Χωρίς σήμα

Όταν πέφτει μαύρο στην οθόνη… 

Οι ειδήσεις εδώ και αρκετές εβδομάδες είναι τόσο αρνητικές…. Στέκομαι ιδιαίτερα, όμως, στις οικειοθελείς αναχωρήσεις από τούτο τον κόσμο ανθρώπων που φαίνονταν αισιόδοξοι, ανθρώπων κατ’ ουσίαν πολύ ευαίσθητων που παρόλα αυτά είχαν καταφέρει αυτή την ευαισθησία να την κάνουν δημιουργικότητα. Ο καθένας στο πεδίο του. Στην συγγραφή ή στην μαγειρική, στα ταξίδια, στην μόδα, στην μουσική. Το τι συμβαίνει στο μυαλό ενός ανθρώπου που έχει ζήσει έντονα την ζωή του, με έντονες εμπειρίες αλλά και καταχρήσεις, όταν παίρνει εκείνη την στιγμιαία απόφαση τερματισμού της ζωής του, δεν το ξέρει κανείς. Και ούτε θα το μάθει κανείς. Ό,τι και να λέγεται είναι απλώς εικασίες. Και όσο υπάρχουν οι εικασίες, τόσο φουντώνει το «γιατί». Μα φαινόταν χαρούμενος. Μα τα είχε όλα (χρήματα, οικογένεια, ταξίδια…). Και λοιπόν;

Σε εκείνο το σημείο της πτώσης, του κενού που δεν γεμίζει με τίποτα, των υπαρξιακών ερωτημάτων που παραμένουν αναπάντητα, της μοναξιάς που βαραίνει όλο και πιο πολύ, του φόβου που δεν ελέγχεται πια, όλα είναι πιθανά…. Και είτε θα έρθει η φώτιση, όπως περιγράφει την δική του εμπειρία ο σύγχρονος πνευματικός δάσκαλος Έκχαρτ Τόλλε, είτε θα πέσει μαύρο στην οθόνη. Και ναι, αν κάτι αφήνουν ο θάνατος του διάσημου σεφ Άντονι Μπουρντέν, της Κέιτ Σπέιντ και λίγους μήνες πριν εκείνος του νεαρού Σουηδού μουσικού παραγωγού Τιμ Μπέργκλινγκ, γνωστός ως Avicii, είναι η ανάγκη επανεξέτασης του θέματος της ευτυχίας ή του «είμαι καλά μέσα στο πετσί μου».

«Την στιγμή της πνευματικής μου μεταμόρφωσης μόλις είχα ολοκληρώσει τις σπουδές μου στις ξένες γλώσσες και την ιστορία στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου. Ήμουν 29 χρόνων και καθόλου ευτυχισμένος. Τα είχα καταφέρει καλά παρακινούμενος από τον φόβο ότι δεν είμαι αρκετά καλός. Και δούλεψα σκληρά. Όμως, χωρίς πλάνο για το μέλλον, βούλιαξα μέσα στην κατάθλιψη. Δεν άντεχα να ζω με τον εαυτό μου άλλο και τότε, εκείνο το βράδυ, λίγο πριν βάλω τέλος στην ζωή μου και σκεπτόμενος τις επιπτώσεις, γεννήθηκε το εξής ερώτημα: Εάν δεν μπορώ να ζήσω με τον εαυτό μου, θα πρέπει να υπάρχουν δυο εαυτοί: Εγώ και ο εαυτός που δεν μπορεί να ζήσει άλλο με μένα. Ίσως μόνον ο ένας από τους δυο είναι ο αληθινός. Αυτή ακριβώς η συνειδητοποίηση έκανε το μυαλό μου να σταματήσει. Ήμουν συνειδητός πια, δεν υπήρχαν άλλες σκέψεις» τονίζει ο Τόλλε στο βιβλίο του «Η Δύναμη του Τώρα».

Αυτό το κλικ στο μυαλό του Τόλλε τον βοήθησε να αποστασιοποιηθεί από τις σκέψεις του και να γίνει παρατηρητής.  Άρχισε να καταλαβαίνει τι είναι αληθινό και τι όχι και να βρίσκει μια εσωτερική γαλήνη που ήταν ταυτόχρονα και χαρά και ζωντάνια. Τι είναι αληθινό λοιπόν και τι όχι; Ποια δυναμική είναι εφικτή στο εδώ και το τώρα και ποια όχι; Ή ακόμα παραπέρα, γιατί βρίσκομαι εδώ; Ποια είναι η αποστολή μου; Όπως το έχει πει με δυο προτάσεις ο Γερμανός πνευματικός δάσκαλος και συγγραφέας, «αν βρίσκετε το εδώ και το τώρα σας ανυπόφορα και σας κάνουν δυστυχισμένους, έχετε τρεις επιλογές: απομακρύνετε τον εαυτό σας από αυτή την κατάσταση, αλλάξτε την ή αποδεχτείτε την πλήρως. Αν θέλετε να αναλάβετε την ευθύνη της ζωής σας θα πρέπει να επιλέξετε μια από αυτές τις τρεις επιλογές και θα πρέπει να το κάνετε τώρα».

Ας μην υπάρξει άλλο μαύρο στην οθόνη πια…

Η αναδημοσίευση φωτογραφιών και κειμένων του blog, επιτρέπεται μόνο έπειτα από άδεια του annastories.gr