Φιλιώ Λαζανά : «Αν κάτι μας λείπει σήμερα είναι η αρετή της υπομονής»

Όταν συναντάς την Φιλιώ Λαζανά μια γαλήνη και μια γλυκύτητα σε αγκαλιάζει. Σε καμιά περίπτωση δεν σκέφτεσαι ότι αυτό το μυαλό γεννά εγκλήματα, μυστήριο, δολοφονίες… «Ο δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο» μου ρχεται στο μυαλό από τίτλους εφημερίδων. Αλλά εδώ, έχουμε να κάνουμε με δολοφόνο της βαρεμάρας, του συνηθισμένου ή καλύτερα, με δολοφόνο που έχει για όπλο του το γέλιο έως τελικής πτώσης… Να μην σας κρατώ, όμως, σε αγωνία… Η Φιλιώ Λαζανά είναι ο ιθύνων νους του «Βρες τον Δολοφόνο» που συνεχίζει την εκπληκτική του πορεία, τόσο για μεγάλους όσο και για παιδιά, για έκτη συνεχή χρονιά φέτος. Είναι συγγραφέας θεατρικών έργων και πολύ πρόσφατα του παιδικού μυθιστορήματος «Οι πεταλιές της Κορίνας» των εκδόσεων Μεταίχμιο. Επιτέλους, καταφέραμε να πραγματοποιήσουμε το ραντεβού μας για την κουβέντα αυτή και εύχομαι να σας εμπνεύσει για δημιουργικά πράγματα!!!! 

Φιλιώ πώς ξεκίνησες να γράφεις σενάρια για θέατρο και ειδικότερα ιστορίες μυστηρίου; Με άλλα λόγια τι ήταν αυτό που σε οδήγησε σε όλο αυτό το εξαιρετικά επιτυχημένο project «Βρες τον Δολοφόνο»;

Το 2012 συμμετείχα σε ένα παιχνίδι μυστηρίου στην Αγγλία κι ενθουσιάστηκα με την ιδέα. Έτσι, μαζί με τον σύζυγό μου, Γιάννη Πιττά, αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε το «Βρες τον Δολοφόνο», συνδυάζοντας το θέατρο, το παιχνίδι και το φαγητό σε ένα πρωτότυπο για τα ελληνικά δεδομένα δρώμενο. Απευθυνθήκαμε στον ηθοποιό και σκηνοθέτη Γιάννη Σαρακατσάνη, ο οποίος αγκάλιασε την ιδέα μας από την πρώτη στιγμή. Από το 2013 συνεργαζόμαστε με τη θεατρική ομάδα των Abovo, που φημίζεται για την κωμική της φλέβα και έχουμε φιλοξενήσει περισσότερους από 15.000 θεατές που προσπάθησαν να εξιχνιάσουν ένα μυστήριο τρώγοντας!

Ποιο ήταν το όνειρό σου όταν ήσουν μικρή;

Νομίζω ότι έκανα πολλά και διάφορα όνειρα. Άλλοτε με φανταζόμουν ηθοποιό, άλλοτε δασκάλα, κάποιες φορές γινόμουν εφευρέτης και ταξίδευα στον χρόνο. Ωστόσο, παρά τις εναλλαγές, η αγάπη μου για τη συγγραφή ήταν κάτι σταθερό από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Ήμουν το πολύ 6 χρονών όταν έγραψα τη «λαμπάδα», το ποίημα για να «τιμήσω» με το παιδικό μου μυαλό τα βαφτίσια της μικρής μου ξαδέλφης. Από τότε, γράφω (και ενίοτε σβήνω) άρθρα, σκέψεις, θεατρικά έργα, βιβλία, ορισμένα εκ των οποίων έχουν δει τα φώτα της δημοσιότητας και άλλα που τα κρατώ καλά φυλαγμένα…

Τι ενεργοποίησε την επιθυμία σου για ένα παιδικό μυθιστόρημα και ειδικά τις Πεταλιές της Κορίνας;

