«Υπάρχει η ανασφάλεια ότι μεγαλώνουμε, η νοοτροπία ότι είναι “εντάξει” να υποφέρεις εκείνη τη περίοδο…»

Πριν λίγα χρόνια περιμέναμε με μια φίλη τα παιδιά μας να τελειώσουν το μάθημα χορού. Ξαφνικά γυρνάει και μου λέει προβληματισμένη: «Φαντάζεσαι τι έχει να γίνει όταν οι κόρες μας θα είναι στην εφηβεία και εμείς στον δρόμο πριν την εμμηνόπαυση; Χαμός!». Μας πιάσανε τα γέλια αλλά τα λόγια της έκρυβαν μια μεγάλη αλήθεια για τις επερχόμενες αλλαγές… Και επειδή αυτό το θέμα κάνει τζιζ και δύσκολα το θίγει μια γυναίκα, ενώ την ίδια στιγμή μπορεί να βιώνει τις αλλαγές στο σώμα της αρκετά δύσκολα, σκέφτηκα να κάνω εδώ μια κουβέντα με την ενδοκρινολόγο Χρυσούλα Κουρκούτη. Χάρη στην κόρη μου έχω γνωρίσει υπέροχους ανθρώπους και η Κρίστη –όπως την φωνάζουμε- εντάσσεται σε αυτούς. Αλλά εκτός του ότι είναι ειδικευμένη σε θέματα εμμηνόπαυσης, διαβήτη και μεταβολισμού, όπως και σε ότι αφορά την παιδοενδοκρινολογία, η Κρίστη είναι μια γυναίκα με ανοιχτό μυαλό που χρησιμοποιεί τις γνώσεις της αναγνωρίζοντας παράλληλα πως ο νους και οι σκέψεις μας έχουν άμεση επίδραση στο σώμα μας. Η ίδια για την ειδικότητά της λέει με χιούμορ πως είναι κάτι σαν τον «μάγο του χωριού». Τον «μάγο»-θεραπευτή συμπληρώνω εγώ που μελετώντας την γυναικεία φύση και το γύρω περιβάλλον, μας υποστηρίζει σε αυτή την τόσο ιδιαίτερη φάση της πορείας μας στην ζωή.

Κρίστη έχω την αίσθηση ότι για πολλές γυναίκες ό,τι αφορά την εμμηνόπαυση, το πριν και το μετά αυτής της ιδιαίτερης φάσης στην πορεία της ζωής μας, αποτελεί θέμα ταμπού. Έτσι, αποφεύγουν να το συζητούν αλλά στο μεταξύ αρκετές ταλαιπωρούνται. Συμφωνείς;

Αρχικά Άννα θέλω να σε ευχαριστήσω για την πρόσκληση να μιλήσουμε για ένα τόσο σημαντικό  θέμα που απασχολεί εμάς τις γυναίκες. Ναι, έχεις δίκιο είναι ένα θέμα ταμπού που δεν συζητείται εύκολα. Υπάρχει η ανασφάλεια ότι μεγαλώνουμε, η νοοτροπία ότι είναι ¨εντάξει’ να υποφέρεις εκείνη τη περίοδο, ο φόβος για τις επιπλοκές μια ενδεχόμενης θεραπείας και  το καταθλιπτικό συναίσθημα που η ίδια η εμμηνόπαυση προκαλεί και μας κάνει να κλεινόμαστε στον εαυτό μας. Σε σχετική έρευνα στο Ηνωμένο Βασίλειο μόλις 1 στις 5 γυναίκες επισκέπτονται κάποιον Ειδικό για την Εμμηνόπαυση.  Και για να είμαστε ειλικρινείς, δεν υπάρχουν πολλοί εξιδεικευμένοι γιατροί για την Εμμηνόπαυση,

“Ας επιλέξουμε πια ως κοινωνία το μονοπάτι των αξιών και της αγάπης!” 

Είναι περίεργο πως συναντάς μερικούς ανθρώπους. Κάποιοι το λένε συγχρονικότητα! Όπως και να έχει, όταν γνώρισα την Άννα Πάνη-Κουσιορή δεν ήταν κάτι προγραμματισμένο. Είχαμε βγει για περπάτημα με μια αγαπημένη φίλη και εκείνη άρχισε να μου λέει για έναν ωραίο χώρο πολιτισμού που είχε ακούσει πως υπάρχει στον Χολαργό και, όπως περπατούσαμε και κουβεντιάζαμε, τα μάτια μας πέφτουν πάνω σε μια ωραία μονοκατοικία που στην πόρτα της έγραφε «Λείριον». «Α! Νομίζω αυτό είναι!» μου λέει. «Πάμε να δούμε;». «Πάμε!» απαντώ. Η Άννα ανοίγει την πόρτα με ένα πλατύ χαμόγελο σαν να μας περίμενε! Καθίσαμε και οι τρεις στο ωραίο ξύλινο τραπέζι της βεράντας και αρχίσαμε να κουβεντιάζουμε σαν να γνωριζόμαστε από χρόνια! Η Άννα μας μίλησε για την υπέροχη βιβλιοθήκη του μπαμπά της στην Χειμάρρα, μας εξομολογήθηκε πως όταν ήρθε στην Ελλάδα η βαλίτσα της είχε κυρίως βιβλία κάτι που είχε κάνει τους φύλακες και τους τελωνειακούς να την κοιτούν με γουρλωμένα μάτια από την έκπληξη, και παρόλο που σπούδασε νοσηλευτική και μαιευτική στην Αλβανία τελικά δεν ήταν γραφτό να ασχοληθεί με αυτό το επάγγελμα. Από το περπάτημα μιας ώρας καταλήξαμε να γυρίσουμε σπίτι τα μεσάνυχτα! Και νομίζω πως αν δεν ήταν αργά θα καθόμασταν και άλλο. Και ένιωσα ότι αυτός ο χείμαρρος θετικής ενέργειας από την Χειμάρρα έχει άλλα τόσα να πει στο www.annastories.gr. 

