Μίκυ Μάους ή Γλώσσα;

΄Η μήπως και τα δυο;

Το παράπονο της μάνας μου ήταν ότι δεν διάβαζα πολύ. Δεν μπορούσε να κατανοήσει ότι αφού πρόσεχα στην παράδοση του μαθήματος είχα ήδη αφομοιώσει το 50% της γνώσης… Βέβαια, εκείνη όπως και οι περισσότεροι γονείς, πίστευαν ότι πρέπει να λιώσεις στο διάβασμα στο σπίτι προκειμένου να μάθεις και να προκόψεις! Να μην τα πολυλογώ, αφού άκρη δεν έβρισκα με τις αντιλήψεις της μαμάς μου, έβαζα μέσα στο βιβλίο ένα Μίκυ Μάους –ξέρετε, το γνωστό κόμικς. Η μητέρα μου νόμιζε ότι εγώ διάβαζα γλώσσα, αλλά εγώ απολάμβανα τις περιπέτειες του Ντόναλντ και του θείου Σκρουτζ που πάλευε να γλυτώσει την τυχερή του δεκαρίτσα από την αγαπημένη μου Μάτζικα Ντε Σπέλ. Κάποια στιγμή το κατάλαβε και το τι άκουσα δεν λέγεται…  Αργότερα, στο Λύκειο, διάβαζα πάντα με μουσική. «Πώς μπορείς και συγκεντρώνεσαι, απορώ..» μου έλεγε.

Όλα τα παραπάνω δεν με εμπόδισαν να μπω στο Πανεπιστήμιο, ούτε να τελειώσω τις σπουδές μου στα τέσσερα χρόνια. Σαφώς και κάθε άνθρωπος έχει τις δυνατότητές του. Τις ευκολίες του και τις δυσκολίες του. Αλλά νομίζω ότι υπάρχει ακόμα σήμερα η εσφαλμένη –κατά την γνώμη μου- άποψη ότι τα παιδιά πρέπει να διαβάζουν ώρες ατελείωτες στο σπίτι τους μετά το σχολείο προκειμένου να μάθουν γράμματα, όπως έλεγαν και οι παλιοί. Έτσι, υπάρχουν δάσκαλοι και καθηγητές που δίνουν υπερβολική δουλειά για το σπίτι. Δεν θα ξεχάσω τα παράπονα της ξαδέλφης μου με δυο δίδυμα κορίτσια που μου έλεγε ότι κάθε μέρα είχαν τρεις ώρες διάβασμα στο σπίτι για την ύλη της Β’ Δημοτικού αφού ο δάσκαλος τους έβαζε πάνω από 6 φυλλάδια εργασιών την ημέρα. Το ένα κορίτσι είχε πολλές εργασίες να κάνει και το άλλο που ήταν στην διπλανή τάξη, είχε μεν λιγότερες εργασίες, αλλά δυσκολευόταν πιο πολύ στην αφομοίωση της γνώσης, ειδικά στα μαθηματικά.

Διάβασμα στο σπίτι…

Από την άλλη, υπάρχουν και γονείς που απαιτούν πολλές εργασίες για το σπίτι. Όταν ένας δάσκαλος στο Δημοτικό δεν βάζει πολλές εργασίες ανησυχούν ότι τα παιδιά τους δεν μαθαίνουν. Μα τα παιδιά αυτό που χρειάζονται, ειδικά στις μικρές ηλικίες, είναι το παιχνίδι και στιγμές χαράς με τους γονείς τους και όχι φωνές και γκρίνιες. Τολμώ να πω ότι πρόκειται για πεποιθήσεις παλαιότερων γενεών που σήμερα, όμως, θεωρούνται ξεπερασμένες. Γεγονός που αποδεικνύεται από τα πρωτοποριακά και εν τέλει επιτυχημένα εκπαιδευτικά συστήματα χωρών, όπως η Φινλανδία, τα οποία είναι δομημένα έτσι ώστε όλη η δουλειά και η μάθηση να λαμβάνει χώρα στο σχολείο.

Και δεν είναι μόνον τα μικρά παιδιά που υποφέρουν από τον μεγάλο όγκο εργασιών για το σπίτι. Σύμφωνα με έρευνα του Stanford Graduate School of Education στα βρετανικά Λύκεια με τις υψηλότερες επιδόσεις και αποδόσεις, το 56% των μαθητών απάντησε πως οι εργασίες στο σπίτι αποτελούν βασική πηγή άγχους. Οι ίδιοι μαθητές δήλωσαν ότι οι αυξημένες απαιτήσεις έχουν προκαλέσει άσχημο ύπνο, προβλήματα υγείας και δραματική ελάττωση του χρόνου που περνούν με τους φίλους τους και την οικογένειά τους και με ευχάριστες εξωσχολικές δραστηριότητες.

