Όταν το σώμα «ψιθυρίζει» την αλήθεια του…

«Η ψυχή μέσα από το σώμα θέλει να σε κάνει να μάθεις ότι υπάρχουν κάποιες αρετές στη ζωή μας που πρέπει να καλλιεργούνται!»

Μου πήρε χρόνια να καταλάβω ότι το σώμα μιλάει… Και όταν άρχισα να το συνειδητοποιώ, το δικό μου σώμα βασικά ούρλιαζε. Από καιρό μου μιλούσε με τον δικό του τρόπο αλλά που να το ακούσω? Πίστευα ότι αφού γυμναζόμουν τακτικά αυτό έφθανε. Μέχρι που έφθασα να ταλαιπωρούμαι από τις αλλεργίες 12 μήνες τον χρόνο και ήρθε μια στιγμή που κουράστηκα πολύ και είπα «Φθάνει! Κάτι πρέπει να γίνει! Κάτι πρέπει να κάνω!». Αναζήτησα βοήθεια και προχώρησα σε γενναίες αλλαγές στην διατροφή μου. Η αλήθεια είναι ότι με βοήθησαν πολύ. Όμως, μετά από αρκετό καιρό έπρεπε ξανά να βρω την ισορροπία αφού είχα πιάσει τα δυο άκρα. Τελικά, πρόκειται για ένα ταξίδι. Γιατί ψιθυρίζοντας το σώμα την αλήθεια του αλλάζουν πολλά και οι αλλαγές δεν είναι πάντα εύκολες. Αλλάζει ένας ολόκληρος τρόπος ζωής. Αλλάζει αυτό που ήξερες, αυτό που σε έμαθαν, αυτό στο οποίο είχες συνηθίσει.

Παλιά έλεγα ένα «εντάξει, είμαι αγχώδης» και έτσι καθάριζα. Αμαρτία που την εξομολογείσαι δηλαδή, δεν είναι αμαρτία. Αμ δε… Ξεκίνησα να κάνω γιόγκα για να μάθω να ελέγχω το στρες. Στην αρχή ξεκινούσα την πρακτική και το μυαλό ήταν στο τηλέφωνο. Μην χτυπήσει και με ψάχνουν από την δουλειά και δεν με βρούν… μην… μην…. Φυσικά, που να βγάλω το μάθημα πέρα. Έως ότου πήγα μια μέρα στην γραμματέα της εφημερίδας και της είπα: «Αν με πάρετε τηλέφωνο και δεν το σηκώνω θα είμαι στο μάθημα της γιόγκα. Όταν τελειώσω θα δω την κλήση και θα σας πάρω πίσω». Αυτό ήταν! Σαν να έφυγε ένα τεράστιο βάρος από πάνω μου. Συγκεντρωνόμουν, προχωρούσα, συνεχίζω να προχωρώ. Όσο προχωράς, ωστόσο, ανεβαίνεις και πίστα… Ακόμα ο φόβος δεν με αφήνει να αψηφήσω την βαρύτητα και να στηριχτώ με δύναμη στα χέρια μου και μόνο. Ξέρω, όμως, ότι είναι ζήτημα χρόνου να το ξεπεράσω. Μου δίνω πια τον χρόνο. Δίνω στο σώμα μου τον χρόνο που χρειάζεται ώστε να νιώσει δυνατό και έτοιμο.

Στο ταξίδι της σύνδεσης με το σώμα σου ξεκινάς, σταματάς, ξαναρχίζεις, κάπου στην πορεία νευριάζεις, αντιστέκεσαι, μα συνεχίζεις και στο τέλος μαθαίνεις να συνομιλείς μαζί του, μαθαίνεις να το σέβεσαι και να το αγαπάς όπως ποτέ πριν και βήμα-βήμα οδηγείσαι νομίζω εκεί που είναι να πας. Η ισορροπία σαφώς δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Χρειάζεται ξανά και ξανά να την βρίσκεις μα όταν τα αυτιά και η καρδιά είναι ανοιχτά υπάρχει ροή. Και αφού αποφάσισα να σας μιλήσω για το σώμα και τις αλήθειες του, σκέφτηκα ότι η Νάντια Σανταμούρη έχει ακόμα περισσότερα να πει για αυτό, καθώς ως δασκάλα της γιόγκα είναι ένας από τους ανθρώπους που συμβαίνει να έρχονται στην ζωή σου για να σε βοηθήσουν να το ακούσεις.

