Ποιο είναι το τραγούδι της ψυχής σου; Τραγούδα χωρίς να σε νοιάζει πως ακούγεσαι, χωρίς να ανησυχείς για το αν θα σε αποδεχθούν οι άλλοι!

Εικονογράφηση: Άννα Ρέμπελου 

«Η ψυχή μέσα από το σώμα θέλει να σε κάνει να μάθεις ότι υπάρχουν κάποιες αρετές στη ζωή μας που πρέπει να καλλιεργούνται!»

Μου πήρε χρόνια να καταλάβω ότι το σώμα μιλάει… Και όταν άρχισα να το συνειδητοποιώ, το δικό μου σώμα βασικά ούρλιαζε. Από καιρό μου μιλούσε με τον δικό του τρόπο αλλά που να το ακούσω? Πίστευα ότι αφού γυμναζόμουν τακτικά αυτό έφθανε. Μέχρι που έφθασα να ταλαιπωρούμαι από τις αλλεργίες 12 μήνες τον χρόνο και ήρθε μια στιγμή που κουράστηκα πολύ και είπα «Φθάνει! Κάτι πρέπει να γίνει! Κάτι πρέπει να κάνω!». Αναζήτησα βοήθεια και προχώρησα σε γενναίες αλλαγές στην διατροφή μου. Η αλήθεια είναι ότι με βοήθησαν πολύ. Όμως, μετά από αρκετό καιρό έπρεπε ξανά να βρω την ισορροπία αφού είχα πιάσει τα δυο άκρα. Τελικά, πρόκειται για ένα ταξίδι. Γιατί ψιθυρίζοντας το σώμα την αλήθεια του αλλάζουν πολλά και οι αλλαγές δεν είναι πάντα εύκολες. Αλλάζει ένας ολόκληρος τρόπος ζωής. Αλλάζει αυτό που ήξερες, αυτό που σε έμαθαν, αυτό στο οποίο είχες συνηθίσει.

Παλιά έλεγα ένα «εντάξει, είμαι αγχώδης» και έτσι καθάριζα. Αμαρτία που την εξομολογείσαι δηλαδή, δεν είναι αμαρτία. Αμ δε… Ξεκίνησα να κάνω γιόγκα για να μάθω να ελέγχω το στρες. Στην αρχή ξεκινούσα την πρακτική και το μυαλό ήταν στο τηλέφωνο. Μην χτυπήσει και με ψάχνουν από την δουλειά και δεν με βρούν… μην… μην…. Φυσικά, που να βγάλω το μάθημα πέρα. Έως ότου πήγα μια μέρα στην γραμματέα της εφημερίδας και της είπα: «Αν με πάρετε τηλέφωνο και δεν το σηκώνω θα είμαι στο μάθημα της γιόγκα. Όταν τελειώσω θα δω την κλήση και θα σας πάρω πίσω». Αυτό ήταν! Σαν να έφυγε ένα τεράστιο βάρος από πάνω μου. Συγκεντρωνόμουν, προχωρούσα, συνεχίζω να προχωρώ. Όσο προχωράς, ωστόσο, ανεβαίνεις και πίστα… Ακόμα ο φόβος δεν με αφήνει να αψηφήσω την βαρύτητα και να στηριχτώ με δύναμη στα χέρια μου και μόνο. Ξέρω, όμως, ότι είναι ζήτημα χρόνου να το ξεπεράσω. Μου δίνω πια τον χρόνο. Δίνω στο σώμα μου τον χρόνο που χρειάζεται ώστε να νιώσει δυνατό και έτοιμο.

Στο ταξίδι της σύνδεσης με το σώμα σου ξεκινάς, σταματάς, ξαναρχίζεις, κάπου στην πορεία νευριάζεις, αντιστέκεσαι, μα συνεχίζεις και στο τέλος μαθαίνεις να συνομιλείς μαζί του, μαθαίνεις να το σέβεσαι και να το αγαπάς όπως ποτέ πριν και βήμα-βήμα οδηγείσαι νομίζω εκεί που είναι να πας. Η ισορροπία σαφώς δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Χρειάζεται ξανά και ξανά να την βρίσκεις μα όταν τα αυτιά και η καρδιά είναι ανοιχτά υπάρχει ροή. Και αφού αποφάσισα να σας μιλήσω για το σώμα και τις αλήθειες του, σκέφτηκα ότι η Νάντια Σανταμούρη έχει ακόμα περισσότερα να πει για αυτό, καθώς ως δασκάλα της γιόγκα είναι ένας από τους ανθρώπους που συμβαίνει να έρχονται στην ζωή σου για να σε βοηθήσουν να το ακούσεις.

Ένας θυμός ατελείωτος πλανάται στον αέρα

Θυμωμένοι άνθρωποι, κρυφά ή φανερά, κυκλοφορούν παντού και είναι πολλοί, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου, οικονομικής κατάστασης ή καταγωγής. Περιμένεις να βγεις σε κεντρικό δρόμο και ο πίσω κορνάρει όλο νεύρα γιατί βιάζεται. Είσαι στο μετρό και περιμένεις να ανοίξει η πόρτα για να βγεις. Δεν προλαβαίνει να ανοίξει και μπαίνει με φόρα η 23χρονη, σε σπρώχνει, η τσάντα σου μαγκώνει πάνω της από την φόρα που έχει, γυρνάς να της πεις κάτι και σε κοιτά με δολοφονικό βλέμμα. Ούτε λόγος για ένα «με συγχωρείτε»… Ο γείτονας φωνάζει συνέχεια στην γυναίκα του, ο συνάδελφος παραμιλάει από τα νεύρα του και η φίλη σου, δεν προλαβαίνεις να της πεις ένα «γεια» και αρχίζει να σου εξιστορεί τι πέρασε στην δουλειά όπου την έχουν κάνει σάκο του μποξ. Σου μιλά και από τον θυμό γυαλίζουν τα μάτια της και οι φλέβες είναι τσιτωμένες. Μετά από αυτό αρχίζεις και εσύ να μιλάς για τον καβγά με το παιδί σου και συνειδητοποιείς κάποια στιγμή ότι σου έχει ανέβει επίσης το αίμα στο κεφάλι… Όλοι είναι θυμωμένοι. Για την ακρίβεια, εξοργισμένοι.

