Γιατί γελάς; Έλα ντε… Γιατί γελάς; Έχουμε συνδέσει το γέλιο με την χαζομάρα. Και λοιπόν;

Η παρατήρηση που συνήθως μου έκαναν στο σχολείο ήταν «Άννα μην γελάς» και τώρα που το σκέφτομαι είναι αρκετά γελοίο να σου λένε να μην γελάς…  Να σου λένε βασικά, να μην χαίρεσαι… Αλλά έτσι ήταν τα σχολεία και συνεχίζουν να είναι νομίζω. Στο Γυμνάσιο έτυχε να κάθομαι στο πρώτο θρανίο μπροστά στην έδρα των καθηγητών και από πίσω μου να κάθονται τα αγόρια. Δεν ξέρω πως το είχαμε καταφέρει. Στο πρώτο θρανίο της πρώτης σειράς κορίτσια και από πίσω όλα τα αγόρια και στο τελευταίο θρανίο της δεύτερης σειράς αγόρια και μέχρι μπροστά όλα τα κορίτσια. Τέλος πάντων… Οι συμμαθητές μου στο πίσω θρανίο ακριβώς, είχαν πολύ χιούμορ και έτσι δεν γινόταν να μην γελάσεις με τα σχόλιά τους.

Με θυμάμαι αρκετές φορές να σκύβω κάτω από το θρανίο για να πιάσω –και καλά…- την γόμα ή το μολύβι που είχε πέσει αλλά στην ουσία το έκανα για να γελάσω ελεύθερα. Η διπλανή μου είχε άλλο στυλ. Έβαζε το χέρι της μπροστά στο στόμα της καλύπτοντας το μισό, σαν να σκεφτόταν σοβαρά αυτά που άκουγε από τον καθηγητή, και με το άλλο μισό της στόμα που δεν φαινόταν, έσκαγε στα γέλια. Φυσικά την έβλεπα και άρχιζε το ντόμινο γέλιου.

Δεν χρειαζόταν και πολύ για να γελάσουμε. Και αυτό είναι το τόσο ωραίο της παιδικής ηλικίας.

«Μια εικόνα, χίλιες λέξεις!»

Τι σημασία έχει αν είναι κινέζικο ρητό ή αν πρόκειται για το εξαιρετικό σλόγκαν ενός Αμερικανού διαφημιστή που έψαχνε απελπισμένα έναν τρόπο για να πουλήσει διαφημιστικό χώρο πάνω στο τραμ την δεκαετία του 1920. Ναι, μια εικόνα λέει πολλά. Δείχνει αυτό που δεν λέγεται. Δείχνει αυτό που δεν βλέπεις αμέσως. Φανερώνει την αγάπη, την θλίψη, την αμηχανία, τον θυμό, τον θαυμασμό… Φανερώνει όλα μα όλα τα συναισθήματα ενός ανθρώπου παρά την απέλπιδα προσπάθειά του να τα κρύψει. Γιατί; Γιατί δεν έχει συνηθίσει, δεν έχει μάθει να τα αναγνωρίζει, να τα αποδέχεται και να ελευθερώνεται από αυτά.

Μια φωτογραφία φέρνει μνήμες. Όμορφες ή και όχι όμορφες. Μια φωτογραφία, ειδικά η σχολική, θυμίζει πως κάποτε ήμουνα παιδί. Παιδί μαζί με άλλα παιδιά, σε ένα ταξίδι που φάνταζε στην αρχή τρομακτικό.

Aς βάλουμε λίγο αγάπη σε αυτό το θαυμάσιο δημιούργημα που είμαστε

Είναι μέρες που θέλω να γράψω αυτό το άρθρο και δεν ξέρω από που να αρχίσω… Τελικά είπα να ξεκινήσω με λίγο χιούμορ βάζοντας ως τίτλο τα λόγια από ένα ελαφρολαϊκό τραγούδι που άκουσα πριν καιρό να το τραγουδά ένα πιτσιρίκι. Μετά το γέλιο, όμως, έρχεται το ερώτημα. Τι θέλει να πει ο ποιητής, εν προκειμένω ο στιχουργός; Το γλεντάει ή δεν το γλεντάει; Και μην γελιέστε. Το ερώτημα είναι σοβαρό.