-Νάντια μιλάει το σώμα;

«Το σώμα και μιλά και θυμάται… κι αισθάνεται… και πονά και χαίρεται! Με το σώμα μας  εκφράζουμε την ψυχή μας! Αν στο σπίτι σου μένεις εσύ… στο σώμα σου μένει η ψυχή σου. Είναι το δικό της σπίτι!»

-Γιατί συνήθως δεν το ακούμε;  Ή …μήπως το ακούμε αλλά προτιμάμε να μην  του δώσουμε σημασία;

 Ωχ… τώρα μου βάζεις δύσκολα…  Στην εποχή του «φαίνεσθαι» και του «τι θα πουν οι άλλοι» και του «πως θα αρέσω στους άλλους πρώτα»… το σώμα δυστυχώς το ΒΛΕΠΟΥΜΕ μόνο και μάλιστα το βλέπουμε μέσα από τα μάτια των άλλων. Αυτό ξεκινά με την απουσία της εσωτερικής και προσωπικής μας αποδοχής που ζει και βασιλεύει στην κοινωνία μας γενικότερα. Όταν το ακούμε το σώμα, είναι πολύ αργά επειδή όταν φωνάξει, σημαίνει ότι ήδη κάτι δεν πάει καλά. Και στην ουσία δεν φωνάζει το σώμα αλλά η ψυχή μας. Η ψυχή είναι αυτή που εγκλωβίζεται σε πεποιθήσεις και σε καταστάσεις που μπλέκουμε τη ζωή μας και δεν περνά καλά μέσα στο σπίτι της. Έχουμε τους καθρέφτες για να διορθώνουμε αυτό που θεωρούμε άσχημο και όχι για να δούμε πρώτα απ όλα την πραγματικότητα και να την αποδεχτούμε. Πως θα γραμμώσω… πως θα εκτονωθώ… πως θα αρέσω…  πως θα χωρέσω στο πιο μικρό νούμερο, πως θα ψηλώσω …

-Δηλαδή μας νοιάζει μόνο το φαίνεσθαι;

Αυτό μας νοιάζει  πιο πολύ από το πώς θα νιώσουμε πιο όμορφα  με τον εαυτό μας.

Δημιουργούμε δυσάρεστες συνθήκες και μετά νιώθουμε ενοχές και ανασφάλεια και για να το πω πιο ωμά … δημιουργούμε δυσάρεστες συνθήκες για να νιώθουμε ενοχές και ανασφάλειες. Οι ενοχές και οι ανασφάλειες είναι αυτές που κάνουν την ψυχή να φωνάζει και το σώμα να πονά. Και τα δύο είναι εσωτερικές διεργασίες που θέλουν καθημερινή συνειδητοποίηση και φροντίδα. Και πρέπει μια μέρα να ξυπνήσουμε από αυτόν τον ανώφελο ύπνο και να καταλάβουμε πως η μάχη για το «success story» είναι κάτι μάταιο και δεν προσφέρει  παρά μόνο τροφή σ ένα Εγώ που επίσης δεν έχει υπόσταση γιατί δεν είναι αληθινό.

Για να μην παρεξηγηθώ… δεν λέω να μην έχεις στόχους, καριέρα κλπ! Ίσα – ίσα, λέω να τα επιδιώκεις για να τα χαίρεσαι όμως…. Να γίνονται εξέλιξή σου και όχι φρένο στην υγεία σου. Δεν είναι τυχαίες σήμερα ούτε οι κρίσεις πανικού που ακούω παντού…. Ούτε οι πόνοι στην μέση και τον αυχένα…. Ούτε τα αυτοάνοσα σύνδρομα που πρωταγωνιστούν….

Αλλά θα σε πάω και πιο μακριά…. Σχέσεις φιλίας…  σχέσεις ερωτικές…  σχέσεις γονεικές!

Έχει χαθεί η σημαντικότητά τους μέσα στον χρόνο που πάντα μας λείπει …γιατί δεν υπάρχει η στιγμή!  Έχουμε αφαιρέσει τη στιγμή από τη ζωή μας! Πολλές φορές λέω στους ασκούμενους δώστε τρία λεπτά καθημερινά στον εαυτό σας κλείστε τα μάτια σας και ακούστε τον…. Και η απάντηση είναι: « Δεν προλαβαίνω». Αν είναι αλήθεια αυτό… τότε κάτι πρέπει να αλλάξουμε όλοι μαζί στη ζωή μας  Τώρα… για να μη σου πω Χθες.

