Ίσως πολλοί από μας βρουν τον εαυτό τους και αρχίσουν να χαίρονται τους γύρω τους περισσότερο

Η Σόφι Άντερσεν μένει μόνιμα πια στην Νορβηγία. Από το τηλέφωνο κιόλας αμέσως καταλαβαίνει κανείς πως έχει να κάνει με έναν ζεστό άνθρωπο, με ευγένεια, βαθιά γνώση και αγάπη για τα παιδιά. Η Σόφι σπούδασε Γερμανική Φιλολογία και μετά από λίγα χρόνια ως δασκάλα γερμανικών η ζωή την οδήγησε στον Βορρά. Εκεί έκανε σπουδές στην Ψυχολογία και την Ειδική Αγωγή καταλαβαίνοντας πια, ότι τα αρκουδάκια που έβαζε μικρή στην σειρά ήταν γιατί ήθελε να τους αφηγηθεί τις ιστορίες της και όχι επειδή ήθελε να γίνει δασκάλα, όπως νόμιζε. Και μπορεί η Σόφι να μην είναι απόγονος του μεγάλου παραμυθά αλλά φαίνεται πως η ενέργειά του ήταν από νωρίς μέσα της… Πρωταγωνιστής των ιστοριών της είναι ένα τρολ ονόματι Όσκαρ. Συναντηθήκαμε ένα πρωινό, οριακά πριν επιστρέψει στην Νορβηγία, οριακά προτού ο κορονοϊός μας υποχρεώσει σε παύση, ξεκούραση, ενδοσκόπηση ή όπως αλλιώς θέλετε να το πείτε!

Σόφι  είσαι από την Ελλάδα, μένεις όμως στην Νορβηγία. Πως είναι η ζωή μακριά από την πατρίδα;

Η αλήθεια είναι πως ζω πλέον πολλά χρόνια στον Βορρά και υπάρχουν πολλές διαφορές στα συναισθήματα και τις σκέψεις του τότε με του τώρα. Στην αρχή προσπαθείς  ως νέος να πείσεις τους κατοίκους  της νέας χώρας ότι είσαι Νορβηγός, και αργότερα ότι είσαι Έλληνας.

Η ζωή δεν χρειάζεται να είναι μια συνεχής πάλη. Θυμήσου ότι η χαρά είναι ένα μεγάλο κομμάτι της. Απλά απαιτεί ανοιχτή καρδιά, ευγνωμοσύνη και πίστη! Πάρε χαρά από τα μικρά καθημερινά πράγματα όπως τότε που ήσουν παιδί!*

Σε κάθε ζόρισμα πάντα υπάρχει κάτι από πίσω που ζητά την προσοχή μας

Με όλα όσα βιώνουμε τις τελευταίες ημέρες από τότε που συνειδητοποιήθηκε ότι ο κορονοϊός δεν είναι κάτι που συμβαίνει πολύ μακριά, στην Κίνα εν προκειμένω, και άρα δεν μας αφορά, ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μερικές σκέψεις μου. Ναι, έχουν έρθει τα πάνω κάτω! Και όσο και αν έχω δουλέψει πάνω σε αυτό που λέμε σιωπή, εγώ και ο εαυτός μου, απομόνωση κλπ. δεν θα σας πω ψέματα. Ζορίζομαι. Όμως, με κάθε ζόρισμα πάντα υπάρχει κάτι από πίσω που μας διαφεύγει. Και η ερώτηση τώρα είναι, “τι είναι αυτό”;

Όταν έμεινα ξαφνικά χωρίς εργασία  –εργαζόμουν συνεχώς επί 18 χρόνια σε εντατικούς ρυθμούς και έκανα ένα μόνο διάλειμμα 7 μηνών όταν γέννησα την κόρη μου – ήρθαν τα πάνω κάτω στον κόσμο μου. Επειδή και αυτή η διακοπή ήταν επεισοδιακή καταλαβαίνετε πως δεν ήταν εύκολο. Στην αρχή είπα «εντάξει τώρα θα ξεκουραστώ». Και αφού πέρασε το διάστημα της ξεκούρασης άρχισαν τα ζόρια γιατί όταν έχεις μάθει να είσαι σε συνεχή δραστηριότητα, κίνηση, θόρυβο, εξελίξεις, αφού στην δημοσιογραφία είσαι στο κέντρο των εξελίξεων, είναι δύσκολο να πεις «τώρα ήρθε η ώρα για σιωπή και παύση».

