“Όλα γύρω σου αλλάζουν… Εσύ;»

Τι μπορεί να σκέφτεται για την φιλία, την αγάπη, τις αλλαγές, ένα 12χρονο κορίτσι που μόλις τελείωσε το Δημοτικό; 

Γράφει η Φαρφουρένια

Τώρα που τελειώνω το δημοτικό συνειδητοποιώ πόσο μεγάλη ένιωθα μικρή. Στον παιδικό σταθμό με θεωρούσα πολύ μεγάλη, ήμουν μεγαλύτερη από παιδιά 0,0.5, 1, 1.5, 2, 2.5, 3, 3.5 και 4 ετών, μεγαλύτερη από 8 διαφορετικές ηλικίες! Τότε μιλούσα με τις φίλες μου και στην αρχή της πρότασης έβαζα το “Όταν μεγαλώσω…”. Σήμερα μιλάω με τις φίλες μου και τις περισσότερες φορές στην αρχή της πρότασης βάζω το “Θυμάσαι τότε που…”.

Και λέω τις περισσότερες φορές, διότι τις περισσότερες αναμνήσεις μου τις έχω με τις παλαιότερες φίλες μου. Όλα γύρω μας αλλάζουν: φιλίες, φίλες/-οι, άνθρωποι. Στην πραγματικότητα όλοι νομίζουμε πως παραμένουμε ίδιοι, αλλά αυτό δεν ισχύει. Όταν ήμασταν μικροί αρκετά πράγματα που είχαμε στο μυαλό μας ξεχνούσαμε ή φοβόμασταν να τα κάνουμε. Όσο μεγαλώνουμε, όμως, τόσο πιο πολύ θάρρος έχουμε, “στεκόμαστε στα πόδια μας”. Τολμάμε να κάνουμε αυτό που φοβόμασταν.

Ξεκίνησα το Δημοτικό χωρίς φίλες, ήμουν άγνωστη μεταξύ γνωστών. Με τον καιρό έμαθα τους αγνώστους μου, μου έγιναν γνωστοί, τους έγινα γνωστή. Δοκίμασα να γίνω με όλους φίλη, εντάχθηκα σε μία ομάδα. Απέκτησα φίλες, “κολλητές”.

Παρέμεινα “κολλητή” με την πρώην κολλητή μου για 4 χρόνια, μια ολόκληρη ζωή μου φαίνεται. Μαζί είχαμε και ευχάριστες και δυσάρεστες στιγμές. Τσακωθήκαμε, συμφιλιωθήκαμε. Μισηθήκαμε και αγαπηθήκαμε. Κάποια στιγμή έχασα την “κολλητή” μου. Στεναχωρήθηκα, έκλαψα, πληγώθηκα, αλλά προχώρησα. Βρήκα μια άλλη “κολλητή” από μια άλλη “ομάδα” κι έτσι εντάχθηκα σε μία άλλη, αφήνοντας πίσω άθελά μου τις φίλες μου από την προηγούμενή μου “ομάδα”. Πάλι τα ίδια: τσακωμοί, συμφιλιώσεις, κλάματα, χαρές.

Ύστερα έκανα περισσότερη παρέα με τις φίλες που άθελά μου είχα αφήσει. Ποτέ δε βάλαμε τον όρο “κολλητές” ανάμεσά μας, μα βαθιά μέσα μας ξέραμε πως είμασταν. Διανύσαμε όλο το Δημοτικό μαζί και μου στάθηκαν σε όλες τις δύσκολες στιγμές μου. Ελπίζω κι εγώ να το έκανα όπως εκείνες.

Τελικά, αυτό που κατάλαβα είναι πως όταν τα πράγματα ανατρέπονται, μόνο λίγα άτομα στέκονται δίπλα μας. Τα άτομα που πραγματικά μας αγαπούν. Και εκεί, συνειδητοποιώ ότι η αγάπη βρίσκεται αρκετές φορές εκεί που δεν το περιμένεις ή ότι δεν είναι εκεί που νόμιζες.

Έγραψα όλον αυτόν τον Μαραθώνιο – γιατί αυτή η πορεία σαν Μαραθώνιος μου φαίνεται- για να καταλήξω σε ένα, δύο… τέλος πάντων πράγματα:

1. Το μόνο σταθερό πράγμα στη ζωή μας είναι πως πάντα θα έχουμε μια μικρή δόση αστάθειας.
2. Φίλες σου είναι αυτές που στέκονται δίπλα σου.
3. Μην προσπαθείς να μεγαλώσεις πριν το σώμα σου. Ζήσε αυτήν τη στιγμή σαν να μην υπάρχει άλλη. Όταν μεγαλώσεις θα θέλεις να είσαι μικρότερη -δεν έχεις ακούσει κάποιες γυναίκες να σου λένε πως είναι 26, ενώ στην πραγματικότητα είναι 46; Σίγουρα κι αυτές κάποια στιγμή θα ήθελαν να μεγαλώσουν γρήγορα.
4. Δε θα υπάρξει ξανά αυτή η μέρα, αυτή η στιγμή, οπότε, αφού δεν μπορεί να επαναληφθεί, κάνε την να μην μπορεί να ξεχαστεί με τη θετική έννοια. 😉 😉 😉

Φαρφουρένια, Στ τάξη

Η αναδημοσίευση φωτογραφιών και κειμένων του blog, επιτρέπεται μόνο έπειτα από άδεια του annastories.gr