Με όραμα την σύνδεσή μας με τα τεχνολογικά επιτεύγματα του παρελθόντος

Όταν έλαβα την πρόσκληση για τα εγκαίνια του Μουσείου Αρχαίας Ελληνικής Τεχνολογίας εδώ στην Αθήνα, σε ένα πανέμορφο νεοκλασικό κτίριο επί της οδού Πινδάρου 6 και Ακαδημίας στο Κολωνάκι, η χαρά ήταν διπλή. Αφενός μεν είχα την ευκαιρία να δω ένα μουσείο – τα λατρεύω τα μουσεία γιατί έχουν γνώση, μα κυρίως σύνδεση με το παρελθόν, με τις ρίζες και μόνο με βαθιές ρίζες ένα δέντρο πάει ψηλά – αφετέρου δε είχα την χαρά την συνάντησης με έναν παλιό συνάδελφο και φίλο που ήταν και η πηγή της πρόσκλησης αυτής και τον ευχαριστώ! Ωστόσο, στ’ αλήθεια δεν ήξερα τι ακριβώς περίμενα να δω. Πόσο πιο σαφής τίτλος θα πει κάποιος. Σε ένα μουσείο αρχαίας ελληνικής τεχνολογίας περιμένεις να δεις τεχνολογία. Για σκεφτείτε το λιγάκι. Τεχνολογία. Πραγματική τεχνολογία για την οποία οι περισσότεροι δεν γνωρίζουμε τίποτα. Αλλά αυτό ακριβώς ήταν και συνεχίζει να είναι το όραμα του Κώστα Κοτσανά, του ιδρυτή του μουσείου. Να μας συστήσει και να μας συνδέσει με μια αξιοθαύμαστη λησμονημένη τεχνολογία και τα επιτεύγματά της, τα οποία η ανθρωπότητα επανέκτησε μετά από 1.500 χρόνια ωρίμανσης, όπως τόνισε ο ίδιος στα εγκαίνια. 

Τέσσερις φίλοι, πέντε μέρες, 2300 χιλιόμετρα

• Γράφει η Αθηνά Γκουράρου  

Δε θέλω να γράψω πρόλογο. Γιατί ο πρόλογος είναι αναμονή. Και το άρθρο αφορά σε ταξίδι και εκεί η αναμονή είναι πιο βασινιστική. Θα αρκεστώ λοιπόν σε μερικές λέξεις, μόνο και μόνο για να ξερουμε για τι μιλάμε. Οδικό ταξίδι. Προέκυψε τον περασμένο Σεπτέμβριο. Ένα μόνο μήνα μετά, τον Οκτώβριο ξεκινήσαμε. Βρυξέλλες – Αθήνα,  2300 χιλιόμερα περίπου, σε πέντε ημέρες. Ήμασταν τέσσερα άτομα, δύο άνδρες και δύο γυναίκες, δίκαιη μοιρασιά.

Ως τότε είχαμε ακούσει πολλά για το οδικό ταξίδι: Μπορεί να χαθείς, έχει πολλά διόδια, δεν είναι ασφαλές ή είσαι ανεξάρτητος και ελεύθερος να σταματήσεις όπου θέλεις. Όλα είναι αλήθεια και ψέματα μαζί, με άλλα λόγια όλα είναι σχετικά.

Απέραντο, γαλάζιο, ευλογημένο από τους θεούς, θαλασσινό νερό καθαρίζεις την ψυχή μου!

Βρίσκομαι μέσα στο αεροπλάνο και επιστρέφω από το Στρασβούργο στην Αθήνα. Δίπλα μου κάθεται ένας συμπαθής κύριος με έναν τουριστικό οδηγό για την Ελλάδα. Αναρωτιόμαστε με την φίλη μου μήπως θέλει βοήθεια και προσφερόμαστε ευγενικά να του δώσουμε μερικές χρήσιμες πληροφορίες για την διαμονή του στην Αθήνα. Το αεροσκάφος ήδη κατεβαίνει για την προσγείωση και από το παράθυρο βλέπουμε το απέραντο, φωτεινό γαλάζιο της ελληνικής θάλασσας. Ο κύριος με τον οδηγό είναι καθηγητής πανεπιστημίου στην Μπριζ του Βελγίου και τον έχουν καλέσει στην χώρα μας για μερικές διαλέξεις. Στο μεταξύ, έχει βάλει τρεις ακόμα ελεύθερες μέρες για να περιηγηθεί στην ελληνική πρωτεύουσα και δέχεται με μεγάλη χαρά την βοήθειά μας. Εκτός από την επίσκεψη στην Ακρόπολη, θέλει να πάει σε ένα κοντινό νησί, επιλέγοντας την Αίγινα όπου μαζί με το θαλασσινό μπάνιο θα δει και τον Ναό της Αφαίας Αθηνάς και τον καθοδηγούμε στο που θα απολαύσει καλό ελληνικό φαγητό και θα δει μερικά, κρυφά στους ξένους, πανέμορφα σημεία της πόλης.

