Ιστορίες της Αποστολίας  

Το πρώτο παιδί, γένους θηλυκού. Το όνομα της γιαγιάς, της μητέρας του πατέρα, επιβεβλημένο : Κατερίνα λοιπόν. Το καμάρι το μπαμπά, η αγαπημένη της κας Τζιράς και του Μπαλού στο νηπιαγωγείο, του κου Κοντόπουλου στο δημοτικό. Τι γλυκό, χαριτωμένο κοριτσάκι με θεατρικότητα και νάζι!

Το «Κατερίνα» είχε συνδεθεί με το θηλυκό, καθώς και όλα αυτά τα ευχάριστα στ’ αυτιά, χωρίς την γνώση ότι με κακομάθαιναν, ενώ δεν πρόσθεταν ούτε ένα γερό λιθαράκι στην αυτοεκτίμησή μου. Το «Κατερίνα» ένα εύθραυστο μπιμπελό με θέση στο καλό σκρίνιο, ώστε να τυγχάνει ιδιαίτερης περιποίησης και τακτικού ξεσκονίσματος.

Μεγαλώνοντας φορτώθηκα και άλλα χαρακτηριστικά : το παιδί έχει μια καλλιτεχνική διάθεση, ζωγραφίζει, έχει και το θάρρος της γνώμης του, που φανερώνεται στις εκθέσεις ιδεών, όταν μιλά και όταν παίρνει πρωτοβουλίες στις γενικές συνελεύσεις στην τάξη κλπ κλπ.

Στη ζωγραφική μου κυριαρχούσαν τα δένδρα με βαθειές ρίζες και ψηλό κορμό. Τόσο-όσο….Δένδρα που ισορροπούν  πενήντα πέντε χρόνια τώρα με δαιδαλώδη κλαδιά, όμως δένδρα γυμνά. 

Σε έναν εξωφρενικά θορυβώδη κόσμο πως να σκεφτείς να μείνεις στην σιωπή;

Με έναν αγαπημένο φίλο πάντα θέλαμε να πάμε μαζί σε ένα yoga retreat αλλά είχαμε ένα θεματάκι…. Πώς θα τα βγάζαμε πέρα με την άσκηση σιωπής; Στην άσκηση σιωπής δεν μιλάς. Μπορεί να είναι από ένα 24ωρο μέχρι και παραπάνω. Μας φαντάζεσαι να καθόμαστε δίπλα-δίπλα και να μην μιλάμε; τον ρωτάω και αμέσως σκάμε στα γέλια. Εντάξει, μπορεί να καταφέρουμε να μην μιλάμε αλλά είναι σίγουρο ότι θα μας πιάσουν τα γέλια του λέω και συμφωνούμε. Στην αρχή νόμιζα ότι αυτή η δυσκολία μας έχει να κάνει με το γεγονός ότι είμαστε και δυο άνθρωποι «έξω καρδιά» που μπορούμε να κουβεντιάζουμε και να γελάμε επί ώρες! Όσο άρχισα να μένω πιο πολύ μόνη στην σιωπή μου συνειδητοποίησα ότι καθόλου μα καθόλου δεν έχει σχέση η εξωστρέφειά μας.

Με την Γιώτα Ιωαννίδου γνωριστήκαμε μέσω των παιδιών μας. Και δεν ξέρω πως… αλλά ήταν σαν να γνωριζόμαστε από παλιά. Η Γιώτα είναι ένας αυθόρμητος άνθρωπος. Βασικά είναι αυθεντική και δεν φοβάται να δείξει όλο αυτό που είναι, με τα πάνω του και τα κάτω του. Η απόφασή της να γράψει ένα μυθιστόρημα για την γιαγιά της που σε μια μέρα αναγκάστηκε να αφήσει αγαπημένους ανθρώπους, τον τόπο της, και να βρεθεί πρόσφυγας στην Ελλάδα με δυο μικρά παιδιά και τον άνδρα της, εκτός από εσωτερική ανάγκη ήταν και μια κατάθεση ψυχής. Όχι εύκολο… Μα ίσως γι’ αυτό ο κόσμος αγάπησε τόσο το Σοχούμ. Και γι’ αυτό η Γιώτα και το βιβλίο της των εκδόσεων Αιώρα, προτάθηκαν από τα Public για το φετινό βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα. Στο Σοχούμ η Γιώτα δεν αφηγείται απλώς την ιστορία της Παναϊλας. Την τραγουδά! Η κουβέντα μας στο annastories.gr με αφορμή την επιτυχία του Σοχούμ ήταν μέσα από την καρδιά. Εύχομαι να την απολαύσετε και κυρίως να μπορέσουμε να σας στείλουμε αυτό το ωραίο κύμα αγάπης που νιώσαμε και εμείς!