Ο θλιμμένος ψίθυρος του πλάτανου
Όλα θα φανούν. Και περισσότερο η αγάπη… “Είμαι εδώ περίπου 200 χρόνια. Σε θυμάμαι μικρή να παίζεις και να γελάς κάτω από την δροσερή σκιά μου. Θυμάμαι και την μαμά σου πριν από σένα να κάνει το ίδιο και την γιαγιά σου να με κοιτάζει και να χαλαρώνει έγκυος στα παιδιά της. Θυμάμαι τον Γιώργη να κάθεται στο πεζούλι δίπλα μου και να δροσίζεται κάθε Δευτέρα μεσημέρι μετά την αγορά και σένα να του πηγαίνεις το πιάτο με το φαγητό που σου έδινε η γιαγιά σου καθότι φτωχός και μόνος. Θυμάμαι γελούσα με τα αστεία πειράγματα του παππού σου στα αδέλφια του που είχαν έρθει για διακοπές από το εξωτερικό…
Μπορεί επίσης να σας ενδιαφέρει
Στην αγκαλιά του Ποσειδώνα
Το τραύμα είναι θηρίο
Έμμα Σόουμς: “Είχα μόνο μια πρόχειρη ιδέα του τι πέρασε η μητέρα μου στον πόλεμο”
Γεωργία Φώτου: «Τη ζωή μας να την παίρνουμε σοβαρά, τον εαυτό μας όχι… »
Οι ιστορίες κινούνται γύρω από το ίδιο τρίπτυχο από την εποχή του Αριστοτέλη εως σήμερα : «Έρως – Πόλεμος – Θάνατος » Είμαστε ξαπλωμένες στο πάτωμα, σε μια πραγματικά άβολη στάση, και η Γωγώ δεν λέει να σταματήσει. Η μια ξεκαρδιστική ατάκα της διαδέχεται την άλλη και η συγκέντρωση πάει περίπατο… Αλλά τι πειράζει; Το διασκεδάζουμε τόσο πολύ! Έτσι είναι η Γωγώ. Έτσι την γνώρισα. Αυθόρμητη, ευφυής, περιπετειώδης, παρατηρητική, με τα άγχη της αλλά και με γενναίες δόσεις χιούμορ. Ό, τι χρειάζεται δηλαδή για σεναριογράφος και δη κωμικών σειρών, όπως οι Βασιλιάδες (Mega), οι Συμμαθητές (ANT1), Το Σόι σου, Έλα στην Θέση μου, Μην αρχίζεις την Μουρμούρα και Πέτα την…
Μπορεί επίσης να σας ενδιαφέρει
Φιλιώ Λαζανά : «Αν κάτι μας λείπει σήμερα είναι η αρετή της υπομονής»
2020: Με τι θα το γεμίσεις;
Γελάτε γιατί χανόμαστε…
Γελάτε γιατί χανόμαστε…
Γιατί γελάς; Έλα ντε… Γιατί γελάς; Έχουμε συνδέσει το γέλιο με την χαζομάρα. Και λοιπόν; Η παρατήρηση που συνήθως μου έκαναν στο σχολείο ήταν «Άννα μην γελάς» και τώρα που το σκέφτομαι είναι αρκετά γελοίο να σου λένε να μην γελάς… Να σου λένε βασικά, να μην χαίρεσαι… Αλλά έτσι ήταν τα σχολεία και συνεχίζουν να είναι νομίζω. Στο Γυμνάσιο έτυχε να κάθομαι στο πρώτο θρανίο μπροστά στην έδρα των καθηγητών και από πίσω μου να κάθονται τα αγόρια. Δεν ξέρω πως το είχαμε καταφέρει. Στο πρώτο θρανίο της πρώτης σειράς κορίτσια και από πίσω όλα τα αγόρια και στο τελευταίο θρανίο της δεύτερης σειράς αγόρια και μέχρι μπροστά όλα…
Μια φωτογραφία μαζί σου
«Μια εικόνα, χίλιες λέξεις!» Τι σημασία έχει αν είναι κινέζικο ρητό ή αν πρόκειται για το εξαιρετικό σλόγκαν ενός Αμερικανού διαφημιστή που έψαχνε απελπισμένα έναν τρόπο για να πουλήσει διαφημιστικό χώρο πάνω στο τραμ την δεκαετία του 1920. Ναι, μια εικόνα λέει πολλά. Δείχνει αυτό που δεν λέγεται. Δείχνει αυτό που δεν βλέπεις αμέσως. Φανερώνει την αγάπη, την θλίψη, την αμηχανία, τον θυμό, τον θαυμασμό… Φανερώνει όλα μα όλα τα συναισθήματα ενός ανθρώπου παρά την απέλπιδα προσπάθειά του να τα κρύψει. Γιατί; Γιατί δεν έχει συνηθίσει, δεν έχει μάθει να τα αναγνωρίζει, να τα αποδέχεται και να ελευθερώνεται από αυτά. Μια φωτογραφία φέρνει μνήμες. Όμορφες ή και όχι όμορφες. Μια…
Μπορεί επίσης να σας ενδιαφέρει
Στην αγκαλιά του Ποσειδώνα
Η αξία της αναγνώρισης
“Όλα γύρω σου αλλάζουν… Εσύ;»
Όταν πονάω το γλεντάω…
Aς βάλουμε λίγο αγάπη σε αυτό το θαυμάσιο δημιούργημα που είμαστε Είναι μέρες που θέλω να γράψω αυτό το άρθρο και δεν ξέρω από που να αρχίσω… Τελικά είπα να ξεκινήσω με λίγο χιούμορ βάζοντας ως τίτλο τα λόγια από ένα ελαφρολαϊκό τραγούδι που άκουσα πριν καιρό να το τραγουδά ένα πιτσιρίκι. Μετά το γέλιο, όμως, έρχεται το ερώτημα. Τι θέλει να πει ο ποιητής, εν προκειμένω ο στιχουργός; Το γλεντάει ή δεν το γλεντάει; Και μην γελιέστε. Το ερώτημα είναι σοβαρό.
Ιστορίες της Άννας