 Άννα, μεγαλώνοντας στην Χειμάρρα της Β. Ηπείρου και υπό το τότε πολιτικό καθεστώς της Αλβανίας, ποιο ήταν το όνειρό σου ως παιδί; 

Είχα πάρα πολλά όνειρα ως παιδί…Από το να κατακτήσω τον κόσμο ως μεγάλη σκηνοθέτης μέχρι να γίνω μητέρα όλων των παιδιών που ήταν ορφανά από μάνα. Από το να εκφραστώ ελεύθερα μέχρι να θέλω να πάω απέναντι… στην Κέρκυρα για καφέ και να γυρίσω το βράδυ. Από το να διαβάσω Ρίτσο δημοσίως μέχρι να ανεβάσω την Εντα Γκάμπλερ του Ίψεν 17 χρονών με μαθητές λυκείου…  Από όλα αυτά μόνο το τελευταίο έγινε πραγματικότητα.

Τα όνειρα μου ήταν επικίνδυνα για το καθεστώς. Ήμουν από τα παιδιά που δεν έμπαιναν στο πλαίσιο. Ήμουν πολύ filogrek. 

Τι συμβαίνει μέσα σου;

Τι συμβαίνει στον έξω κόσμο; Είσαι κομμάτι του! Είσαι ένα υπέροχο πλάσμα και έχεις μια αποστολή.

Ποια είναι η αποστολή σου;

Κουβαλάς ένα βάρος* εδώ και πάρα πολύ καιρό…

Το κουβαλάς στην καρδιά σου ή στην κοιλιά σου. Όταν το ξεφορτωθείς, θα συνειδητοποιήσεις πόσο μεγάλο ήταν! Είσαι έτοιμη γι’ αυτό!

Ίσως πολλοί από μας βρουν τον εαυτό τους και αρχίσουν να χαίρονται τους γύρω τους περισσότερο

Η Σόφι Άντερσεν μένει μόνιμα πια στην Νορβηγία. Από το τηλέφωνο κιόλας αμέσως καταλαβαίνει κανείς πως έχει να κάνει με έναν ζεστό άνθρωπο, με ευγένεια, βαθιά γνώση και αγάπη για τα παιδιά. Η Σόφι σπούδασε Γερμανική Φιλολογία και μετά από λίγα χρόνια ως δασκάλα γερμανικών η ζωή την οδήγησε στον Βορρά. Εκεί έκανε σπουδές στην Ψυχολογία και την Ειδική Αγωγή καταλαβαίνοντας πια, ότι τα αρκουδάκια που έβαζε μικρή στην σειρά ήταν γιατί ήθελε να τους αφηγηθεί τις ιστορίες της και όχι επειδή ήθελε να γίνει δασκάλα, όπως νόμιζε. Και μπορεί η Σόφι να μην είναι απόγονος του μεγάλου παραμυθά αλλά φαίνεται πως η ενέργειά του ήταν από νωρίς μέσα της… Πρωταγωνιστής των ιστοριών της είναι ένα τρολ ονόματι Όσκαρ. Συναντηθήκαμε ένα πρωινό, οριακά πριν επιστρέψει στην Νορβηγία, οριακά προτού ο κορονοϊός μας υποχρεώσει σε παύση, ξεκούραση, ενδοσκόπηση ή όπως αλλιώς θέλετε να το πείτε!

Σόφι  είσαι από την Ελλάδα, μένεις όμως στην Νορβηγία. Πως είναι η ζωή μακριά από την πατρίδα;

Η αλήθεια είναι πως ζω πλέον πολλά χρόνια στον Βορρά και υπάρχουν πολλές διαφορές στα συναισθήματα και τις σκέψεις του τότε με του τώρα. Στην αρχή προσπαθείς  ως νέος να πείσεις τους κατοίκους  της νέας χώρας ότι είσαι Νορβηγός, και αργότερα ότι είσαι Έλληνας.