Πρώτη Φορά Ταξιδιώτες… Οδικώς !

Τέσσερις φίλοι, πέντε μέρες, 2300 χιλιόμετρα

• Γράφει η Αθηνά Γκουράρου  

Δε θέλω να γράψω πρόλογο. Γιατί ο πρόλογος είναι αναμονή. Και το άρθρο αφορά σε ταξίδι και εκεί η αναμονή είναι πιο βασινιστική. Θα αρκεστώ λοιπόν σε μερικές λέξεις, μόνο και μόνο για να ξερουμε για τι μιλάμε. Οδικό ταξίδι. Προέκυψε τον περασμένο Σεπτέμβριο. Ένα μόνο μήνα μετά, τον Οκτώβριο ξεκινήσαμε. Βρυξέλλες – Αθήνα,  2300 χιλιόμερα περίπου, σε πέντε ημέρες. Ήμασταν τέσσερα άτομα, δύο άνδρες και δύο γυναίκες, δίκαιη μοιρασιά.

Ως τότε είχαμε ακούσει πολλά για το οδικό ταξίδι: Μπορεί να χαθείς, έχει πολλά διόδια, δεν είναι ασφαλές ή είσαι ανεξάρτητος και ελεύθερος να σταματήσεις όπου θέλεις. Όλα είναι αλήθεια και ψέματα μαζί, με άλλα λόγια όλα είναι σχετικά. Ξεκινήσαμε Τετάρτη από Βρυξέλλες. Περάσαμε από Λουξεμβούργο, Στρασβούργο (Γαλλία), Βέρνη (Ελβετία), Μιλάνο – Βενετία –  Μπάρι Ιταλίας. Από εκεί πήραμε πλοίο για Ηγουμενίτσα και έπειτα καταλήξαμε Αθήνα, Δευτέρα ξημερώματα.

 Να Οργανωθούμε…

Ας ξεκινήσουμε από τη σύνθεση της παρέας που είναι βασική: Είναι απαραίτητο να υπάρχουν δύο, τουλάχιστον, οδηγοί. Τα χιλιόμετρα στα οδικά ταξίδια είναι συνήθως πολλά και μπορούν να γίνουν περισσότερα, γιατί ακριβώς έχεις τη δυνατότητα να χαράσσεις εσύ τη διαδρομή σου, οπότε μπορεί να «γράψεις» περισσότερα χιλιόμετρα ή να κάνεις μια παράκαμψη για να δεις και μια πόλη ακόμη. Είναι σημαντικό λοιπόν να μοιράζονται την κούραση δύο άνθρωποι.

Μια συσκευή πλοήγησης (gps), ενημερωμένη την τελευταία ημέρα πριν ξεκινήσει το ταξίδι είναι, απολύτως απαραίτητη. Πολλές φορές το είπαμε τόσο εμείς και πολύ περισσότερο ο φίλος και οδηγός μας, Γιώργος. Οι «αρτηρίες» μεταξύ των χωρών αλλά και των πόλεων στο εξωτερικό είναι δαιδαλώδεις. Οι λεγόμενες «διχάλες» είναι ατέλειωτες. Ο πλοηγός μας βοήθησε πάρα πολύ να αποφύγουμε παρακάμψεις και λάθη, που θα μετρούσαν επιβαρυντικά για το χρόνο και την κούραση του ταξιδιού.

Μην Ξεχνάς!

Μιλώντας για το ζήτημα της ασφάλειας, το θέμα του αλκοόλ είναι πολύ ουσιαστικό και σαφές στο εξωτερικό. Δεν υπάρχει η πιθανότητα να μπλέξεις, αν βγεις θετικός ή θετική σε τεστ, είναι δεδομένο ότι θα έχεις πρόβλημα. Είναι ζήτημα ανελαστικό, οπότε αυτός που θα οδηγήσει στην κάθε διαδρομή, δεν πίνει αλκοόλ. Απλό.