Μου αρέσει πολύ να ακούω ιστορίες των ανθρώπων γύρω μου. Κάποιες φορές, τις συνεχίζω με το νου μου και συμπληρώνω τα κενά τους με τη φαντασία μου. Οι Πεταλιές της Κορίνας είναι εμπνευσμένη από την προσωπική ιστορία μιας καλής φίλης. Η φίλη μου είχε αποφασίσει να κάνει μουσικές σπουδές, όμως όταν πέρασε στο Πανεπιστήμιο έπαθε μια πολύ σοβαρή αρρώστια στις φωνητικές της χορδές. Αναγκάστηκε να κάνει αυστηρή αφωνία για έναμιση χρόνο και ο μόνος τρόπος να επικοινωνήσει με τους γύρω της ήταν γράφοντας σε ένα μπλοκάκι. Όταν στη σχολή τη ρωτούσαν τι θέλει να γίνει και σπουδάζει μουσική, εκείνη τους έγραφε τη λέξη «τραγουδίστρια», αδιαφορώντας για τις όποιες αντιδράσεις! Σήμερα η φίλη μου Αλεξάνδρα Γκράβας είναι mezzo soprano παγκοσμίου φήμης. Η δύναμη της θέλησής της με συγκίνησε βαθιά και αποτέλεσε το κίνητρο για να γράψω για τη δική μου «Κορίνα».

Τι πιστεύεις ότι χρειάζονται οι άνθρωποι σήμερα περισσότερο από ποτέ;

Θεωρώ ότι από καταβολής κόσμου οι άνθρωποι χρειάζονται κατά βάση τα ίδια πράγματα: αγάπη, ασφάλεια, αποδοχή, ειρήνη, υγεία. Για μένα τα πράγματα είναι απλά, εμείς έχουμε την τάση να τα κάνουμε πολύπλοκα, ορισμένες φορές χωρίς να υπάρχει λόγος. Αν θα έλεγα ότι αν κάτι μας λείπει σήμερα, ειδικά από τα παιδιά, είναι η αρετή της υπομονής. Συνηθίσαμε να έχουμε πρόσβαση στα πάντα και άμεσα πατώντας ένα μαγικό κουμπάκι: σε πληροφορίες, προϊόντα, ακόμη και τη δυνατότητα να εκφραζόμαστε, συχνά χωρίς δεύτερη σκέψη! Η τεχνολογία έχει κάνει την καθημερινότητά μας πιο εύκολη και αυτό είναι υπέροχο, όμως η ζωή μας δεν χτίζεται με το πάτημα ενός κουμπιού. Η αγάπη, οι εμπειρίες, τα πάθη μας και τα λάθη μας, όλα όσα διαμορφώνουν μια προσωπικότητα, δεν μετριούνται ούτε αποκτώνται κλικάροντας, αλλά ζώντας.

Πρόσφατα βγήκε μια έκθεση που έλεγε ότι οι Έλληνες είναι από τους πλέον δυστυχισμένους λαούς της Ευρώπης και αυτό το αποδίδουν στην κρίση. Σε μια χώρα που λούζεται από τον χρυσό ήλιο και με μια καταγάλανη θάλασσα που παίρνει μέσα της όλες τις σκοτούρες με μια ματιά, τι νομίζεις πως μας πήγε στραβά και δεν μπορούμε να ισορροπήσουμε;

Για να είμαι ειλικρινής, αντιπαθώ τις έρευνες και τις εκθέσεις γιατί βάζουν ανθρώπους σε κουτάκια και συχνά αποσπούν κατευθυνόμενες απαντήσεις από τους ερωτηθέντες. Για εμένα ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να νιώθει άλλοτε ευτυχισμένος, άλλοτε στενοχωρημένος, άλλοτε εμπνευσμένος, κτλ. Αν επιλέξουμε να είμαστε δυστυχισμένοι μια ολόκληρη ζωή, τότε θα βρούμε μια εξαιρετική δικαιολογία να είμαστε! Δεν έχει σημασία το περίβλημα, ο «χρυσός ήλιος» ή τα «χρυσά παλάτια». Το θέμα είναι να κάνουμε εμείς οι ίδιοι την αρχή να αλλάξουμε όσα δεν μας αρέσουν στη ζωή μας και όχι να περιμένουμε από τους άλλους να το πράξουν για εμάς. Ο καθένας κρατάει στα χέρια του το υλικό της προσωπικής του ευτυχίας, ας το αναζητήσει!

Μετά τις Πεταλιές της Κορίνας υπάρχει στόχος και για ένα ακόμα βιβλίο;

Εννοείται! Ήδη έχω κάποιες σκέψεις για την επόμενη ιστορία. Εκεί που κάθομαι, το μυαλό μου αρχίζει να ταξιδεύει και να περιπλανιέται σε νέους πρωταγωνιστές, στα πάθη τους, στα βιώματά τους. Όταν η ιστορία ωριμάσει μέσα μου, θα τη μεταφέρω στο χαρτί για να μπορέσω να τη μοιραστώ και με άλλους.

Η αναδημοσίευση φωτογραφιών και κειμένων του blog, επιτρέπεται μόνο έπειτα από άδεια του annastories.gr