Λίτα Καμπεγούτ : Μια λέαινα της ζωγραφικής από βελούδο

“Aπό το απόλυτο τίποτα, βρέθηκα μέσα στην αγάπη”

Πρώτα έπεσε το μάτι μου σε ένα προφίλ της στο ηλεκτρονικό περιοδικό Cultura Inquieta. Όπως σημείωνε η δημοσιογράφος στον πρόλογο, η Λίτα Καμπεγούτ είναι η μοναδική γυναίκα της Ισπανίας που βρίσκεται ανάμεσα στους 500 κορυφαίους και διασημότερους σύγχρονους καλλιτέχνες του πλανήτη και παρόλα αυτά στην χώρα της δεν μιλούν για αυτήν, ούτε καλά- καλά την γνωρίζουν. Σκέφτομαι ότι τελικά δεν έχει σημασία το από που είσαι. Συχνά εξέχοντα μυαλά και λαμπροί άνθρωποι είναι γραφτό να αναγνωριστούν εκτός της χώρας τους. Και συχνά αυτό συνδέεται και με μια πληγή εσωτερικά. Αλλά η ζωή είχε προετοιμάσει την Λίτα από νωρίς για τέτοιου είδους καταστάσεις.

Δεν περνάνε λίγες μέρες και πέφτω πάνω σε μια συνέντευξή της στο telva. Και επειδή όταν κάτι έρχεται σε μένα πάνω από μια φορά έχω μάθει να του δίνω σημασία για το μήνυμα που έχει, αρχίζω και ψάχνω για την ζωγράφο Λίτα Καμπεγούτ. Παρατηρώ τους πίνακές της που είναι τεράστιοι. Αυτή η γυναίκα ζωγραφίζει πάνω σε τεράστιους καμβάδες, σαν να θέλει να σπάσει τα όρια, τους περιορισμούς. Τα πρόσωπα, οι ήρωες, οι πρωταγωνίστριες των καμβάδων της σου μιλάνε με τα μάτια. Με την έκφραση και την στάση τους. Κυρίως, όμως, με τα μάτια. Το δέρμα των γυναικών παρουσιάζει το ευάλωτο, την θηλυκή ταυτότητα, το εύθραυστο. Στα μάτια, όμως, συχνά υπάρχει είτε μια σκληράδα, από την ζωή, από τις εμπειρίες, από τις εικόνες που είδε και βίωσε η Λίτα ως παιδί ή και οι ίδιες οι ηρωίδες, ένας κυνισμός ή μια φλόγα που υποδεικνύει ένα πάθος. Άλλωστε, όπως παραδέχεται και η ίδια, όταν ζωγραφίζει γίνεται άγρια.

«Εργάζομαι στο στούντιό μου με τον καμβά πάνω σε ένα τραπέζι οριζόντια. Είμαι σαν μια αθλήτρια κοντινών αποστάσεων. Μια εκρηκτική λέαινα. Μπαίνω σε ντελίριο και μερικές φορές ούτε που το συνειδητοποιώ. Μέσα σε αυτό το χάος, η παλέτα, ο καμβάς, η μελέτη, τα υλικά, η βρωμιά, η ροή και οι εκρήξεις, όλα γίνονται ένα και εκπροσωπούνται στο έργο. Για μένα το θέμα αυτό είναι όπως η σχέση του πιστού με τον Θεό…» τονίζει η Λίτα. Σαν μια  ροκ σταρ που μετά την συναυλία πέφτει εξαντλημένη στον καναπέ. Η αγριότητα αυτή, ωστόσο, μένει στο στούντιο και μόνο, εξηγεί η Ισπανία ζωγράφος με τις τσιγγάνικες ρίζες.

Εξάλλου, αυτό δεν κάνει η τέχνη; Είναι αυτή η δημιουργική διαδικασία που ταυτόχρονα θεραπεύει και εξελίσσει. Σήμερα οι πίνακες της Λίτα Καμπεγούτ πωλούνται πάνω από 100.000 ευρώ και αν η ιστορία των παιδικών χρόνων της αξίζει να ειπωθεί, είναι όχι γιατί πουλάει το δράμα, ούτε για να αναπαραχθεί μια μιζέρια. Αλλά για να δείξει τι μπορεί να συμβεί όταν ένας άνθρωπος βρεθεί μέσα σε ένα περιβάλλον αγάπης και κυρίως όταν ανακαλύπτει ο ίδιος την αποστολή του, όταν κάνει αυτό που αγαπά η ψυχή του. Σαφώς και η τύχη έχει παίξει τον ρόλο της , μα αυτό είναι μόνο ένα κομμάτι του παζλ. Όπως λένε και οι τσιγγάνοι, η αριστερή παλάμη του χεριού δείχνει με τι έχουμε γεννηθεί και η δεξιά, τι κάνουμε με αυτό…