«Ό,τι ξεκινά από την καρδιά, θρέφει και παραμένει ….»

Τον Κωνσταντίνο Ζερβό τον γνώρισα μέσω ενός κοινού φίλου. Έψαχνα πριν μερικά χρόνια κάποιον να μου μιλήσει για το πως αντιμετωπίζει ένας γονιός το θέμα της διατροφής του παιδιού του. Ο Κωνσταντίνος είχε ανταποκριθεί άμεσα στο αίτημά μου, μα αυτό που κράτησα από την πρώτη στιγμή της επικοινωνίας μας ήταν αυτή η ζεστασιά που εξέπεμπε ακόμα και από το τηλέφωνο! Η εξέλιξή του όλα αυτά τα χρόνια είναι υπέροχη και είμαι σίγουρη ότι θα δούμε εντυπωσιακά και ενδιαφέροντα πράγματα από την μεριά του γιατί σαφώς μιλά και δρα μέσα από την καρδιά του. Όπως λέει χαριτολογώντας, το «μαγικό ραβδί» δεν του δόθηκε… αλλά οι σπουδές και η εμπειρία του πάνω στο θέμα της διατροφής, η ειδίκευσή του ως προπονητής υγείας και ευεξίας και η αγάπη του για αυτό που κάνει, του δίνουν την δύναμη να μας πάει σε ένα ταξίδι αυτογνωσίας. Σε μια εποχή που το «φαίνεσθαι» κυριαρχεί περισσότερο από ποτέ, όπου τα selfies δίνουν και παίρνουν από άνδρες και γυναίκες που θέλουν να νιώσουν έστω και για λίγα λεπτά την αίγλη ενός μοντέλου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η παρακάτω κουβέντα με τον Κωνσταντίνο έρχεται να βάλει λίγο τα πράγματα στην θέση τους. Βασικά, μας υπενθυμίζει ότι το θέμα της διατροφικής συμπεριφοράς, ναι, έχει και μια φιλοσοφική διάσταση που δρα απελευθερωτικά.

Κωνσταντίνε τι είναι η γευματική επίγνωση που είναι γνωστή και ως mindful eating στην αγγλική γλώσσα; Πρόκειται για συνειδητή επιλογή του τι τρώμε, γιατί και πότε;

Το mindful eating είναι η επίγνωση που προκύπτει από την παρατήρηση, χωρίς επίκριση, των σωματικών αισθήσεων, συναισθημάτων και σκέψεων που υπάρχουν την στιγμή του φαγητού ή σε ένα περιβάλλον που έχει τροφές (π.χ. φούρνος, σούπερ μαρκετ, περίπτερο κ.α.). Είναι, το να είμαι παρών με όλο μου το είναι, σώμα, μυαλό, καρδιά,  στην όποια διαδικασία που σχετίζεται με την τροφή και την διατροφική συμπεριφορά. Ακούγεται απλό, όμως δεν είναι …

Επιλέγουμε την τροφή με βάση τις αξίες μας; Και αν όχι, γιατί πιστεύεις ότι συμβαίνει; Πρόκειται για άγνοια ή για πεποιθήσεις περασμένες σε εμάς από τις προηγούμενες γενιές;

Επιλέγουμε τροφές συνήθως είτε λόγω ευκολίας, είτε λόγω παρόρμησης, είτε επειδή ακολουθούμε κάποιους κανόνες και φυσικά για συναισθηματικούς λόγους. Το να επιλέγουμε την τροφή με βάση τις αξίες μας αποτελεί μια φιλοσοφική διάσταση στο θέμα της διατροφικής συμπεριφοράς και δεν είναι τόσο συνηθισμένο. Ωστόσο αν αυτό συμβαίνει σημαίνει πως

«Η ψυχή μέσα από το σώμα θέλει να σε κάνει να μάθεις ότι υπάρχουν κάποιες αρετές στη ζωή μας που πρέπει να καλλιεργούνται!»

