Τι μπορεί να σκέφτεται για την φιλία, την αγάπη, τις αλλαγές, ένα 12χρονο κορίτσι που μόλις τελείωσε το Δημοτικό; 

Γράφει η Φαρφουρένια

Τώρα που τελειώνω το δημοτικό συνειδητοποιώ πόσο μεγάλη ένιωθα μικρή. Στον παιδικό σταθμό με θεωρούσα πολύ μεγάλη, ήμουν μεγαλύτερη από παιδιά 0,0.5, 1, 1.5, 2, 2.5, 3, 3.5 και 4 ετών, μεγαλύτερη από 8 διαφορετικές ηλικίες! Τότε μιλούσα με τις φίλες μου και στην αρχή της πρότασης έβαζα το “Όταν μεγαλώσω…”. Σήμερα μιλάω με τις φίλες μου και τις περισσότερες φορές στην αρχή της πρότασης βάζω το “Θυμάσαι τότε που…”.

Και λέω τις περισσότερες φορές, διότι τις περισσότερες αναμνήσεις μου τις έχω με τις παλαιότερες φίλες μου. Όλα γύρω μας αλλάζουν: φιλίες, φίλες/-οι, άνθρωποι. Στην πραγματικότητα όλοι νομίζουμε πως παραμένουμε ίδιοι, αλλά αυτό δεν ισχύει. Όταν ήμασταν μικροί αρκετά πράγματα που είχαμε στο μυαλό μας ξεχνούσαμε ή φοβόμασταν να τα κάνουμε. Όσο μεγαλώνουμε, όμως, τόσο πιο πολύ θάρρος έχουμε, “στεκόμαστε στα πόδια μας”. Τολμάμε να κάνουμε αυτό που φοβόμασταν.

Ξεκίνησα το Δημοτικό χωρίς φίλες, ήμουν άγνωστη μεταξύ γνωστών. Με τον καιρό έμαθα τους αγνώστους μου, μου έγιναν γνωστοί, τους έγινα γνωστή.

Όταν πέφτει μαύρο στην οθόνη… 

Οι ειδήσεις εδώ και αρκετές εβδομάδες είναι τόσο αρνητικές…. Στέκομαι ιδιαίτερα, όμως, στις οικειοθελείς αναχωρήσεις από τούτο τον κόσμο ανθρώπων που φαίνονταν αισιόδοξοι, ανθρώπων κατ’ ουσίαν πολύ ευαίσθητων που παρόλα αυτά είχαν καταφέρει αυτή την ευαισθησία να την κάνουν δημιουργικότητα. Ο καθένας στο πεδίο του. Στην συγγραφή ή στην μαγειρική, στα ταξίδια, στην μόδα, στην μουσική. Το τι συμβαίνει στο μυαλό ενός ανθρώπου που έχει ζήσει έντονα την ζωή του, με έντονες εμπειρίες αλλά και καταχρήσεις, όταν παίρνει εκείνη την στιγμιαία απόφαση τερματισμού της ζωής του, δεν το ξέρει κανείς. Και ούτε θα το μάθει κανείς. Ό,τι και να λέγεται είναι απλώς εικασίες. Και όσο υπάρχουν οι εικασίες, τόσο φουντώνει το «γιατί». Μα φαινόταν χαρούμενος. Μα τα είχε όλα (χρήματα, οικογένεια, ταξίδια…). Και λοιπόν;

Σε εκείνο το σημείο της πτώσης, του κενού που δεν γεμίζει με τίποτα, των υπαρξιακών ερωτημάτων που παραμένουν αναπάντητα, της μοναξιάς που βαραίνει όλο και πιο πολύ, του φόβου που δεν ελέγχεται πια, όλα είναι πιθανά…. Και είτε θα έρθει η φώτιση, όπως περιγράφει την δική του εμπειρία ο σύγχρονος πνευματικός δάσκαλος Έκχαρτ Τόλλε, είτε θα πέσει μαύρο στην οθόνη.

Την στιγμή που αρχίζεις να σκέφτεσαι με νέο τρόπο, ο εσωτερικός κριτής εμφανίζεται! Δεν του αρέσουν οι αλλαγές. Ο εσωτερικός κριτής θα μπορούσε να σε βοηθήσει μόνον εάν δεν τον αφήσεις να σε πανικοβάλει.

Εικονογράφηση: Άννα Ρέμπελου 

Γιατί πρέπει πάντα κάποιος να στύβεται ή να στύβει ο ίδιος; 

Μου αρέσει να μαθαίνω πρακτικά τρικ που αφορούν το σπίτι, την κουζίνα, την καθημερινότητα. Το πιο πρόσφατο έχει να κάνει με λεμόνια: «Μόλις στύψετε το λεμόνι δεν πετάτε την λεμονόκουπα γιατί μπορεί να γίνει πολύτιμη για τα χέρια και τα πόδια σας. Τρίψτε με αυτήν τα χέρια και θα ενυδατωθούν στην στιγμή ή το βράδυ εφαρμόστε τη στις φτέρνες και αφήστε τη όσο περισσότερο μπορείτε. Θα κάνει τα πέλματα απαλά σαν μωρού!» Και έτσι το δοκίμασα και μπορώ να σας πω ότι είναι αλήθεια. Και από σκουπίδι η στυμμένη λεμονόκουπα γίνεται ξαφνικά και πάλι χρήσιμη.

Μα πόσοι ξέρουν στ’ αλήθεια ότι η μεγαλύτερη συγκέντρωση βιταμίνης C στο λεμόνι βρίσκεται στην φλούδα του και όχι τόσο στον χυμό του; Αλλά κάπως έτσι δεν γίνεται και με τους ανθρώπους; Με φίλους που δεν είναι και τόσο φίλοι, με συναδέλφους, με αφεντικά, με συντρόφους, με συγγενείς, με χώρες ολόκληρες… 

Ιστορίες της Αποστολίας  

Το πρώτο παιδί, γένους θηλυκού. Το όνομα της γιαγιάς, της μητέρας του πατέρα, επιβεβλημένο : Κατερίνα λοιπόν. Το καμάρι το μπαμπά, η αγαπημένη της κας Τζιράς και του Μπαλού στο νηπιαγωγείο, του κου Κοντόπουλου στο δημοτικό. Τι γλυκό, χαριτωμένο κοριτσάκι με θεατρικότητα και νάζι!

Το «Κατερίνα» είχε συνδεθεί με το θηλυκό, καθώς και όλα αυτά τα ευχάριστα στ’ αυτιά, χωρίς την γνώση ότι με κακομάθαιναν, ενώ δεν πρόσθεταν ούτε ένα γερό λιθαράκι στην αυτοεκτίμησή μου. Το «Κατερίνα» ένα εύθραυστο μπιμπελό με θέση στο καλό σκρίνιο, ώστε να τυγχάνει ιδιαίτερης περιποίησης και τακτικού ξεσκονίσματος.

Μεγαλώνοντας φορτώθηκα και άλλα χαρακτηριστικά : το παιδί έχει μια καλλιτεχνική διάθεση, ζωγραφίζει, έχει και το θάρρος της γνώμης του, που φανερώνεται στις εκθέσεις ιδεών, όταν μιλά και όταν παίρνει πρωτοβουλίες στις γενικές συνελεύσεις στην τάξη κλπ κλπ.

Στη ζωγραφική μου κυριαρχούσαν τα δένδρα με βαθειές ρίζες και ψηλό κορμό. Τόσο-όσο….Δένδρα που ισορροπούν  πενήντα πέντε χρόνια τώρα με δαιδαλώδη κλαδιά, όμως δένδρα γυμνά.