Μεγαλωμένη στους δρόμους

Η Λίτα Καμπεγούτ μεγάλωσε κυριολεκτικά στους δρόμους. Γεννήθηκε πριν από 58 χρόνια στην Σαρινιένα της Βαρκελώνης. Η μητέρα της, μια εκδιδόμενη γυναίκα, την άφησε τριών μηνών στην φροντίδα της γιαγιάς. «Έφευγα από το σπίτι και συνήθιζα να ζω στους δρόμους, παίζοντας και φτιάχνοντας φιγούρες στους τοίχους με λίγες σταγόνες λάδι. Δημιουργούσα σενάρια με μερικά πλαστικά στρατιωτάκια και αυτό το συναισθηματικό κομμάτι που οι περισσότεροι αποκαλούν τραύμα παιδικής ηλικίας είναι λάθος γιατί ως παιδί του δρόμου το μόνο που σε νοιάζει είναι να επιβιώσεις. Έχεις άγνοια της μιζέριας. Πώς να θες μια ζωή που δεν γνωρίζεις;» αποκαλύπτει η Λίτα.

Μόλις έκλεισε τα δέκα της χρόνια, η γιαγιά πέθανε και η Λίτα μπήκε στο ορφανοτροφείο. Εκεί, μιμούταν τις χορεύτριες και διασκέδαζε τα παιδιά. Ήταν ένα ζωηρό παιδί, απείθαρχο και χωρίς καμία γνώση των κανόνων συμπεριφοράς. Λίγο πριν τα δεκατρία, την υιοθετεί μια εύπορη οικογένεια από το Ελ Μασνού. Η διάσημη Ισπανίδα ζωγράφος παραδέχεται ότι ήταν κατατρομαγμένη. «Η υιοθεσία είναι μια βίαιη μετάβαση σε έναν άλλο κόσμο. Προτιμάς να μείνεις στην πραγματικότητα που ξέρεις από το να ρισκάρεις να πας σε μια που δεν γνωρίζεις. Από το απόλυτο τίποτα, βρέθηκα μέσα στην αγάπη».

Μια μέρα στο Μουσείο Πράδο

Η οικογένεια που υιοθέτησε την Λίτα θέλησε να της δώσει το καλύτερο που μπορούσε. Μια μέρα πήγαν ταξίδι στην Μαδρίτη και επισκέφθηκαν το Μουσείο του Πράδο. Η Λίτα εκστασιάστηκε με τους πίνακες του Γκόγια, του Βελάσκεθ, του Ριβέρα και του Ρέμπραντ. «Μαμά θέλω να ζωγραφίζω» λέει στην θετή της μητέρα και ξεκινά ιδιαίτερα μαθήματα ζωγραφικής τέσσερις φορές την εβδομάδα. Στα δεκαεννιά της χρόνια πηγαίνει στην Ολλανδία και συγκεκριμένα στο Άμστερνταμ για να σπουδάσει στην Ακαδημία Gerrit Rietveld. Το 1988 η Λίτα ήταν ήδη γνωστή και μπορούσε να ζει μόνο από την τέχνη της. Η ζωγραφική έγινε το όχημα της σύνδεσής της με τον κόσμο.

«Έχω περισσότερα να πω…»

Η Λίτα δεν μιλούσε για τα παιδικά της χρόνια. Κάποτε, όμως, εκμυστηρεύτηκε την ιστορία της σε κάποιον που απεδείχθη ανάξιος της φιλίας και της εμπιστοσύνης της. Μόλις έγινε γνωστή ως ζωγράφος είδε την ζωή της δημοσιευμένη στο διαδίκτυο. «Η βιογραφία μου μπορεί να είναι τρομακτική αλλά είμαι πολλά περισσότερα από ένα κορίτσι που το εγκατέλειψε η μάνα του. Είμαι μια γυναίκα, μια μητέρα και μια καλλιτέχνιδα που έχω πολλά περισσότερα να πω από το δράμα της παιδικής μου ηλικίας. Υπάρχει αυτός ο πειρασμός να μείνουμε στην θλίψη αλλά σε πείσμα αυτού εγώ δεν αποδέχθηκα την μιζέρια. Πάντα επιθυμούσα το καλύτερο».

 

 

Η αναδημοσίευση φωτογραφιών και κειμένων του blog, επιτρέπεται μόνο έπειτα από άδεια του annastories.gr