Γιατί γελάς; Έλα ντε… Γιατί γελάς; Έχουμε συνδέσει το γέλιο με την χαζομάρα. Και λοιπόν;
Η παρατήρηση που συνήθως μου έκαναν στο σχολείο ήταν «Άννα μην γελάς» και τώρα που το σκέφτομαι είναι αρκετά γελοίο να σου λένε να μην γελάς… Να σου λένε βασικά, να μην χαίρεσαι… Αλλά έτσι ήταν τα σχολεία και συνεχίζουν να είναι νομίζω. Στο Γυμνάσιο έτυχε να κάθομαι στο πρώτο θρανίο μπροστά στην έδρα των καθηγητών και από πίσω μου να κάθονται τα αγόρια. Δεν ξέρω πως το είχαμε καταφέρει. Στο πρώτο θρανίο της πρώτης σειράς κορίτσια και από πίσω όλα τα αγόρια και στο τελευταίο θρανίο της δεύτερης σειράς αγόρια και μέχρι μπροστά όλα τα κορίτσια. Τέλος πάντων… Οι συμμαθητές μου στο πίσω θρανίο ακριβώς, είχαν πολύ χιούμορ και έτσι δεν γινόταν να μην γελάσεις με τα σχόλιά τους.
Με θυμάμαι αρκετές φορές να σκύβω κάτω από το θρανίο για να πιάσω –και καλά…- την γόμα ή το μολύβι που είχε πέσει αλλά στην ουσία το έκανα για να γελάσω ελεύθερα. Η διπλανή μου είχε άλλο στυλ. Έβαζε το χέρι της μπροστά στο στόμα της καλύπτοντας το μισό, σαν να σκεφτόταν σοβαρά αυτά που άκουγε από τον καθηγητή, και με το άλλο μισό της στόμα που δεν φαινόταν, έσκαγε στα γέλια. Φυσικά την έβλεπα και άρχιζε το ντόμινο γέλιου.
Δεν χρειαζόταν και πολύ για να γελάσουμε. Και αυτό είναι το τόσο ωραίο της παιδικής ηλικίας.