Τα όρια ταχύτητας ειναι επίσης πολύ βασικό στις εθνικές οδούς αλλά και μέσα στις πόλεις. Στη Γερμανία, για παράδειγμα, δε συναντάς τα γνωστά σε εμάς «μπλόκα», όμως υπάρχουν τοποθετημένες κάμερες που με χαρά θα σε προδώσουν ή το μάτι κάποιου πολίτη που θα σε εντοπίσει να τρέχεις σαν τρελός και θα ειδοποιήσει τις αρχές. Εκεί το ζήτημα της ασφάλειας δε θεωρείται απλώς θεμελιώδες αλλά και δικαίωμα των υπολοίπων που επηρεάζονται από τον οδηγό που παραβιάζει το όριο και μπορεί να αποβεί επικίνδυνος για τους υπολοίπους.

 Πόσο Γρήγορα Αδειάζει η Τσέπη σας?

Πάμε στα οικονομικά του ταξιδιού. Η Ελβετία, την οποία διασχίσαμε, δεν είναι κράτος – μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Γι’ αυτό ο έλεγχος στις ταυτότητες και τα διαβατήρια ήταν εξονυχιστικός: Μας ρώτησαν επίσης εάν μεταφέρουμε τσιγάρα και ποτά, ανεξαρτήτως ποσότητας, καθώς και πόσα μετρητά έχουμε μαζί μας. Ο έλεγχος που κάνουν είναι δειγματοληπτικός, οπότε μπορεί και να μην τον υποστείτε. Όπως και να’χει, καλό είναι να τον έχετε υπόψη. Πληρώσαμε, τέλος, και κάποιο ποσό (σαράντα-40 ευρώ) απλά και μόνο για τη διέλευση (χωρίς διανυκτέρευση στη χώρα, διαφορετικά το ποσό είναι μεγαλύτερο) και αυτό δεν ήταν προαιρετικό…

Κάτι που μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, είναι το καθεστώς με τα διόδια από τη μία πόλη της Ιταλίας στην άλλη. Βγαίνοντας από Μιλάνο, πήραμε ένα χαρτάκι από τα διόδια. Φτάνοντας έξω από Βενετία, στα διόδια που συναντήσαμε, το βάλαμε σε αυτόματο μηχάνημα. Αυτομάτως έγινε ο υπολογισμός των χιλιομέτρων (περίπου 270χλμ) και μας έβγαλε το ποσό που έπρεπε να καταβάλουμε. Ήταν της τάξης των 25 – 30 ευρώ. Ποσό διόλου ευκαταφρόνητο.

Επίσης, ξοδέψαμε, όπως ήταν φυσικό, αρκετά χρήματα σε βενζίνη. Οι τιμές που βρήκαμε ήταν περίπου ίδιες με αυτή στην Ελλάδα. Κάπου λιγότερα, κάπου λίγο παραπάνω. Τα πρατήρια βενζίνης στο εξωτερικό δεν είναι απλά στάσεις για γέμισμα αλλά και «σούπερ» ψιλικατζίδικα: Τσιγάρα, σοκολάτες, σάντουιτς, καφές. Με τον πλογό βέβαια, φροντίζαμε να υπολογίζουμε πόση βενζίνη έχουμε και σε πόση απόσταση θα συναντήσουμε το επόμενο.

Το πως θα μοιράσει η κάθε παρέα τα έξοδά της, είναι δικό της θέμα. Ένας ξεκάθαρος και ξεκούραστος τρόπος όμως είναι καλύτερη επιλογή: Σε εμάς, έβαλε ο οδηγός και ο συνοδηγός τα κοινά έξοδα (βενζίνη, διόδια, τελωνείο) και οι άλλοι δύο δώσαμε ό,τι μας αναλογούσε στο τέλος του ταξιδιού. Το να εχεις το νου σου διαρκώς τί πλήρωσες και πού είναι κουραστικό καθώς είναι διαρκές μέσα στην ημέρα. Τα έξοδα διαμονής τα είχαμε καταβάλει πριν το ταξίδι, οπότε ήταν κάτι που το είχαμε τακτοποιήσει.

