Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες…

«Σταμάτα να καυχιέσαι πως όλα τα είδες, είναι μεγάλη η διαδρομή

Το μέτωπό σου δειλιάζει να χαράξει ρυτίδες, σε μια μικρούλα έχεις φωλιάσει ρωγμή.

Αυτού του κόσμου που ονειρεύεται ακόμα να γίνει ένα αιώνιο, απέραντο μνήμα στάσου και φτύσε στου χρόνου το γιόμα, ο,τι σκεφτείς εδώ είναι όλα χύμα

Δέσου καλά στο κατάρτι και άσ’ τις Σειρήνες να σε φωνάζουν, να σου τάζουν πολλά

Άσε τα χρόνια, άσε τους μήνες να σε γεράσουν όπως ξέρουν καλά

Άσε τις μέρες αυτές να σε γεμίσουν φωτιά, έχουνε μνήμη καλή και μας χρεώνουν, μας στέλνουν πίσω τις μετάνοιας τα χαρτιά

Μας αγαπούν και μας τελειώνουν

Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες, θα μείνω εδώ, δεν έχω που να κρυφτώ

Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες, δεν προλαβαίνω ούτε καν να σκεφτώ…»

Το θυμάστε αυτό το τραγούδι των Active Member; Τι υπέροχο συγκρότημα, τι υπέροχοι στίχοι. Ναι, βιώνουμε μέρες παράξενες μα και συνάμα θαυμάσιες. Και αν νιώθεις εγκατάλειψη, πάρε κουράγιο. Προσπαθείς ίσως να βγεις από μια δύσκολη κατάσταση. Υπάρχει βοήθεια. Αρκεί να τη ζητήσεις. Συχνά είναι δύσκολο να ζητήσουμε βοήθεια. Να παραδεχθούμε δηλαδή στιγμές αδυναμίας, να δείξουμε εύθραυστοι. Συνήθως όταν έρχονται οι «σφαλιάρες» της ζωής ωθούμαστε να κάνουμε αυτά τα μικρά και ταυτόχρονα τεράστια βήματα προς τις λύσεις… Εδώ η αξία ενός καλού φίλου είναι τεράστια. Η υποστήριξη ενός θεραπευτή πολύτιμη. Ακόμα και ένα χαλαρωτικό μπανάκι, μια βουτιά στις υπέροχες ελληνικές μας θάλασσες μπορεί να κάνει θαύματα.

Και μπορεί ακόμα να ασκείς σκληρή αυτοκριτική. Να στήνεις τον εαυτό σου στον τοίχο, που τώρα δεν νιώθει αρκετά δυνατός, που δεν είναι αήττητος. Γιατί σε αυτό μας σπρώχνουν οι σύγχρονες κοινωνίες. «Γίνε killer, μην μασάς, μην δείχνεις αδύναμος, θα σε φάνε, ο πιο δυνατός επιβιώνει». Αυτά τα μηνύματα εκπέμπονται. Όμως, όπως σε όλα, υπάρχουν διπλές ερμηνείες, διπλές και τριπλές αναγνώσεις.  Ακόμα και αν εκεί έξω χρειάζεται να δείχνεις δυνατός, τι συμβαίνει μέσα; Ε λοιπόν φρόντισε αυτό το μέσα και ας μην το ξέρει κανείς. Πάρε το μικρό παιδάκι που ζει εκεί μέσα και υποστήριξέ το. Ο εσωτερικός κριτής εμφανίζεται μαινόμενος όταν αρχίζουμε τις αλλαγές. Δεν του αρέσουν οι αλλαγές, κολλά σε αυτό που του έμαθαν κάποτε.

Αλλά έχουμε μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες και το παλιό πάει πια στη θέση του. Ξέρετε ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να μπει ο κριτής στην θέση του; Πιστεύω ότι είναι ο χορός! Εκεί στην κίνηση, μέσα στην μουσική, αφήνονται όλα! Η χαρά ανεβαίνει και το στενό κουστουμάκι του παρελθόντος που μερικές φορές έχει γίνει ακόμα και πανοπλία, το οποίο σου έβαλαν ή έβαλες και μόνος σου, αποτινάζεται. Σωριάζεται και έρχεται η ελευθερία. Αφού δεν το χρειάζεσαι πια. Κανείς μας δεν το χρειάζεται πια.

«Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες

Τι ωραίο να κλαις και να γελάς

Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες

Να ονειρεύεσαι, να μην ξεχνάς…»

Η αναδημοσίευση φωτογραφιών και κειμένων του blog, επιτρέπεται μόνο έπειτα από άδεια του annastories.gr