Την στιγμή που αρχίζεις να σκέφτεσαι με νέο τρόπο, ο εσωτερικός κριτής εμφανίζεται! Δεν του αρέσουν οι αλλαγές. Ο εσωτερικός κριτής θα μπορούσε να σε βοηθήσει μόνον εάν δεν τον αφήσεις να σε πανικοβάλει.

Εικονογράφηση: Άννα Ρέμπελου 

Γιατί πρέπει πάντα κάποιος να στύβεται ή να στύβει ο ίδιος; 

Μου αρέσει να μαθαίνω πρακτικά τρικ που αφορούν το σπίτι, την κουζίνα, την καθημερινότητα. Το πιο πρόσφατο έχει να κάνει με λεμόνια: «Μόλις στύψετε το λεμόνι δεν πετάτε την λεμονόκουπα γιατί μπορεί να γίνει πολύτιμη για τα χέρια και τα πόδια σας. Τρίψτε με αυτήν τα χέρια και θα ενυδατωθούν στην στιγμή ή το βράδυ εφαρμόστε τη στις φτέρνες και αφήστε τη όσο περισσότερο μπορείτε. Θα κάνει τα πέλματα απαλά σαν μωρού!» Και έτσι το δοκίμασα και μπορώ να σας πω ότι είναι αλήθεια. Και από σκουπίδι η στυμμένη λεμονόκουπα γίνεται ξαφνικά και πάλι χρήσιμη.

Μα πόσοι ξέρουν στ’ αλήθεια ότι η μεγαλύτερη συγκέντρωση βιταμίνης C στο λεμόνι βρίσκεται στην φλούδα του και όχι τόσο στον χυμό του; Αλλά κάπως έτσι δεν γίνεται και με τους ανθρώπους; Με φίλους που δεν είναι και τόσο φίλοι, με συναδέλφους, με αφεντικά, με συντρόφους, με συγγενείς, με χώρες ολόκληρες… 

Ιστορίες της Αποστολίας  

Το πρώτο παιδί, γένους θηλυκού. Το όνομα της γιαγιάς, της μητέρας του πατέρα, επιβεβλημένο : Κατερίνα λοιπόν. Το καμάρι το μπαμπά, η αγαπημένη της κας Τζιράς και του Μπαλού στο νηπιαγωγείο, του κου Κοντόπουλου στο δημοτικό. Τι γλυκό, χαριτωμένο κοριτσάκι με θεατρικότητα και νάζι!

Το «Κατερίνα» είχε συνδεθεί με το θηλυκό, καθώς και όλα αυτά τα ευχάριστα στ’ αυτιά, χωρίς την γνώση ότι με κακομάθαιναν, ενώ δεν πρόσθεταν ούτε ένα γερό λιθαράκι στην αυτοεκτίμησή μου. Το «Κατερίνα» ένα εύθραυστο μπιμπελό με θέση στο καλό σκρίνιο, ώστε να τυγχάνει ιδιαίτερης περιποίησης και τακτικού ξεσκονίσματος.

Μεγαλώνοντας φορτώθηκα και άλλα χαρακτηριστικά : το παιδί έχει μια καλλιτεχνική διάθεση, ζωγραφίζει, έχει και το θάρρος της γνώμης του, που φανερώνεται στις εκθέσεις ιδεών, όταν μιλά και όταν παίρνει πρωτοβουλίες στις γενικές συνελεύσεις στην τάξη κλπ κλπ.

Στη ζωγραφική μου κυριαρχούσαν τα δένδρα με βαθειές ρίζες και ψηλό κορμό. Τόσο-όσο….Δένδρα που ισορροπούν  πενήντα πέντε χρόνια τώρα με δαιδαλώδη κλαδιά, όμως δένδρα γυμνά. 

Σε έναν εξωφρενικά θορυβώδη κόσμο πως να σκεφτείς να μείνεις στην σιωπή;

Με έναν αγαπημένο φίλο πάντα θέλαμε να πάμε μαζί σε ένα yoga retreat αλλά είχαμε ένα θεματάκι…. Πώς θα τα βγάζαμε πέρα με την άσκηση σιωπής; Στην άσκηση σιωπής δεν μιλάς. Μπορεί να είναι από ένα 24ωρο μέχρι και παραπάνω. Μας φαντάζεσαι να καθόμαστε δίπλα-δίπλα και να μην μιλάμε; τον ρωτάω και αμέσως σκάμε στα γέλια. Εντάξει, μπορεί να καταφέρουμε να μην μιλάμε αλλά είναι σίγουρο ότι θα μας πιάσουν τα γέλια του λέω και συμφωνούμε. Στην αρχή νόμιζα ότι αυτή η δυσκολία μας έχει να κάνει με το γεγονός ότι είμαστε και δυο άνθρωποι «έξω καρδιά» που μπορούμε να κουβεντιάζουμε και να γελάμε επί ώρες! Όσο άρχισα να μένω πιο πολύ μόνη στην σιωπή μου συνειδητοποίησα ότι καθόλου μα καθόλου δεν έχει σχέση η εξωστρέφειά μας.