Η Εμπειρία και Οι Αντοχές μας…

Ας πάμε σε θέματα που αφορούν στο ίδιο το ταξίδι. Το πλάνο είναι απαραίτητο στην παρέα. Αρχικά κάναμε ένα με τις πόλεις που μας ενδιέφεραν περισσότερο και γι’ αυτό επιλέξαμε να διανυκτερεύσουμε. Αυτές οι πόλεις καθόριζαν και το χρόνο που θα αφιερώναμε στα υπόλοιπα περάσματαά μας, καθώς υπολογίζαμε το χρόνο αντίστροφα: Για παράδειγμα, απόψε μένουμε Στρασβούργο, άρα πρέπει να είμαστε εκεί μια συγκεκριμένη ώρα που είχαμε συμφωνήσει για το κατάλυμα, άρα πρέπει να φύγουμε από την προηγούμενη πόλη την τάδε ώρα για να φτάσουμε…και πάει λέγοντας. Στη Βέρνη, για παράδειγμα, ένα πέρασμα που προέκυψε τελευταία στιγμή, συναντήσαμε πολύ κίνηση και μπαίνοντας στην πόλη και βγαίνοντας. Επιπλέον έπρεπε να αφήσουμε το αυτοκίνητο σε ένα πάρκιν, αφού το πάρκιν γενικά στις ευρωπαϊκές πόλεις είναι με πληρωμή. Καθυστερήσαμε πολύ και δεν απολαύσαμε ούτε ολοκληρώσαμε τη βόλτα μας στην πόλη. Χάσαμε δε πολύ χρόνο και χρήμα (σε βενζίνη). Δεν πειράζει. Μάθαμε τουλάχιστον πως το πλάνο είναι σημαντικό, αφού ισχύει το εξής οξύμορο: Έχεις ανεξαρτησία, όχι όμως και άπλετο χρόνο σε κάθε σου στάση.

Η διαμονή μας ήταν, με εξάιρεση το Μιλάνο, σε AIRB&B. Εξαιρετικές επιλογές. Η επιλογη του καταλύματος βέβαια εξαρτάται και από τις σχέσεις και την οικειότητα της παρέας. Επιλέξαμε σπιτια και δεν το μετανιώσαμε. Έτσι είχαμε χρόνο όλοι μαζί για να οργασώνουμε την επόμενη ημέρα. Η οικειότητα φέρνει και ατέλειωτο γέλιο, που εμείς είχαμε πραγματικά άφθονο. Αξέχαστες στιγμές. Η μόνη κακή επιλογή διαμονής ήταν στο Μπάρι της Ιταλίας, μία «στοιχειωμένη» τρώγλη, ερείπιο μιας άλλοτε ανθισμένης οικονομικά οικογένειας. Εκτός από τρομακτική νύχτα (αξέχαστη η ατάκα του φίλου μας Θοδωρή «φοβήθηκα για το νεφρό μου»), ήταν τόσο βρώμικο που δεν μπορέσαμε να ξεκουραστούμε όσο θέλαμε και είχαμε ανάγκη. Φυσικά αναρτήσαμε σχετικές φωτογραφίες και αντίστοιχα σχόλια στην επίσημη σελίδα.

Και μιλώντας για κούραση, ναι έχει. Είσαι πολλές ώρες μέσα σε ένα αυτοκίνητο. Το δικό μας ήταν μικρό, οπότε δεν είχαμε τις ανέσεις. Η παρέα λοιπόν εδώ λειτουργει περισσότερο ως ομάδα. Τι εννοώ: Ο ένας εκ των τεσσάρων κάπνιζε. Έπρεπε να βρούμε τη χρυσή τομή με στάσεις, όπου ο ένας έχει ανάγκη να καπνίσει και οι υπόλοιποι να ξεκουραστούν, να πάνε τουαλέτα κλπ. Έπειτα, πρέπει πάντα κάποιος να κρατά παρέα στον οδηγό. Αν είναι βράδυ και όλοι κοιμούνται, είναι δυσκολότερο και για εκείνον να κρατήσει τα μάτια του ανοιχτά.

