Εάν νιώθεις ότι σου λείπει η αναγνώριση εξέτασε κατά πόσο αναγνωρίζεις εσύ η ίδια τον εαυτό σου για τα χαρίσματα και τα επιτεύγματά σου. Είσαι ένα πανέμορφο πλάσμα. Κοίτα πίσω και πες «Μπράβο» στον εαυτό σου που έφθασες ως εδώ.

Εικονογράφηση: Άννα Ρέμπελου και Νάντια Χάρτζη 

Όλα θα φανούν. Και περισσότερο η αγάπη…

“Είμαι εδώ περίπου 200 χρόνια. Σε θυμάμαι μικρή να παίζεις και να γελάς κάτω από την δροσερή σκιά μου. Θυμάμαι και την μαμά σου πριν από σένα να κάνει το ίδιο και την γιαγιά σου να με κοιτάζει και να χαλαρώνει έγκυος στα παιδιά της. Θυμάμαι τον Γιώργη να κάθεται στο πεζούλι δίπλα μου και να δροσίζεται κάθε Δευτέρα μεσημέρι μετά την αγορά και σένα να του πηγαίνεις το πιάτο με το φαγητό που σου έδινε η γιαγιά σου καθότι φτωχός και μόνος. Θυμάμαι γελούσα με τα αστεία πειράγματα του παππού σου στα αδέλφια του που είχαν έρθει για διακοπές από το εξωτερικό τα απογεύματα του Αυγούστου. Γελούσα και με τα παιχνίδια που κάνατε με το γάργαρο νερό της πηγής του Άγιου Μάμα. Θυμάμαι τον θαυμασμό των ξένων επισκεπτών για μένα και τα αδέλφια μου και δεν θα ξεχάσω πόσο θυμωμένη ήσουν όταν έκοψαν δυο από εμάς για να φτιάξουν, όπως έλεγαν, ένα ξενοδοχείο που τελικά ποτέ δεν έγινε ξενοδοχείο. Και θυμάμαι πόσο ενθουσιώδης ήταν ο κυρ Αποστόλης για εμάς και τα καθαρά νερά, τόσο που αποφάσισε εδώ παραδίπλα να φτιάξει ένα ιχθυοτροφείο πέστροφας που σήμερα το ξέρουν τόσοι πολλοί!

Οι ιστορίες κινούνται γύρω από το ίδιο τρίπτυχο από την εποχή του Αριστοτέλη εως σήμερα : «Έρως – Πόλεμος – Θάνατος »

Είμαστε ξαπλωμένες στο πάτωμα, σε μια πραγματικά άβολη στάση, και η Γωγώ δεν λέει να σταματήσει. Η μια ξεκαρδιστική ατάκα της διαδέχεται την άλλη και η συγκέντρωση πάει περίπατο… Αλλά τι πειράζει; Το διασκεδάζουμε τόσο πολύ! Έτσι είναι η Γωγώ. Έτσι την γνώρισα. Αυθόρμητη, ευφυής, περιπετειώδης, παρατηρητική, με τα άγχη της αλλά και με γενναίες δόσεις χιούμορ. Ό, τι χρειάζεται δηλαδή για σεναριογράφος και δη κωμικών σειρών, όπως οι Βασιλιάδες (Mega), οι Συμμαθητές (ANT1), Το Σόι σου, Έλα στην Θέση μου, Μην αρχίζεις την Μουρμούρα και Πέτα την Φριτέζα (Alpha). Η Γωγώ, όπως συνηθίζουμε να την φωνάζουμε, και το γράψιμο είναι Ένα. Πάντα θυμάται τον εαυτό της να γράφει και η επιλογή της να σπουδάσει στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Επικοινωνία και Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, μόνο τυχαία δεν ήταν. Βέβαια, η πορεία ήταν μακριά. Αρχικά εργάστηκε ως copywriter, ύστερα σαν Creative Director σε διαφημιστικές εταιρείες και μετά την κέρδισε η τηλεόραση και ειδικότερα ο Ant1. Μέχρι που η Γωγώ ανακάλυψε την μεγάλη της αγάπη, την συγγραφή σεναρίων. Μερικά σεμινάρια μυθοπλασίας ήταν αρκετά για να δει την κλίση της αυτή, και αφού κέρδισε και μερικά βραβεία, να που τώρα ατενίζει ακόμα πιο αισιόδοξα το μέλλον καθώς από τον Σεπτέμβριο θα βρίσκεται στο Βερολίνο, πραγματοποιώντας ένα από τα πιο μεγάλα όνειρά της.

 Γωγώ έγραφες απο πάντα; Βασικά, πότε κατάλαβες οτι το γράψιμο είναι κάτι που δεν μπορείς να κάνεις χωρίς αυτό; 

Ναι! Διάβαζα πολλά βιβλία από μικρή, το γράψιμο ήρθε σαν φυσικό επακόλουθο. Ήταν σαν να μην μπορώ να κάνω αλλιώς ήδη από τα 9-10 μου χρόνια.

Γιατί γελάς; Έλα ντε… Γιατί γελάς; Έχουμε συνδέσει το γέλιο με την χαζομάρα. Και λοιπόν;

Η παρατήρηση που συνήθως μου έκαναν στο σχολείο ήταν «Άννα μην γελάς» και τώρα που το σκέφτομαι είναι αρκετά γελοίο να σου λένε να μην γελάς…  Να σου λένε βασικά, να μην χαίρεσαι… Αλλά έτσι ήταν τα σχολεία και συνεχίζουν να είναι νομίζω. Στο Γυμνάσιο έτυχε να κάθομαι στο πρώτο θρανίο μπροστά στην έδρα των καθηγητών και από πίσω μου να κάθονται τα αγόρια. Δεν ξέρω πως το είχαμε καταφέρει. Στο πρώτο θρανίο της πρώτης σειράς κορίτσια και από πίσω όλα τα αγόρια και στο τελευταίο θρανίο της δεύτερης σειράς αγόρια και μέχρι μπροστά όλα τα κορίτσια. Τέλος πάντων… Οι συμμαθητές μου στο πίσω θρανίο ακριβώς, είχαν πολύ χιούμορ και έτσι δεν γινόταν να μην γελάσεις με τα σχόλιά τους.

Με θυμάμαι αρκετές φορές να σκύβω κάτω από το θρανίο για να πιάσω –και καλά…- την γόμα ή το μολύβι που είχε πέσει αλλά στην ουσία το έκανα για να γελάσω ελεύθερα. Η διπλανή μου είχε άλλο στυλ. Έβαζε το χέρι της μπροστά στο στόμα της καλύπτοντας το μισό, σαν να σκεφτόταν σοβαρά αυτά που άκουγε από τον καθηγητή, και με το άλλο μισό της στόμα που δεν φαινόταν, έσκαγε στα γέλια. Φυσικά την έβλεπα και άρχιζε το ντόμινο γέλιου.

Δεν χρειαζόταν και πολύ για να γελάσουμε. Και αυτό είναι το τόσο ωραίο της παιδικής ηλικίας.