Μου πήρε χρόνια να καταλάβω ότι το σώμα μιλάει… Και όταν άρχισα να το συνειδητοποιώ, το δικό μου σώμα βασικά ούρλιαζε. Από καιρό μου μιλούσε με τον δικό του τρόπο αλλά που να το ακούσω? Πίστευα ότι αφού γυμναζόμουν τακτικά αυτό έφθανε. Μέχρι που έφθασα να ταλαιπωρούμαι από τις αλλεργίες 12 μήνες τον χρόνο και ήρθε μια στιγμή που κουράστηκα πολύ και είπα «Φθάνει! Κάτι πρέπει να γίνει! Κάτι πρέπει να κάνω!». Αναζήτησα βοήθεια και προχώρησα σε γενναίες αλλαγές στην διατροφή μου. Η αλήθεια είναι ότι με βοήθησαν πολύ. Όμως, μετά από αρκετό καιρό έπρεπε ξανά να βρω την ισορροπία αφού είχα πιάσει τα δυο άκρα. Τελικά, πρόκειται για ένα ταξίδι. Γιατί ψιθυρίζοντας το σώμα την αλήθεια του αλλάζουν πολλά και οι αλλαγές δεν είναι πάντα εύκολες. Αλλάζει ένας ολόκληρος τρόπος ζωής. Αλλάζει αυτό που ήξερες, αυτό που σε έμαθαν, αυτό στο οποίο είχες συνηθίσει.

Παλιά έλεγα ένα «εντάξει, είμαι αγχώδης» και έτσι καθάριζα. Αμαρτία που την εξομολογείσαι δηλαδή, δεν είναι αμαρτία. Αμ δε… Ξεκίνησα να κάνω γιόγκα για να μάθω να ελέγχω το στρες. Στην αρχή ξεκινούσα την πρακτική και το μυαλό ήταν στο τηλέφωνο. Μην χτυπήσει και με ψάχνουν από την δουλειά και δεν με βρούν… μην… μην…. Φυσικά, που να βγάλω το μάθημα πέρα. Έως ότου πήγα μια μέρα στην γραμματέα της εφημερίδας και της είπα: «Αν με πάρετε τηλέφωνο και δεν το σηκώνω θα είμαι στο μάθημα της γιόγκα. Όταν τελειώσω θα δω την κλήση και θα σας πάρω πίσω». Αυτό ήταν! Σαν να έφυγε ένα τεράστιο βάρος από πάνω μου. Συγκεντρωνόμουν, προχωρούσα, συνεχίζω να προχωρώ. Όσο προχωράς, ωστόσο, ανεβαίνεις και πίστα… Ακόμα ο φόβος δεν με αφήνει να αψηφήσω την βαρύτητα και να στηριχτώ με δύναμη στα χέρια μου και μόνο. Ξέρω, όμως, ότι είναι ζήτημα χρόνου να το ξεπεράσω. Μου δίνω πια τον χρόνο. Δίνω στο σώμα μου τον χρόνο που χρειάζεται ώστε να νιώσει δυνατό και έτοιμο.

Στο ταξίδι της σύνδεσης με το σώμα σου ξεκινάς, σταματάς, ξαναρχίζεις, κάπου στην πορεία νευριάζεις, αντιστέκεσαι, μα συνεχίζεις και στο τέλος μαθαίνεις να συνομιλείς μαζί του, μαθαίνεις να το σέβεσαι και να το αγαπάς όπως ποτέ πριν και βήμα-βήμα οδηγείσαι νομίζω εκεί που είναι να πας. Η ισορροπία σαφώς δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Χρειάζεται ξανά και ξανά να την βρίσκεις μα όταν τα αυτιά και η καρδιά είναι ανοιχτά υπάρχει ροή. Και αφού αποφάσισα να σας μιλήσω για το σώμα και τις αλήθειες του, σκέφτηκα ότι η Νάντια Σανταμούρη έχει ακόμα περισσότερα να πει για αυτό, καθώς ως δασκάλα της γιόγκα είναι ένας από τους ανθρώπους που συμβαίνει να έρχονται στην ζωή σου για να σε βοηθήσουν να το ακούσεις.