-Τι είναι αυτό που στην ουσία δεν θέλουμε να παραδεχθούμε;

Ο καθένας μας έχει τα δικά του… Όλοι μαζί αρνούμαστε την αποδοχή μιας κατάστασης… ό,τι βιώνει ο καθένας είτε τώρα, είτε έχει βιώσει στο παρελθόν του. Αρνούμαστε να μπούμε σε διαδικασίες τέτοιες γιατί σίγουρα είναι δύσκολος ο δρόμος μοναχικός και δύσβατος. Όμως την καλύτερη θέα την απολαμβάνεις αφού έχεις περπατήσει σε ανηφόρα! Πάντα λέω ότι κουβαλάμε μια βαλίτσα από τη στιγμή που γεννιόμαστε και τη γεμίζουμε με τα ρούχα κάθε ηλικίας της ζωής μας. Δεν μπορείς να φοράς για πάντα το ρουχαλάκι που σου αγόρασε η μαμά σου όταν ήσουν τριών χρόνων. Με αγάπη στο πήρε, αλλά δεν σου κάνει από μια στιγμή και μετά. Αν δεν το βγάλεις από τη βαλίτσα και αυτό και κάποια άλλα αντίστοιχα ρούχα δεν θα χωράει τίποτα μια μέρα…. Δεν θα κλείνει. Αλλά κι εσένα θα σου είναι ένα  βαρύ φορτίο που θα κουβαλάς χωρίς να ξέρεις γιατί.

Και κάτι πιο σημαντικό…. Δεν θα τα αγαπήσεις και ποτέ …επειδή θα τα νιώθεις να σε απειλούν με το βάρος τους …σε κάθε σου βήμα. Τα ρούχα και η βαλίτσα είναι οι Πεποιθήσεις μας … με μια άλλη έννοια, που πρέπει να ξεκαθαρίζουν να φεύγουν και να γίνονται οδηγοί εξέλιξης και όχι άγκυρες στο πουθενά.

-Το «για όλα φταίνε οι άλλοι» είναι κάτι που λέγεται πολύ στην χώρα μας. Ισχύει;

Ξέρεις …δεν μας φταίνε οι άλλοι ποτέ. Ούτε οι γονείς, ούτε οι συμπεριφορές ανθρώπων  που πιθανόν μας πλήγωσαν ή μας στιγμάτισαν… ότι έδωσαν ή έκαναν το έκαναν γιατί αυτό μπορούσαν να κάνουν ή τους αφήσαμε να το κάνουν….  Εμείς αλλάζουμε και δεν το ξέρουμε γιατί δεν θέλουμε να το δούμε. Και πιστεύω πως η ζωή είναι έτσι δοσμένη από Τον Θεό για να αλλάζουμε προς το καλύτερο και είναι κρίμα να μην το συνειδητοποιούμε.

Κι αυτό την πονά την ψυχή … και το φωνάζει μέσα από το σώμα. Χρειάζεται αποδοχή και συγχώρεση για τον εαυτό μας πρώτα απ όλα. Αν δεν εκπνεύσεις δεν μπορείς να εισπνεύσεις πάλι…. Αδειάζουμε την βαλίτσα για να βάλουμε τις επιλογές μας. Κάθε ταξίδι έχει τις ανάγκες του!

-Ο καθένας μας έχει την δική του «γλώσσα σώματος». Εκπέμπει αγάπη;

Τι παρατηρείς από τους τόσους ανθρώπους με τους οποίους έρχεσαι σε επαφή μέσα από μια πρακτική που έχει το σώμα στο προσκήνιο;

Φυσικά και εκπέμπει αγάπη! Μα μόνο αγάπη μπορεί να εκπέμπει ένα σώμα τελικά.

Μόνο αυτό έχουμε πραγματικά ανάγκη και να δώσουμε και να πάρουμε. Με όποια κίνηση… στάση… ακόμα και πόνο… η αγάπη είναι αυτή που θέλει και αγωνίζεται να δηλωθεί! Πάνω στα μαγικά χαλάκια όπως τα λέω τα yoga mat,  ξεδιπλώνεται ο τρόπος του καθενός από εμάς.

