Σε κάθε ζόρισμα πάντα υπάρχει κάτι από πίσω που ζητά την προσοχή μας

Με όλα όσα βιώνουμε τις τελευταίες ημέρες από τότε που συνειδητοποιήθηκε ότι ο κορονοϊός δεν είναι κάτι που συμβαίνει πολύ μακριά, στην Κίνα εν προκειμένω, και άρα δεν μας αφορά, ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μερικές σκέψεις μου. Ναι, έχουν έρθει τα πάνω κάτω! Και όσο και αν έχω δουλέψει πάνω σε αυτό που λέμε σιωπή, εγώ και ο εαυτός μου, απομόνωση κλπ. δεν θα σας πω ψέματα. Ζορίζομαι. Όμως, με κάθε ζόρισμα πάντα υπάρχει κάτι από πίσω που μας διαφεύγει. Και η ερώτηση τώρα είναι, “τι είναι αυτό”;

Όταν έμεινα ξαφνικά χωρίς εργασία  –εργαζόμουν συνεχώς επί 18 χρόνια σε εντατικούς ρυθμούς και έκανα ένα μόνο διάλειμμα 7 μηνών όταν γέννησα την κόρη μου – ήρθαν τα πάνω κάτω στον κόσμο μου. Επειδή και αυτή η διακοπή ήταν επεισοδιακή καταλαβαίνετε πως δεν ήταν εύκολο. Στην αρχή είπα «εντάξει τώρα θα ξεκουραστώ». Και αφού πέρασε το διάστημα της ξεκούρασης άρχισαν τα ζόρια γιατί όταν έχεις μάθει να είσαι σε συνεχή δραστηριότητα, κίνηση, θόρυβο, εξελίξεις, αφού στην δημοσιογραφία είσαι στο κέντρο των εξελίξεων, είναι δύσκολο να πεις «τώρα ήρθε η ώρα για σιωπή και παύση».

Βόλτα με τον Γκαουντί, καφέ με τον Πικάσο, Τάπας το βράδυ και ηλιοθεραπεία δίπλα στον Κολόμβο!

Η Βαρκελώνη είναι μια πόλη για να την περπατάς! Για βόλτες ατελείωτες. Και αν δεν αγαπάς και πολύ το περπάτημα, τότε πάρε ποδήλατο. Η άνεση είναι ίδια. Σαφώς και έχει πολλά να δεις και να κάνεις, αλλά αυτό που με εντυπωσίασε πρώτα είναι οι φροντισμένοι δρόμοι της, οι τεράστιοι πεζόδρομοι και το πλήρες συγκοινωνιακό της δίκτυο. Αρκεί να σημειωθεί ότι το Μετρό της Βαρκελώνης αποτελείται από 12 γραμμές και 180 σταθμούς, με την γραμμή 9 να αποτελεί την μακρύτερη πλήρως αυτοματοποιημένη γραμμή μετρό της Ευρώπης.

Και όλα αυτά επιτρέπουν στον επισκέπτη μια χαλαρότητα. Υπάρχουν τουλάχιστον πέντε τρόποι για να πας από το αεροδρόμιο στο κέντρο της πόλης, για όλα τα βαλάντια και με πολύ οργανωμένο τρόπο. Η πρόσβαση είναι σχεδόν άμεση –δεν χρειάζεται πάνω από μισή ώρα. Και όταν αρχίζει η εμπειρία εξερεύνησης της πόλης της Βαρκελώνης, δεν χρειάζεται να κοιτάς κάτω μήπως και βρεις καμιά λακκούβα και σκοτωθείς. Δεν υπάρχουν διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα με ανοιγμένα τα αλάρμ για κάτι ώρες. Δεν υπάρχουν παρκαρισμένα αυτοκίνητα πάνω σε πεζοδρόμια που όταν είναι και στενά σε αναγκάζουν να βγεις στον δρόμο, ούτε μπροστά σε μπάρες για άτομα με ειδικές ανάγκες. Δεν βλέπεις πεταμένα σκουπίδια κάτω. Ούτε κτίρια μουτζουρωμένα από γκράφιτι

Έχεις 2020 επιλογές ξεκινώντας τη Νέα Δεκαετία! Τι θα διαλέξεις;

