που τον νιώθουμε κοντά μας, που θέλουμε να του δείξουμε ότι είμαστε εδώ για εκείνον. Πρόκειται για μια ολόκληρη δημιουργική διαδικασία. Να βάζουμε το νου και την καρδιά να συνεργαστούν για να ολοκληρώσουν μια ευχή. Νοητικά πρώτα και ύστερα γραπτά αλλά και ζωγραφικά!

Πόσοι τόνοι από μελάνι δεν έχουν ξοδευτεί επί αιώνες για να αποτυπώσουν πάνω σε έναν πάπυρο ή μια κόλλα χαρτί, συναισθήματα!

Έχω αποφασίσει από καιρό τώρα να ακούω το ένστικτό μου. Τους τελευταίους μήνες με οδηγεί σταθερά στα υπέροχα έργα του Ισπανού ζωγράφου, γλύπτη, χαράκτη και ποιητή Πάμπλο Πικάσο. Στην έκθεση του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης «Πικάσο και Αρχαιότητα» που θα είναι ανοιχτή έως τις 20 Οκτωβρίου 2019 δεν έπαψα να είμαι σε μια διαρκή έκπληξη, καθώς είναι μοναδικό το πως ένας καλλιτέχνης μπορεί να συνδέεται με πολιτισμούς μακρινούς που ίσως δεν μπορεί να τους γνωρίζει σε βάθος! Τα κεραμικά του Πικάσο που στην αρχή τα πουλούσε στην λαϊκή αγορά της πόλης που ζούσε – σήμερα θεωρούνται ανεκτίμητης αξίας- είχαν στόχο την σύνδεση της καθημερινότητας με την τέχνη μέσα από σκεύη που χρησιμοποιούμε για το φαγητό μας, γεμάτα από νοήματα και συμβολισμούς! Τα θέματα που πραγματεύτηκε ο Πικάσο έχουν άμεση σύνδεση με την ελληνική μυθολογία, την φιλοσοφική της διάσταση και την τέχνη στην αρχαιότητα. Και φυσικά αυτή είναι μόνον μια πτυχή του Πάμπλο Πικάσο που τον απασχόλησε όσο τίποτα το θέμα της ανώτερης ποιότητας αλλά και του ζωώδους ενστίκτου του ανθρώπου και πως μπορούν αυτά να ισορροπούν ή όχι…

Αν και το όνομα του Πικάσο είναι γνωστό σε όλους μας, κυρίως μέσα από τα γνωστότερα έργα του, είναι αρκετά αυτά που δεν γνωρίζουμε για την ζωή του. Έτσι, λοιπόν, σκέφθηκα να σας παραθέσω 15 γεγονότα που δεν γνωρίζουμε για τον κορυφαίο Ισπανό καλλιτέχνη.

Τι δεν γνωρίζεις για τον Πάμπλο Πικάσο

1. Το πλήρες όνομα του Πικάσο αποτελούνταν από 23 λέξεις 

Ο Πικάσο βαφτίστηκε ωςΠάμπλο, Ντιέγκο, Χοσέ, Φρανσίσκο ντε Πάουλα, Χουάν, Νεπομουθένο Μαρία δε λος Ρεμέντιος, Σιπριάνο δε λα Σαντίσιμα, Τρινιδάδ Μαρτίρ, Πατρίτσιο, Κλίτο, Ρουίθ Πικάσο. Βασικά, έχει τα ονόματα διαφόρων αγίων και συγγενών. Το Πικάσο προέρχεται από την μητέρα του, Μαρία Πικάσο Λόπεζ. Ο πατέρας του ήταν ο Χοσέ Ρουίθ Μπλάσκο.

2. «Μολύβι» : Η πρώτη του λέξη