Αλλά με τι;

“Aπό το απόλυτο τίποτα, βρέθηκα μέσα στην αγάπη”

Πρώτα έπεσε το μάτι μου σε ένα προφίλ της στο ηλεκτρονικό περιοδικό Cultura Inquieta. Όπως σημείωνε η δημοσιογράφος στον πρόλογο, η Λίτα Καμπεγούτ είναι η μοναδική γυναίκα της Ισπανίας που βρίσκεται ανάμεσα στους 500 κορυφαίους και διασημότερους σύγχρονους καλλιτέχνες του πλανήτη και παρόλα αυτά στην χώρα της δεν μιλούν για αυτήν, ούτε καλά- καλά την γνωρίζουν. Σκέφτομαι ότι τελικά δεν έχει σημασία το από που είσαι. Συχνά εξέχοντα μυαλά και λαμπροί άνθρωποι είναι γραφτό να αναγνωριστούν εκτός της χώρας τους. Και συχνά αυτό συνδέεται και με μια πληγή εσωτερικά. Αλλά η ζωή είχε προετοιμάσει την Λίτα από νωρίς για τέτοιου είδους καταστάσεις.

Δεν περνάνε λίγες μέρες και πέφτω πάνω σε μια συνέντευξή της στο telva. Και επειδή όταν κάτι έρχεται σε μένα πάνω από μια φορά έχω μάθει να του δίνω σημασία για το μήνυμα που έχει, αρχίζω και ψάχνω για την ζωγράφο Λίτα Καμπεγούτ. Παρατηρώ τους πίνακές της που είναι τεράστιοι. Αυτή η γυναίκα ζωγραφίζει πάνω σε τεράστιους καμβάδες, σαν να θέλει να σπάσει τα όρια, τους περιορισμούς. Τα πρόσωπα, οι ήρωες, οι πρωταγωνίστριες των καμβάδων της σου μιλάνε με τα μάτια. Με την έκφραση και την στάση τους. Κυρίως, όμως, με τα μάτια. 

Είναι Παραμονή Χριστουγέννων…

Έχω ανάγκη να κάτσω σε ένα ωραίο καφέ μόνη μου, να τα πω με τον εαυτό μου και να περάσω ωραία μαζί του. Ωραίο καφέ βρήκα, αλλά ησυχία δεν βρήκα. Το περιβάλλον είναι θορυβώδες, όπως στα περισσότερα καφέ. Σκέφτομαι οτι δεν ευνοεί την κουβεντούλα μεταξύ μας. Ωστόσο, δεν φεύγω. Έτσι κι αλλιώς, έχει σουρουπώσει και το “έξω” δεν ενδείκνυται. Αλλά είναι και αυτό μια ωραία πρόκληση. Να βρίσκεις τον εαυτό σου ακόμα και στα πιο απίθανα ή τέλος πάντως όχι και τόσο ιδανικά μέρη. Να μπορείς να μιλάς μαζί του ακόμα και όταν γίνεται της τρελής. Με άλλα λόγια να μην αποσυντονίζεσαι από το περιβάλλον.

Έρχεται η κοπέλα για την παραγγελία. “Χρόνια Πολλά!” της λέω και με κοιτάζει ολίγον σαν ufo. Μάλλον δεν με κατάλαβε ή δεν με άκουσε καλά. “Χρόνια Πολλά” της ξαναλέω και σε δευτερόλεπτα φωτίζεται το πρόσωπό της με ένα πλατύ χαμόγελο. Σαν να την εξέπληξα κατά κάποιον τρόπο. “Χρόνια Πολλά” αντεύχεται και της δίνω την παραγγελία μου. Και αρχίζω και σκέφτομαι… Βασικά αρχίζω την μεταξύ μας κουβέντα. Με τον εαυτό.

Τι είναι πιο φυσικό αυτές τις μέρες από το να ευχηθείς, όχι μόνο σε σένα και τους αγαπημένους σου, αλλά σε όλους τους συνανθρώπους σου; Και ναι, κυρίως σε αυτούς που εργάζονται αυτές τις μέρες, είτε είναι αργία ή όχι. Τι σημασία έχει αν είναι ένας απλός σερβιτόρος; Ένα νεαρό κορίτσι που μπορεί μόλις να τελείωσε την σχολή της και να έχει ανάγκη από ένα εισόδημα. Και πόσο πιο καλά θα είμασταν όλοι αν χαμογελούσαμε ο ένας στον άλλον κι ας μην γνωριζόμαστε.

Να ευχηθείς “Χρόνια Πολλά, Χρόνια Καλά, Χρόνια Φωτεινά”. Αυτές τις μέρες ευχόμουν σε όλους “Χρόνια Φωτεινά” και όχι τυχαία. Παλιά οι άνθρωποι εύχονταν “Χρόνια Πολλά” γιατί από τις κακουχίες, τους πολέμους, τις άσχημες συνθήκες και τις αρρώστιες δεν ζούσαν πολύ. Τι ωραία ευχή! Μόνο που τώρα συμφωνώ με τον εαυτό μου οτι χρειάζεται κάτι ακόμα αυτή η ευχή.