Βόλτα με τον Γκαουντί, καφέ με τον Πικάσο, Τάπας το βράδυ και ηλιοθεραπεία δίπλα στον Κολόμβο!

Η Βαρκελώνη είναι μια πόλη για να την περπατάς! Για βόλτες ατελείωτες. Και αν δεν αγαπάς και πολύ το περπάτημα, τότε πάρε ποδήλατο. Η άνεση είναι ίδια. Σαφώς και έχει πολλά να δεις και να κάνεις, αλλά αυτό που με εντυπωσίασε πρώτα είναι οι φροντισμένοι δρόμοι της, οι τεράστιοι πεζόδρομοι και το πλήρες συγκοινωνιακό της δίκτυο. Αρκεί να σημειωθεί ότι το Μετρό της Βαρκελώνης αποτελείται από 12 γραμμές και 180 σταθμούς, με την γραμμή 9 να αποτελεί την μακρύτερη πλήρως αυτοματοποιημένη γραμμή μετρό της Ευρώπης.

Και όλα αυτά επιτρέπουν στον επισκέπτη μια χαλαρότητα. Υπάρχουν τουλάχιστον πέντε τρόποι για να πας από το αεροδρόμιο στο κέντρο της πόλης, για όλα τα βαλάντια και με πολύ οργανωμένο τρόπο. Η πρόσβαση είναι σχεδόν άμεση –δεν χρειάζεται πάνω από μισή ώρα. Και όταν αρχίζει η εμπειρία εξερεύνησης της πόλης της Βαρκελώνης, δεν χρειάζεται να κοιτάς κάτω μήπως και βρεις καμιά λακκούβα και σκοτωθείς. Δεν υπάρχουν διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα με ανοιγμένα τα αλάρμ για κάτι ώρες. Δεν υπάρχουν παρκαρισμένα αυτοκίνητα πάνω σε πεζοδρόμια που όταν είναι και στενά σε αναγκάζουν να βγεις στον δρόμο, ούτε μπροστά σε μπάρες για άτομα με ειδικές ανάγκες. Δεν βλέπεις πεταμένα σκουπίδια κάτω. Ούτε κτίρια μουτζουρωμένα από γκράφιτι

Έχεις 2020 επιλογές ξεκινώντας τη Νέα Δεκαετία! Τι θα διαλέξεις;

Κάθε Νέα Χρονιά έβαζα τις προθέσεις μου. Τους στόχους μου. Τα έγραφα σε ένα χαρτί ή σε ένα σημειωματάριο και τέλος. Ούτε που άνοιγα ξανά την συγκεκριμένη σελίδα. Το ξαναδιάβαζα στο τελείωμα της χρονιάς και έκανα τον απολογισμό μου. Φέτος αποφάσισα να κινηθώ διαφορετικά. Γιατί η καθημερινότητα παρασύρει και δεν θέλω να φθάσω να μη θυμάμαι τελικά σε τι στόχευα… Έτσι, λοιπόν, την δεύτερη μέρα του 2020 –πολύ μου αρέσει αυτός ο αριθμός-  έφτιαξα το δικό μου vision board. Επειδή είναι δύσκολη η μετάφραση με μια ή δυο λέξεις, θα το εξηγήσω λίγο. Έφτιαξα πάνω στο καπάκι ενός ωραίου κουτιού ένα κολάζ με φωτογραφίες που δείχνουν τους στόχους μου για τη Νέα Χρόνια και τις βάσεις που θα τεθούν, ουσιαστικά, όλη την Νέα Δεκαετία που ανοίγεται μπροστά μας.

Πρόκειται για μια υπέροχη, ιδιαίτερα δημιουργική διαδικασία. Θυμήθηκα τότε που ήμουν έφηβη και άλλαζα το εξώφυλλο των σχολικών βιβλίων με δικά μου κολάζ. Βλέπετε η εικαστική παρέμβαση επιβαλλόταν για να γίνει το βιβλίο λίγο πιο ελκυστικό… Μόνο που τώρα η επιλογή του υλικού μου ήταν πολύ πιο προσεκτική. Δεν κρύβω ότι κάποια στιγμή δυσκολεύτηκα. Πολλές φορές νομίζουμε πως ξέρουμε τι θέλουμε αλλά όταν καλούμαστε να το οραματιστούμε, έστω και σε ένα vision board, τότε τα πράγματα σοβαρεύουν λιγάκι. Ο χώρος είναι περιορισμένος. Επομένως, χρειάζεται ταυτόχρονα να ξεκαθαριστεί τι έρχεται πρώτο!