Στυμμένη λεμονόκουπα

Γιατί πρέπει πάντα κάποιος να στύβεται ή να στύβει ο ίδιος; 

Μου αρέσει να μαθαίνω πρακτικά τρικ που αφορούν το σπίτι, την κουζίνα, την καθημερινότητα. Το πιο πρόσφατο έχει να κάνει με λεμόνια: «Μόλις στύψετε το λεμόνι δεν πετάτε την λεμονόκουπα γιατί μπορεί να γίνει πολύτιμη για τα χέρια και τα πόδια σας. Τρίψτε με αυτήν τα χέρια και θα ενυδατωθούν στην στιγμή ή το βράδυ εφαρμόστε τη στις φτέρνες και αφήστε τη όσο περισσότερο μπορείτε. Θα κάνει τα πέλματα απαλά σαν μωρού!» Και έτσι το δοκίμασα και μπορώ να σας πω ότι είναι αλήθεια. Και από σκουπίδι η στυμμένη λεμονόκουπα γίνεται ξαφνικά και πάλι χρήσιμη.

Μα πόσοι ξέρουν στ’ αλήθεια ότι η μεγαλύτερη συγκέντρωση βιταμίνης C στο λεμόνι βρίσκεται στην φλούδα του και όχι τόσο στον χυμό του; Αλλά κάπως έτσι δεν γίνεται και με τους ανθρώπους; Με φίλους που δεν είναι και τόσο φίλοι, με συναδέλφους, με αφεντικά, με συντρόφους, με συγγενείς, με χώρες ολόκληρες…  Στύβουν το λεμόνι, πίνουν τον χυμό και μετά, όταν συνειδητοποιούν ότι δεν υπάρχει άλλος χυμός, το πετάνε σαν να μην σήμαινε τίποτα γι’ αυτούς. Αλλά στην φλούδα της λεμονόκουπας βρίσκεται όλη η ουσία του φρούτου. Είναι βασικό κομμάτι της ταυτότητάς του. Γι’ αυτό και η απόρριψη αυτή πονάει. Αν βέβαια, το λεμόνι αρνηθεί να βγάλει χυμό, το βαφτίζουν «χαλασμένο», το θεωρούν πέρα για πέρα προβληματικό και το αποκαλούν χαζό, γραφικό ή ακόμα και στριμμένο…

«Νιώθω σαν στυμμένη λεμονόκουπα. Για όλους ήμουν εκεί αλλά όταν χρειάστηκα ένα ώμο για να κλάψω είχαν όλοι εξαφανιστεί. Στην αρχή μου βγήκε θλίψη και παράπονο. Μετά θυμός και στο τέλος αποδοχή και αλλαγή ρότας. Διάκριση! Δεν αφήνω τώρα πια να ρέει άσκοπα ο χυμός…» λέει η Μαρία. Το λεμόνι που λέγεται Μαρία είναι από εκείνα που δεν έπεσαν στην παγίδα της επανάληψης του λάθους, της ίδιας νοητικής κατάστασης, του ίδιου μοτίβου σκέψης και πεποιθήσεων. Ακόμα περισσότερο, απέφυγε να στύψει η ίδια άλλα λεμόνια. Ή τουλάχιστον, προσπάθησε συνειδητά να μην το κάνει. Γιατί συχνά τα θύματα μπορούν να γίνουν οι χειρότεροι θύτες. Το περιγράφει ωραία η Γεωργία Συλλαίου το βιβλίο της «Στο Ακρωτήρι» (εκδόσεις Πανός):

« Η αδερφή μου χάρηκε ιδιαιτέρως το σύνδρομο της στυμμένης λεμονόκουπας. Την έστυβαν ή τους έστυβε. ΄Έτσι πάνε αυτά. Κανείς δεν έπαθε τίποτε σοβαρό. Ούτε η αδερφή μου, ούτε οι στυμμένοι. Τελικά παντρεύτηκε κάποιον και τώρα στύβονται μεταξύ τους, έχω δε την αμυδρά υποψία ότι στύβουν και τα παιδάκια τους, με άλλη έννοια βέβαια. Τελικώς η μαμά είχε εν μέρει δίκιο!» 

Στύβονται μεταξύ τους… στύβουν τα παιδάκια τους… Εδώ πάει το αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα. Και γιατί πρέπει πάντα κάποιος να στύβεται ή να στύβει ο ίδιος; Μέγα θέμα θα βεβαιώσουν οι ψυχολόγοι, οι ψυχαναλυτές, οι σύμβουλοι. Για το μόνο που είμαι σίγουρη είναι ότι όλοι μας έχουμε γίνει κατά καιρούς λεμονόκουπες στυμμένες. Όλοι μας το επιτρέψαμε άθελα ή και ηθελημένα. Το ζητούμενο είναι το μάθημα αυτό να μην επαναλαμβάνεται γιατί δεν είναι προς όφελος κανενός. Ούτε του στυμμένου λεμονιού, ούτε εκείνου που το στύβει.

πίνακας του Vitaly Urzhumov – Harvest 

 

 

Η αναδημοσίευση φωτογραφιών και κειμένων του blog, επιτρέπεται μόνο έπειτα από άδεια του annastories.gr