Βλέπεις τον άνθρωπο που θα προσηλωθεί στον εαυτό του…. Τον άνθρωπο που θα κοιτάξει από τους άλλους αν εκτελεί σωστά την εντολή… τον άνθρωπο που τσαντίζεται αν κάποιος  (κατά τη γνώμη του) κάνει κάτι καλύτερα από αυτόν… τον άνθρωπο που φοβάται… εκείνον που αρνείται να κλείσει τα μάτια του και πνίγεται με τον ρυθμό μιας συνειδητής αναπνοής… Αυτόν που θέλει να γελάσει με τον εαυτό του… κι εκείνον που στεναχωριέται που δεν μπορεί να κάνει αυτό που έκανε  όταν ήταν μικρός…

Επίσης βλέπεις αυτούς που έχουν μια στάση αυτοάμυνας… και αυτούς που θα έρθουν για να αποδείξουν στον εαυτό τους ότι δεν αξίζουν. Βλέπεις να μπαίνουν στη αίθουσα με τους ώμους μπροστά ή να μπαίνουν με διάθεση να μάθουν. Να μάθουν τον εαυτό τους να ακολουθούν τα όριά τους που κάθε μέρα αλλάζουν!

Να δώσουν και να πάρουν από αυτήν την Ιερή συνομιλία με Τον Θεό που λέγεται «αναπνοή» . Όλοι …μα όλοι όμως κάτι αλλάζουν! Ακόμα κι αν φύγουν και δεν συνεχίσουν να ασκούνται είναι επειδή κάτι κατάλαβαν για τον εαυτό τους.

Το να νιώσεις ότι δεν είσαι έτοιμος, είναι τεράστια αλλαγή είναι αποδοχή και εμπεριέχει αυτογνωσία. Και δεν έχει να κάνει με την σωματική πρακτική ..αλλά με την ψυχική σιωπή που ξαφνικά έγινε δυνατή φωνή! Δεν είμαστε όλοι έτοιμοι πάντα για να ακούσουμε και να εμπιστευτούμε. Λογικό και κατανοητό.

Ξέρεις, πάντα στην αρχή της κάθε πρακτικής, όταν κλείνουμε τα μάτια προσεύχομαι για τους δασκάλους μου, στους οποίους είμαι ευγνώμων για το φως που πήρα, αλλά και για τους μαθητές μου, που έρχονται κοντά μου για μοιραστούμε όλοι αυτό το φως που μπαίνει μέσα στο σώμα για να βγάλει την αλήθεια του.

-Τι αρετές ζητά η ψυχή μέσα από το σώμα;

Η ψυχή μέσα από το σώμα θέλει να σε κάνει να μάθεις ότι υπάρχουν κάποιες αρετές στη ζωή μας που πρέπει να καλλιεργούνται! Υπομονή… Επιμονή… Ήθος…  Ευγένεια…  Χιούμορ… Συνέπεια… Πίστη… Είναι ας πούμε το λίπασμα για να ανθίζει η Αγάπη. Αν δεν καλλιεργήσεις τον εαυτό σου με αυτές τις αρετές… δεν γίνεται να τις μοιραστείς με κανέναν.

Ούτε καν με τα παιδιά σου. Και το κυριότερο: Οφείλουμε να φτιάχνουμε προσωπικές ασπίδες. Διαφάνειες επικοινωνίας που να δηλώνουν όρια. Πιστεύω πως τα όρια έχουν ποιότητες καρδιάς. Και για εμάς τους ίδιους αλλά και για τους ανθρώπους που έχεις δίπλα σου κι απέναντι. Ένα ποτάμι όταν έχει όρια έχει άλλη δυναμική… αλλιώς ρέει το νερό προς τον στόχο του. Αγάπη λοιπόν όλοι δηλώνουμε με τον τρόπο του ο καθένας,  αλλά πρέπει να μάθουμε να την καλλιεργούμε!