Κάθε Νέα Χρονιά έβαζα τις προθέσεις μου. Τους στόχους μου. Τα έγραφα σε ένα χαρτί ή σε ένα σημειωματάριο και τέλος. Ούτε που άνοιγα ξανά την συγκεκριμένη σελίδα. Το ξαναδιάβαζα στο τελείωμα της χρονιάς και έκανα τον απολογισμό μου. Φέτος αποφάσισα να κινηθώ διαφορετικά. Γιατί η καθημερινότητα παρασύρει και δεν θέλω να φθάσω να μη θυμάμαι τελικά σε τι στόχευα… Έτσι, λοιπόν, την δεύτερη μέρα του 2020 –πολύ μου αρέσει αυτός ο αριθμός-  έφτιαξα το δικό μου vision board. Επειδή είναι δύσκολη η μετάφραση με μια ή δυο λέξεις, θα το εξηγήσω λίγο. Έφτιαξα πάνω στο καπάκι ενός ωραίου κουτιού ένα κολάζ με φωτογραφίες που δείχνουν τους στόχους μου για τη Νέα Χρόνια και τις βάσεις που θα τεθούν, ουσιαστικά, όλη την Νέα Δεκαετία που ανοίγεται μπροστά μας.

Πρόκειται για μια υπέροχη, ιδιαίτερα δημιουργική διαδικασία. Θυμήθηκα τότε που ήμουν έφηβη και άλλαζα το εξώφυλλο των σχολικών βιβλίων με δικά μου κολάζ. Βλέπετε η εικαστική παρέμβαση επιβαλλόταν για να γίνει το βιβλίο λίγο πιο ελκυστικό… Μόνο που τώρα η επιλογή του υλικού μου ήταν πολύ πιο προσεκτική. Δεν κρύβω ότι κάποια στιγμή δυσκολεύτηκα. Πολλές φορές νομίζουμε πως ξέρουμε τι θέλουμε αλλά όταν καλούμαστε να το οραματιστούμε, έστω και σε ένα vision board, τότε τα πράγματα σοβαρεύουν λιγάκι. Ο χώρος είναι περιορισμένος. Επομένως, χρειάζεται ταυτόχρονα να ξεκαθαριστεί τι έρχεται πρώτο!

“Κάθε παιδί είναι ένας καλλιτέχνης και το πρόβλημα είναι να μείνεις καλλιτέχνης ακόμα και όταν μεγαλώνεις!»

Σίγουρα όσοι έχουμε παιδιά αλλά και όλοι όσοι βρίσκονται πολύ κοντά σε παιδιά έχει υπάρξει στιγμή που συνειδητοποιήσαμε πόσο μεγάλοι δάσκαλοι είναι. Μια αθώα ερώτηση, ένα βλέμμα, η αυθεντική χαρά και η απίστευτη δημιουργικότητα ενός παιδιού, το παιχνίδι μαζί του, είναι ικανά να μας αλλάξουν με έναν τρόπο σχεδόν μαγικό. Αρκεί να είμαστε ανοιχτοί σε αυτό. Αρκεί να είμαστε παρατηρητικοί και να μην αναπαράγουμε μοτίβα σκέψεων του παρελθόντος, όπως «μα τι μπορεί να ξέρει ένα παιδί;».

Ένα παιδί έχει ενστικτώδη γνώση. Έχει σοφία και πολλή αγάπη γιατί πολύ απλά βρίσκεται κοντά στην Πηγή της Ζωής. Μας βάζει έναν καθρέφτη απέναντί μας με πολλή αγάπη και η αλήθεια είναι πως θέλει τόλμη να τον κοιτάξουμε. Ένα παιδί ζητά να επικοινωνήσει με το παιδί μέσα μας που σχεδόν τις περισσότερες φορές είναι ξεχασμένο.

Πάντα μου άρεσε να στέλνω τις ευχές μου με μια κάρτα

Ακόμα το κάνω. Στα γενέθλια, στις ονομαστικές γιορτές και πιο πολύ τα Χριστούγεννα. Ίσως επειδή, όπως λένε, τα γραπτά μένουν. Και θέλω και οι ευχές να μένουν. Ευχές αγάπης. Ευχές καλοτυχίας. Μια ευχή μόνο ευλογία φέρνει. Μια ευχή είναι σαν μια προσευχή. Ένα θετικό μήνυμα στο Σύμπαν για κάποιον που αγαπάμε, που τον νιώθουμε κοντά μας, που θέλουμε να του δείξουμε ότι είμαστε εδώ για εκείνον. Πρόκειται για μια ολόκληρη δημιουργική διαδικασία. Να βάζουμε το νου και την καρδιά να συνεργαστούν για να ολοκληρώσουν μια ευχή. Νοητικά πρώτα και ύστερα γραπτά αλλά και ζωγραφικά!

Πόσοι τόνοι από μελάνι δεν έχουν ξοδευτεί επί αιώνες για να αποτυπώσουν πάνω σε έναν πάπυρο ή μια κόλλα χαρτί, συναισθήματα!