Βλέποντας την θάλασσα από το παράθυρο είναι κατενθουσιασμένος. «Κοιτάξτε! Κοιτάξτε τι έχετε!!! Τι ομορφιά… Όσο δύσκολα κι αν περνάτε μην ξεχνάτε ποτέ αυτόν τον θησαυρό που έχετε. Να είστε περήφανοι για αυτόν!» μου λέει. Δεν ξέχασα τα λόγια του ποτέ γιατί το ένιωθα, έβγαιναν μέσα από την καρδιά του. Άρχισα να σκέφτομαι τον θησαυρό μας:

Τι μπορεί να σκέφτεται για την φιλία, την αγάπη, τις αλλαγές, ένα 12χρονο κορίτσι που μόλις τελείωσε το Δημοτικό; 

Γράφει η Φαρφουρένια

Τώρα που τελειώνω το δημοτικό συνειδητοποιώ πόσο μεγάλη ένιωθα μικρή. Στον παιδικό σταθμό με θεωρούσα πολύ μεγάλη, ήμουν μεγαλύτερη από παιδιά 0,0.5, 1, 1.5, 2, 2.5, 3, 3.5 και 4 ετών, μεγαλύτερη από 8 διαφορετικές ηλικίες! Τότε μιλούσα με τις φίλες μου και στην αρχή της πρότασης έβαζα το “Όταν μεγαλώσω…”. Σήμερα μιλάω με τις φίλες μου και τις περισσότερες φορές στην αρχή της πρότασης βάζω το “Θυμάσαι τότε που…”.

Και λέω τις περισσότερες φορές, διότι τις περισσότερες αναμνήσεις μου τις έχω με τις παλαιότερες φίλες μου. Όλα γύρω μας αλλάζουν: φιλίες, φίλες/-οι, άνθρωποι. Στην πραγματικότητα όλοι νομίζουμε πως παραμένουμε ίδιοι, αλλά αυτό δεν ισχύει. Όταν ήμασταν μικροί αρκετά πράγματα που είχαμε στο μυαλό μας ξεχνούσαμε ή φοβόμασταν να τα κάνουμε. Όσο μεγαλώνουμε, όμως, τόσο πιο πολύ θάρρος έχουμε, “στεκόμαστε στα πόδια μας”. Τολμάμε να κάνουμε αυτό που φοβόμασταν.

Ξεκίνησα το Δημοτικό χωρίς φίλες, ήμουν άγνωστη μεταξύ γνωστών. Με τον καιρό έμαθα τους αγνώστους μου, μου έγιναν γνωστοί, τους έγινα γνωστή.

Όταν πέφτει μαύρο στην οθόνη… 

Οι ειδήσεις εδώ και αρκετές εβδομάδες είναι τόσο αρνητικές…. Στέκομαι ιδιαίτερα, όμως, στις οικειοθελείς αναχωρήσεις από τούτο τον κόσμο ανθρώπων που φαίνονταν αισιόδοξοι, ανθρώπων κατ’ ουσίαν πολύ ευαίσθητων που παρόλα αυτά είχαν καταφέρει αυτή την ευαισθησία να την κάνουν δημιουργικότητα. Ο καθένας στο πεδίο του. Στην συγγραφή ή στην μαγειρική, στα ταξίδια, στην μόδα, στην μουσική. Το τι συμβαίνει στο μυαλό ενός ανθρώπου που έχει ζήσει έντονα την ζωή του, με έντονες εμπειρίες αλλά και καταχρήσεις, όταν παίρνει εκείνη την στιγμιαία απόφαση τερματισμού της ζωής του, δεν το ξέρει κανείς. Και ούτε θα το μάθει κανείς. Ό,τι και να λέγεται είναι απλώς εικασίες. Και όσο υπάρχουν οι εικασίες, τόσο φουντώνει το «γιατί». Μα φαινόταν χαρούμενος. Μα τα είχε όλα (χρήματα, οικογένεια, ταξίδια…). Και λοιπόν;

Σε εκείνο το σημείο της πτώσης, του κενού που δεν γεμίζει με τίποτα, των υπαρξιακών ερωτημάτων που παραμένουν αναπάντητα, της μοναξιάς που βαραίνει όλο και πιο πολύ, του φόβου που δεν ελέγχεται πια, όλα είναι πιθανά…. Και είτε θα έρθει η φώτιση, όπως περιγράφει την δική του εμπειρία ο σύγχρονος πνευματικός δάσκαλος Έκχαρτ Τόλλε, είτε θα πέσει μαύρο στην οθόνη.