-Η συνειδητότητα ξεκινά, λοιπόν, πρώτα και κύρια από την σύνδεση με το ίδιο μας το σώμα. Γιατί αντιστεκόμαστε τόσο πολύ;

Είναι ο τρόπος που μας έμαθαν να φοβόμαστε. Μάθαμε να φοβόμαστε… Και όπως μάθαμε να φοβόμαστε  μπορούμε και να ξεμάθουμε. Πώς φεύγει ο φόβος; Με την γνώση.Με τη συνειδητότητα που λες κι εσύ πολύ σωστά.Με το να ακούμε τη ψυχή μας, να καλλιεργούμε την Αγάπη που έχουμε μέσα μας.

Δεν θα κολλήσουμε στο γιατί μας έμαθαν να φοβόμαστε…. Δεν οδηγεί κάπου.Πάμε να ξεμάθουμε και να προχωρήσουμε. Να κρατήσουμε την ασπίδα που θα δημιουργήσουμε με την αυτογνωσία και να κρατήσουμε τα όρια που θα μας προστατεύσουν και όχι τον φόβο. Να σεβαστούμε την πρόσβαση που μας δίνει ο Εαυτός μας για να μπορούμε να του δίνουμε ξανά την ευκαιρία της εμπιστοσύνης και να προστατεύουμε την γνώση και όχι να κολλάμε με τον φόβο.

Αντιστεκόμαστε επειδή φοβόμαστε. Δες λίγο πάλι την κοινωνία και τις σχέσεις:

«Αντιστέκομαι να ερωτευτώ γιατί φοβάμαι μην πληγωθώ».

«Αντιστέκομαι να φανώ γιατί φοβάμαι μήπως δεν αρέσω».

«Αντιστέκομαι να πω την γνώμη μου γιατί δεν έχω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου»

Και τελικά δεν διεκδικούμε. Πώς να διεκδικήσουμε όταν φοβόμαστε…  Διεκδικεί κανείς με την αυτοεπίγνωση και την συνειδητή κατάσταση της ιστορίας του. Την παιδεία  που πηγάζει από την μάθηση του «ποιος είμαι» και «ποια είναι η πρόθεση μου» και όχι μόνο με τα πτυχία… Να σταθείς έτσι μπροστά στον καθρέφτη σου και απέναντι στην ίδια τη ζωή.

Και να χαμογελάς με αυτό. Να πιστεύεις σε αυτό. Ο φόβος δεν εμπεριέχει πίστη… εμπεριέχει  εξάρτηση και αυτό δεν μας πάει πουθενά. Ούτε καν πίσω…. Ο φόβος δημιουργεί τάσεις εξουσίας και χειραγώγησης… αυτοάμυνες και κακές συμπεριφορές πάνω απ όλα με τον ίδιο μας τον εαυτό.Είναι αυτό που λέμε συχνά… «τοξικότητα»!

Δυστυχώς υπάρχουν ψυχές που υποφέρουν από αυτή την κατάσταση και την μοιράζονται με όποιον νομίζουν ότι μπορούν και να του επιβληθούν για να κατακτήσουν πάλι το Εγώ τους …που στην ουσία δεν είναι η αλήθεια τους! Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν την ανάγκη να κάνουν τους άλλους να υποφέρουν γιατί μόνο έτσι νιώθουν δυνατοί. Αντιστέκονται στη δική τους θλίψη και παραδίνονται σε μια κατάσταση ζωής που αντιπροσωπεύει μόνο τον κόσμο του φόβου ουσιαστικά.

-Νάντια ποια θα είναι η δική σου πράξη αγάπης προς το σώμα σου την Άνοιξη;

 Μια βόλτα στη θάλασσα που αγαπώ! Στο νησί μου που είναι από τα πιο όμορφα και ενεργειακά νησιά του κόσμου… την Τήνο! Ξαπλώνω στην άμμο, ακούω τα κύματα και κοιτάζω τα σύννεφα και αφήνομαι στο να τα παρατηρώ….

Είναι σαν τις σκέψεις μας…. Πάνε έρχονται… διαλύονται ξαναγίνονται… παίρνουν μορφή… την χάνουν…. Μπορεί να γίνουν και στάλες….

Και τι υπάρχει πίσω απ όλα αυτά;

Πάντα ένας λαμπερός ήλιος… ένα υπέροχος ουρανός!

Η ζωή που οφείλουμε να χαιρόμαστε!

Η ψυχή που θέλει τις στιγμές της!

 

 

 

 

 

 

 

 

Η αναδημοσίευση φωτογραφιών και κειμένων του blog, επιτρέπεται μόνο έπειτα από άδεια του annastories.gr