Φοβάμαι, άρα υπάρχω…;

Ο κορονοιός ενεργοποίησε όλους τους κρυμμένους αλλά και φανερούς φόβους μας, δικαιολογημένους αλλά και αδικαιολόγητους…

Πριν δυο χρόνια περίπου έγραφα για την δύναμη της αγκαλιάς. Σήμερα, λόγω της πανδημίας του κορονοιού που συμπλήρωσε ήδη ένα έτος, κρατάμε την αγκαλιά μας μακριά για προστασία. Δική μας και των άλλων. Και αν η αγκαλιά είναι θεραπευτική, τότε γιατί το Σύμπαν μας έφερε μια τέτοια κατάσταση. Ορθολογικά, ίσως και συνομωσιολογικά, μπορεί να βρεθούν ένα σωρό λόγοι και αιτίες. Αλλά με ξέρετε ήδη… Πάντα προσπαθώ να το δω και από άλλες πτυχές το κάθε ζήτημα, πέρα από τις προβλεπόμενες.

Έχω να γράψω στο μπλογκ μου πολύ καιρό. Δεν το εγκατέλειψα αλλά ένιωθα ότι δεν είχα κάτι να πω. Και σε μια τέτοια κατάσταση θεώρησα ότι η σιωπή είναι η καλύτερη. Απέφυγα με κάθε τρόπο τα δελτία ειδήσεων και προσπάθησα να βρω δικές μου ισορροπίες. Και δεν θα πω ψέματα. Έχω ζοριστεί αρκετά και δεν μπόρεσα από το να μην παρατηρήσω τον θυμό μου. Τον δικό μου, και των άλλων. Ναι, είμαστε όλοι πολύ θυμωμένοι. Θυμωμένοι γιατί δεν μπορούμε να βγούμε έξω, να δούμε αγαπημένους ανθρώπους, να κάνουμε ό, τι κάναμε και πριν. Θυμωμένοι γιατί οι δουλειές είναι κλειστές και πως θα επιβιώσουμε; Στο μεταξύ, η τρομολαγνεία των μέσων μαζικής ενημέρωσης δίνει και παίρνει! Ακόμα και άνθρωποι που το είχαν πάρει με ψυχραιμία όλο αυτό, τώρα είναι τσίτα από τον θυμό γιατί πολύ απλά γέμισαν με φόβο.

Ο φόβος χτύπησε “κόκκινο”

Τα επίπεδα του φόβου έχουν φθάσει στα ύψη. Γιατί ο κορονοιός ενεργοποίησε όλους αυτούς τους κρυμμένους αλλά και φανερούς φόβους. Όλους τους δικαιολογημένους αλλά και αδικαιολόγητους φόβους. Ο θυμός, κρύβει πολύ φόβο. Σαν να μην έφθαναν, λοιπόν, οι φόβοι μας –ο καθένας κουβαλά τους δικούς τους από τότε που υπάρχει σχεδόν- ήρθε και ο κορονοιός και έδεσε το γλυκό. Τώρα, πώς συνδέονται όλα αυτά; Βασικά, αυτό που εγώ συνειδητοποίησα είναι ότι μόνο σε περιβάλλον, ηρεμίας, απομόνωσης, περισυλλογής μπορεί κάποιος να δει τους φόβους του και να τους θεραπεύσει. Που είναι στάσιμος ο καθένας μας; Πριν την παύση που βιώνει σήμερα, έχει προηγηθεί εσωτερικά μια άλλη παύση νομίζω.

Στο Brain Gym ο πιο απλός τρόπος να δεις πως μιλάει το σώμα είναι να κάνεις μια πολύ απλή άσκηση. Στέκεσαι σε όρθια στάση με τα πόδια όχι τελείως τεντωμένα και ρωτάς τον εαυτό σου κάτι. Κλείνεις τα μάτια και παρατηρείς. Αν το σώμα κλίνει προς τα μπροστά, έστω και λίγο, η απάντηση είναι «Ναι». Είναι σαν να σου λέει το σώμα, «βουρ…. Ο δρόμος είναι ελεύθερος, προχώρα!!!». Αν το σώμα παραμένει ακίνητο σαν παγωμένο, ή κλίνει προς τα πίσω, τότε η απάντηση είναι «Όχι!! Δεν είμαι έτοιμη-ος. Φοβάμαι!!!». Και έχει μια απλή λογική όλο αυτό. Όταν ο πρωτόγονος άνθρωπος κυνηγούσε και βρισκόταν μπροστά σε μια αρκούδα που απειλούσε την ζωή του, τι έκανε; Ή έμενε ακίνητος ή οπισθοχωρούσε σιγά, σιγά. Αυτή η γνώση, η ενστικτώδης γνώμη είναι μέσα μας. Σε όλους μας.

Επομένως, πώς θα κινητοποιηθούμε από την συναισθηματική ή όποια άλλη στασιμότητα, αν δεν αντιμετωπίσουμε τους φόβους μας πρώτα; Αν δεν δώσουμε την αγκαλιά και την αγάπη πρώτα και κύρια στον ίδιο μας τον εαυτό. Όπως θα κάναμε σε ένα μικρό παιδί που φοβάται. Δεν το αγκαλιάζουμε; Δεν το καθησυχάζουμε; Δεν του λέμε, «μην ανησυχείς, είμαι εγώ εδώ για σένα τώρα». Self Love το λένε αγγλιστί. Μεταξύ μας και ειλικρινώς, είμαστε πολλοί εκείνοι που δίναμε αγκαλιές σε όλους τους άλλους εκτός από τον εαυτό μας! Που νομίζαμε ότι τον φροντίζουμε και τον αγαπάμε αλλά δεν…. Και όλα αυτά γιατί τρέμουμε να αντιμετωπίσουμε τους φόβους μας. Για την ακρίβεια, επειδή δεν παραδεχόμαστε οτι φοβόμαστε. Προσωπικά, έτσι ερμηνεύω όλη αυτή την κατάσταση. Σε μένα, αυτή την απάντηση δίνω σε αυτό το «γιατί». «Γιατί ξέσπασε αυτή η πανδημία;». Για να μάθουμε να αποφασίζουμε για την ζωή μας με όρους αγάπης και όχι φόβου.