Οι προμήθειες είναι επίσης σημαντικές και εξοικονομούν αρκετά χρήματα. Ξοδέψαμε αρκετά κατά τις στάσεις μας. Παίρναμε διαρκώς κάτι για να τσιμπάμε, κάποιες φορές μόνο και μόνο επειδή απλά καθόμασταν! Η αλήθεια είναι πως δε βλέπεις συνεχώς τοπία που θα σου τραβήξουν το ενδιαφέρον. Για ώρες βλέπεις αγρούς και αγρούς, συζητάς και…ανοίγει η όρεξη! Αν λοιπόν έχεις πάρει μαζί σου φαγητό, όπως στέρεα τροφή (πίτσα, πίτα, μπάρες, κέικ) ή φρούτα σε ένα ψυγειάκι, είναι μικροτερη η επιθυμία σου για επιπλέον λιχουδιες.

Όσον αφορά στο ακτοπλοϊκό μας διάλειμμα (Μπάρι – Ηγουμενίτσα) αυτό προέκυψε, όχι από επιλογή μας: Δεν κάναμε κράτηση για Ανκόνα – Πάτρα, το πλοίο ήταν γεμάτο και αναγκαστήκαμε να ψάξουμε άλλο δρομολόγιο από λιμάνι άλλης πόλης. Έτσι η Ηγουμενίτσα ήταν η μόνη επιλογή που, αν και πολύ πιο μακρυά από την Αθήνα (σε σχέση με το Μπάρι- Πάτρα) εξυπηρετούσε όμως τα προγράμματά πίσω στις δουλειές μας…Μην κάνετε λοιπόν πειράματα. Έστω 1-2 ημέρες πριν, κρατείστε τα εισιτήριά σας.

Προσωπικά….

Το καλό με τα οδικά ταξίδια είναι ότι «ανοίγουν» τα μάτια και οι καρδιές. Κάναμε ατέλειωτες συζητήσεις και καταθέσαμε ένα σωρό ιστορίες που μας κράτησαν συντροφιά. Ξετυλίχτηκε, επίσης, στην αντίληψή μας το κουβάρι του ευρωπαϊκού χάρτη. Το ξετυλίξαμε εμείς: «Κοίτα που είμαστε, λέγαμε, «συνεχίζουμε για εκεί», κάτι που, με αεροπλάνο σίγουρα και με πλοίο λιγότερο, δεν ισχύει, καθώς εκεί δε διαγράφεις εσύ την πορεία, αλλά κατεβαίνεις απλά στον προορισμό σου. Μάλιστα τα σύνορα μεταξύ χωρών δεν τα αντιλαμβανόμασταν ξεκάθαρα, καθώς το πέρασμα από τη μία χώρα στην άλλη το σηματοδοτούσαν μόνο οι πινακίδες και τα μηνύματα των εταιρειών κινητής τηλεφωνίας.

Το ταξίδι αυτό μου χάρισε όμορφες εικόνες, αξέχαστες στιγμές με αγαπημένους φίλους και εμπειρία ταξιδιωτική. Έκανε «delete» στην όποια κούραση είχε συσσωρευτεί το προηγούμενο διάστημα και μια «παύση» σε ό,τι άφησα πίσω στη βάση μου. Γιατί ήταν μια αληθινή απόδραση: Ένιωσα σαν ταξιδιώτης, ένας περιηγητής χωρίς αφετηρία, άφηνα τη μία πόλη για να πάω στην επόμενη, έκλεινα μέσα μου ό,τι έβλεπα για να πάω παρακάτω να δω κι άλλα κι άλλα… Όλο αυτό μου έδωσε μια αίσθηση ελευθερίας και με έκανε «πλουσιώτερη». Ποιος δε θυσιάζει λίγο χρόνο για να το οργανώσει καλά και δε βρίσκει λίγη καλή διάθεση για να μην επηρεαστεί αρνητικά από την κούραση;

 

 

Η αναδημοσίευση φωτογραφιών και κειμένων του blog, επιτρέπεται μόνο έπειτα από άδεια του annastories.gr