Στείλε μου μια κάρτα!

Πάντα μου άρεσε να στέλνω τις ευχές μου με μια κάρτα

Ακόμα το κάνω. Στα γενέθλια, στις ονομαστικές γιορτές και πιο πολύ τα Χριστούγεννα. Ίσως επειδή, όπως λένε, τα γραπτά μένουν. Και θέλω και οι ευχές να μένουν. Ευχές αγάπης. Ευχές καλοτυχίας. Μια ευχή μόνο ευλογία φέρνει. Μια ευχή είναι σαν μια προσευχή. Ένα θετικό μήνυμα στο Σύμπαν για κάποιον που αγαπάμε, που τον νιώθουμε κοντά μας, που θέλουμε να του δείξουμε ότι είμαστε εδώ για εκείνον. Πρόκειται για μια ολόκληρη δημιουργική διαδικασία. Να βάζουμε το νου και την καρδιά να συνεργαστούν για να ολοκληρώσουν μια ευχή. Νοητικά πρώτα και ύστερα γραπτά αλλά και ζωγραφικά!

Πόσοι τόνοι από μελάνι δεν έχουν ξοδευτεί επί αιώνες για να αποτυπώσουν πάνω σε έναν πάπυρο ή μια κόλλα χαρτί, συναισθήματα! Και όλα αυτά μέχρι την επανάσταση του Ίντερνετ και της κοινωνικής δικτύωσης. Δεν λέω… βολικό. Γράφεις μια ευχή, πατάς ένα κουμπί και αποστολή εξετελέσθη. Κολλάς και ένα ανθρωπάκι που χορεύει ή μια καρδούλα και τέλος. Άμα έχεις πολλούς φίλους, γνωστούς και συγγενείς, πρόκειται για απίστευτη ευκολία. Αλλά όλη αυτή η μαγεία της επιστολής, χάνεται. Νομίζω μόνο μια παλιά επιστολή, μια παλιά χριστουγεννιάτικη κάρτα που ίσως βρεις ξεχασμένη σε ένα συρτάρι, σε μια παλιά βαλίτσα, ή σε ένα σεκρετέρ, μπορεί να σε μεταφέρει αυτούσια στην εποχή της. Μέσα από τον γραφικό χαρακτήρα του αποστολέα, μέσα από το ύφος της γλώσσας, την περιγραφή, αλλά και από το μοτίβο της κάρτας. Ρετρό εικονογράφηση ή Ποπ αρτ; Μπαουχάους ή εντελώς αφηρημένη;

Η ιδέα του Χένρι Κόουλ

Βέβαια, και η ιδέα της χριστουγεννιάτικης κάρτας αποτελούσε μια καινοτομία απίστευτη για την εποχή που προέκυψε. Κατά την εορταστική περίοδο των Χριστουγέννων του 1843 ο Βρετανός βιομηχανικός σχεδιαστής και προστάτης των τεχνών Χένρι Κόουλ είχε μια αγωνία: Πότε θα προλάβαινε να γράψει τις χριστουγεννιάτικες και πρωτοχρονιάτικες ευχές του για τους τόσους πολλούς φίλους του, όπως συνηθιζόταν στην Βικτοριανή Αγγλία, και πώς θα τις έστελνε εγκαίρως; Τα βρετανικά ταχυδρομεία είχαν μόλις παρουσιάσει το νέο τους προϊόν, ονόματι “Penny Post”, όπου με ένα γραμματόσημο που άξιζε μόλις μια πέννα ο κόσμος μπορούσε πια να στείλει ένα γράμμα ή κάρτα οπουδήποτε στην χώρα. Όλοι τώρα έστελναν γράμματα και ο Κόουλ που είναι σήμερα γνωστός κυρίως ως ο ιδρυτής του Μουσείου Βικτόρια και Άλμπερτ στο Λονδίνο, ήταν ενθουσιώδης υποστηρικτής αυτής της κίνησης των ταχυδρομείων. Ωστόσο, ήταν και ένας πολυάσχολος άνθρωπος.

Καθώς έβλεπε, λοιπόν, την αλληλογραφία του που δεν είχε προλάβει να απαντήσει, να αυξάνεται, και καθότι θεωρούνταν τουλάχιστον αγενές να μην απαντήσει κάποιος σε ένα γράμμα, του ήρθε μια ιδέα. Προσέγγισε αμέσως τον καλλιτέχνη φίλο του, Τζ. Κ. Χόρσλεϊ και του ζήτησε να σχεδιάσει κάτι που είχε στο μυαλό του. Ο Κόουλ πήρε την εικονογράφηση του Χόρσλεϊ –επρόκειτο για ένα τρίπτυχο που έδειχνε μια οικογένεια να κάθεται στο τραπέζι και να γιορτάζει τα Χριστούγεννα, μαζί με στιγμιότυπα προσφοράς βοήθειας σε φτωχούς ανθρώπους- και τύπωσε χίλια αντίτυπα σε έναν Λονδρέζο τυπογράφο. Στο πάνω μέρος της κάρτας έγραφε «Προς ………….». Έτσι, ο Κόουλ μπορούσε να προσωποποιήσει την κάρτα που πάνω της έγραφε επίσης «Καλά Χριστούγεννα και Ευτυχισμένο το Νέο Έτος».

Η πρώτη χριστουγεννιάτικη κάρτα είχε μόλις γεννηθεί. Φυσικά, πέρασαν αρκετά χρόνια για να αρχίσει να χρησιμοποιεί μαζικά ο κόσμος χριστουγεννιάτικες κάρτες για τις ευχές του. Ο κύκλος του Κόουλ, πάντως, είχε βρει την ιδέα του πολύ έξυπνη, τουλάχιστον ως προς την εξοικονόμηση χρόνου, και είχε σπεύσει να την υιοθετήσει.

Μάλλον το ίδιο συμβαίνει τώρα και με τις ευχές που στέλνουμε ηλεκτρονικά. Ωστόσο, εγώ θα ακολουθήσω την οδό του Κόουλ. Θα φτιάξω και φέτος τις δικές μου κάρτες μαζί με τις ευχές μου.

Γι’ αυτό, στείλε μου μια κάρτα!

Καλό μήνα!

 

 

Η αναδημοσίευση φωτογραφιών και κειμένων του blog, επιτρέπεται μόνο έπειτα από άδεια του annastories.gr