Για να γίνει κατανοητό γιατί δεν είναι προς όφελος των παιδιών το «φόρτωμά» τους με πολλές ώρες διαβάσματος στο σπίτι και ένα σωρό φροντιστήρια εφόσον μιλάμε για την χώρα μας, αρκεί να δούμε πως λειτουργεί ο εγκέφαλός μας. Ο εγκέφαλος χωρίζεται σε δυο ημισφαίρια : το δεξί και το αριστερό. Και τα δυο έχουν συγκεκριμένο ρόλο και λειτουργία.

Δεξί και Αριστερό εγκεφαλικό ημισφαίριο

Το αριστερό εγκεφαλικό ημισφαίριο αφορά την ορθολογική επεξεργασία σκέψης, την ανάλυση, την λογική ακολουθία, την εκτίμηση και την λεπτομέρεια. Το δεξί εγκεφαλικό ημισφαίριο αφορά την δημιουργική σκέψη, την αισθητική, την μουσική, την διαίσθηση και μας βοηθά να δούμε την μεγάλη εικόνα. Σύμφωνα με τις παλαιότερες θεωρίες περί των εγκεφαλικών ημισφαιρίων και της λειτουργίας τους, το κάθε κομμάτι ελέγχει διαφορετικά μοτίβα σκέψης και οι περισσότεροι από εμάς προτιμούμε είτε το ένα, ή το άλλο. Νεότερες μελέτες, ωστόσο, καταλήγουν στο ότι τα δύο εγκεφαλικά ημισφαίρια συνεργάζονται στενά, ειδικά κατά την διαδικασία λήψης αποφάσεων. Και ακόμα και αν ένας άνθρωπος τείνει να χρησιμοποιεί περισσότερο την μια πλευρά από την άλλη, η συνεργασία τους οδηγεί σε σωστή λήψη αποφάσεων για την ζωή του. Τα εκπαιδευτικά συστήματα χρειάζεται να ενθαρρύνουν την δημιουργικότητα και την χαρά, τόσο όσο και την μάθηση με την ανάλυση. Και αυτό να συμβαίνει τόσο εντός σχολείου όσο και εκτός σχολείου.

Γιατί αν ένα παιδί Δημοτικού μετά το σχολείο διαβάζει άλλες τρεις ώρες στο σπίτι για να ολοκληρώσει τις εργασίες του και έχει και ακόμα 2 ώρες αγγλικά ή γαλλικά, τότε που είναι ο χρόνος για δραστηριότητες που ενεργοποιούν το δεξί εγκεφαλικό ημισφαίριο; Άσε την διατάραξη των σχέσεων γονιών και παιδιών, αφού οι γονείς καλούνται να γίνουν και δάσκαλοι των παιδιών τους.

Με «παλιά» εργαλεία σε έναν νέο κόσμο…

Βέβαια, τα περισσότερα σχολεία προτιμούν τα μοτίβα σκέψης του αριστερού εγκεφαλικού ημισφαιρίου και αφήνουν στα αζήτητα το άλλο. Έτσι, όμως, αποκλείουν την δημιουργικότητα και δεν επιδιώκουν την ισορροπία και την ολότητα. Η σύνδεση των δυο εγκεφαλικών ημισφαιρίων είναι πολύ σημαντική. Ο συγγραφέας του βιβλίου A Whole New Mind (ένα εντελώς νέο μυαλό), Ντάνιελ Πινκ , υποστηρίζει ότι ο παλιός κόσμος είναι ο κόσμος του αριστερού ημισφαιρίου. Ο νέος κόσμος είναι ο κόσμος του δεξιού ημισφαιρίου  του εγκεφάλου και το πρόβλημα είναι ότι τα σχολεία, βασισμένα στο μοτίβο του αριστερού ημισφαιρίου προετοιμάζουν μαθητές που καλούνται να ζήσουν και να λειτουργήσουν σε έναν κόσμο δεξιού ημισφαιρίου. Μπερδευτήκατε;

Αυτό που θέλει να πει ο Πινκ είναι ότι παιδιά εκπαιδεύονται με ένα σύστημα που αποκλείει την δημιουργικότητα και αυτό που λέμε μεγάλη εικόνα για έναν κόσμο που ζητά πια περισσότερο από ποτέ την δημιουργικότητα και την καινοτομία. Όπως είπε κάποτε και ο Άλμπερτ Άινσταιν, «η φαντασία είναι σημαντικότερη από την γνώση». Η γνώση είναι πεπερασμένη αλλά η φαντασία είναι που σε οδηγεί στο άπειρο. Η γνώση περιλαμβάνει μόνο αυτό που έχει ήδη αναπτυχθεί, ενώ η φαντασία αφορά τα όνειρα. Και τα τελευταία, ως γνωστόν, δεν έχουν όρια!

 

 

 

 

Η αναδημοσίευση φωτογραφιών και κειμένων του blog, επιτρέπεται μόνο έπειτα από άδεια του annastories.gr