Όταν πονάω το γλεντάω…

Aς βάλουμε λίγο αγάπη σε αυτό το θαυμάσιο δημιούργημα που είμαστε

Είναι μέρες που θέλω να γράψω αυτό το άρθρο και δεν ξέρω από που να αρχίσω… Τελικά είπα να ξεκινήσω με λίγο χιούμορ βάζοντας ως τίτλο τα λόγια από ένα ελαφρολαϊκό τραγούδι που άκουσα πριν καιρό να το τραγουδά ένα πιτσιρίκι. Μετά το γέλιο, όμως, έρχεται το ερώτημα. Τι θέλει να πει ο ποιητής, εν προκειμένω ο στιχουργός; Το γλεντάει ή δεν το γλεντάει; Και μην γελιέστε. Το ερώτημα είναι σοβαρό.

Εδώ και αρκετές εβδομάδες πονάω στο ισχίο. Μια ο πόνος φεύγει, μια εντείνεται. Μετά από μια γύρα στους ειδικούς για την αιτία, άρχισα τις φυσιοθεραπείες και αρχίζω να βλέπω βελτίωση. Λέγοντας τον πόνο μου για τον πόνο του ισχίου στην ξαδέρφη μου που παρεμπίπτοντος υπέφερε όλη την περσινή χρονιά από την μέση της, μου λέει το εξής: «Δεν είπα ποτέ στον γυμναστή ότι έχω θέμα την μέση. Έχω μάθει να πονάω. Θέλω να πονάω». Και παθαίνω ένα σοκ. Φυσικά, έμαθε από το λάθος της αφού η μέση της χειροτέρεψε και λίγο πριν μείνει ακίνητη στο κρεβάτι πήγε στον γιατρό και άρχισε να ακολουθεί τις συστάσεις του. Αλλά αυτό το «έχω μάθει να πονάω» μας αφορά όλους και έχει πολύ ιστορία από πίσω.

Προσωπικά, ξέρω ότι έχω αντοχή στον πόνο. Όπως όλες οι γυναίκες εξάλλου. Κάπου διάβασα ότι αντέχουν επτά φορές περισσότερο τον πόνο σε σχέση με τους άνδρες και αυτό το έκανε η φύση για να μπορούν να αντέξουν και τις ωδίνες ενός τοκετού. Μόνο που και εγώ το παραέκανα. Δεν πολυμιλούσα κατά την διάρκεια της σωματικής άσκησης και αρκετές φορές έσπρωχνα το σώμα πέρα από τα όριά του. Μέχρι που τραυματίστηκα μια δυο φορές και το έμαθα το μάθημά μου και εγώ. Ο πόνος είναι ο τρόπος να πει το σώμα ότι κάτι τρέχει. Ότι είναι κοντά στο όριό του. Ότι σήμερα μέχρι εδώ σε πάει και όχι παραπέρα. Αύριο είναι μια άλλη μέρα! Ότι χρειάζεται φροντίδα ή και θεραπεία. Ότι θέλει ξεκούραση. Ότι κάποιο σημείο του θέλει ενδυνάμωση. Ότι κάτι πρέπει να δεις τέλος πάντων.

Επίσης, όταν κάτι με ενοχλούσε ως συμπεριφορά και προκαλούσε πόνο, γιατί ναι, υπάρχει και ο άλλος πόνος, ο συναισθηματικός, απέφευγα να μιλήσω. Και αργούσα να κάνω κάτι όταν επαναλαμβανόταν. Ο πόνος, όμως, δεν μπορεί να είναι η δικαιολογία για να αποφύγεις να δεις ή να κάνεις αυτό το λίγο παραπάνω από αυτό που έχεις μάθει να κάνεις και που σε βολεύει. Αλλά δεν μπορεί ούτε να είναι το μέτρο της αξίας σου. Η λογική του «αντέχω, μπορώ ακόμα και αφού αντέχω και μπορώ ακόμα, αξίζω.

Κατά την γνώμη μου, το να επιζητούμε τον πόνο ή να αρνούμαστε να κάνουμε κάτι για αυτόν, βάζει τον εαυτό μας σε μεγάλη ταλαιπωρία. Βασικά, είναι κακομεταχείριση. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και όταν δεν έχουμε την υπομονή να δούμε τον πόνο, να τον βιώσουμε σε ένα πρώτο επίπεδο για να καταλάβουμε τι μας λέει. Και το κάνουμε όλοι! Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

Νομίζω ότι έτσι μας έμαθαν κιόλας. Ο πόνος είχε συνδεθεί με αδυναμία. Στον αγώνα της επιβίωσης, με τους πολέμους και τις τόσες κακουχίες, όλες οι προηγούμενες γενιές έμαθαν να αντέχουν τον πόνο. Να τον υπομένουν και στο τέλος να αδιαφορούν πλήρως για αυτόν. Και από αυτό το άκρο τείνουμε σήμερα στο άλλο άκρο. Πονάει το κεφάλι και αντί να ξαπλώσουμε για λίγο ώστε να ηρεμήσουμε και να δούμε αν αυτό θέλει το σώμα ή όχι, καταπίνουμε τα παυσίπονα σαν τις καραμέλες. Και αφού φεύγει ο πόνος δεν μαθαίνουμε στο τέλος το γιατί.

Η μπάλα λοιπόν έχει χαθεί με το ζήτημα του πόνου. Είτε το γλεντάμε όταν πονάμε, είτε δεν το γλεντάμε. Σε όποιο «στρατόπεδο» κι αν ανήκουμε ας βάλουμε λίγο αγάπη σε αυτό το θαυμάσιο δημιούργημα που είμαστε μήπως και καταφέρουμε να το γλεντάμε χωρίς να πονάμε!

Φωτο: Pain by Pradip Sarkar 

Η αναδημοσίευση φωτογραφιών και κειμένων του blog, επιτρέπεται μόνο έπειτα από άδεια του annastories.gr