Δεν είμαστε μόνοι σε αυτό

Ευτυχώς, έχουμε βοήθεια. Υπάρχουν επαγγελματίες και θεραπευτές που μπορούν να μας βοηθήσουν ακόμα και τώρα, σε αυτή την διαδικασία. Υπάρχουν καλοί φίλοι που θα μας ακούσουν. Υπάρχει η Φύση. Μια βόλτα στο βουνό ή την θάλασσα ρίχνει κατακόρυφα τα επίπεδα του φόβου. Χρειάζεται, ωστόσο, βούληση για να τελειώνουμε επιτέλους με τους δράκους των φόβων μας. Στο βιβλίο του Odyn Dupeyron «Και το παραμύθι δεν τελείωσε» ο φόβος της πριγκίπισσας που είναι κλειδωμένη ψηλά σε ένα πύργο είναι ένας δράκος που φυλάει αυτόν τον πύργο. Κάποια στιγμή, εκείνη παίρνει την απόφαση να φύγει από τον πύργο με κάθε τρόπο και συνειδητοποιεί ότι ο δράκος θέλει να έρθει μαζί της γιατί τι νόημα έχει να φυλάει τον πύργο τώρα. Αλλά το πιο αστείο της ιστορίας είναι ότι τελικά ο δράκος, που εκπροσωπεί τον ίδιο τον φόβο, ο ίδιος φοβάται παααάρα πολύ. Φοβάται και την ίδια του την σκιά!

Όλη αυτή η κατάσταση μας υποχρεώνει πλέον να σκεφτούμε έξω από το κουτί. Θα έλεγα ότι μας υποχρεώνει να αφήσουμε τα γνωστά και συνηθισμένα. Μας ζητά να επανεφεύρουμε τον εαυτό μας. Απαιτεί να δούμε τι σκέψεις επιτρέπουμε να μας κατακλύζουν, τι συζητήσεις κάνουμε. Σε πρακτικό επίπεδο μας υποχρεώνει να επανεξετάσουμε τι τρώμε, πόσο συχνά και αν μας κάνει καλό αυτό που επιλέγουμε τελικά. Να δούμε αν ασκούμαστε, και πόσο συχνά; Όλα αυτά επηρεάζουν το ανοσοποιητικό μας σύστημα που χρειάζεται να είναι έτσι κι αλλιώς δυνατό. Σύμφωνα με την αναπληρώτρια διευθύντρια της χειρουργικής κλινικής μαστού της Ευρωκλινικής, δρ. Κουλούρα Ανδριάνα, για τις γυναίκες που γυμνάζονται δυο φορές την εβδομάδα και εκτονώνονται, ο κίνδυνος εμφάνισης καρκίνου του μαστού μειώνεται κατά 40%. Επίσης, να επανεξετάσουμε τι βλέπουμε. Γελάμε; Ή μόνο θρίλερ και δράματα; Διαβάζουμε; Τι διαβάζουμε; Ε ναι… φυσικά και το αίμα, δάκρυα και ιδρώτας, πουλάει. Μα μήπως η αγκαλιά προς το σώμα μας, την ίδια μας την ύπαρξη ξεκινά πρώτα από το να αφουγκραστούμε τι έχει ανάγκη;

Νιώθω πως δεν είναι και ακατόρθωτο. Και σας μιλάει κάποια που την παρακαλούσαν να μπει σε εκείνη την λίγο πιο απότομη νεροτσουλήθρα!!!!  Φυσικά, και δεν μπήκα! Ωστόσο, παρόλο που φοβάμαι όταν έχει αναταράξεις στα αεροπλάνα, κλείνω τον φόβο μου στο κουτάκι, του λέω σταμάτα τώρα γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να χάσω αυτό το ταξίδι. Τώρα είμαι αντιμέτωπη με βαθύτερους φόβους και μόλις άρχισα να συνειδητοποιώ ότι έχω κάνει την τρίχα, τριχιά! Και αν η τριχιά που νόμιζα ότι έβλεπα είναι τελικά τρίχα, γιατί έχω φρικάρει τόσο; Μεγάλη συζήτηση… Και αν θέλετε έναν ακόμα λόγο για να μπείτε στην διαδικασία αυτή, της εκκαθάρισης των φόβων, τώρα που το Σύμπαν συνεχίζει να λέει «Μείνε μέσα. Μείνε εκτός από αυτά που έκανες», το ανοσοποιητικό σύστημα ενός ανθρώπου είναι πολύ πιο γερό όταν δεν το κατακλύζει ο φόβος! Είναι γερό όταν το κατακλύζει η αγάπη και η χαρά!

Με θερμούς ηλεκτρονικούς εναγκαλισμούς

‘Αννα

Namaste

Η αναδημοσίευση φωτογραφιών και κειμένων του blog, επιτρέπεται μόνο έπειτα από άδεια του annastories.gr