monastiri_armenia
ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ

Τα πάντα ρει… Αρμενία Μέρος Α’

Η ζωή είναι σαν το ρυάκι. Σε πάει εκείνη όπου χρειάζεται κάθε φορά. Άλλες φορές το ρυάκι είναι απαλό, άλλες φορές γίνεται άγριος ποταμός και μερικές φορές λιγοστεύει επικίνδυνα. Μα το θέμα είναι πως τίποτα δεν μένει το ίδιο, όπως έχει πει και ο Ηράκλειτος! Από πέρσι σκεφτόμασταν με τον Θάνο να πάμε ένα ταξίδι. Η πρώτη σκέψη ήταν η Βουδαπέστη, μετά η Φρανκφούρτη ή και το Μπιλμπάο. Για κάποιο λόγο δεν γινόταν να οργανώσω αυτό το ταξίδι. Είτε δεν βόλευαν οι ημερομηνίες, είτε ξεφεύγαμε πάνω από τον προϋπολογισμό μας ή προέκυπταν καταστάσεις που δεν γινόταν να λείψουμε. Δεν έχει σημασία. Το αφήσαμε και σχεδόν το ξεχάσαμε. Εξάλλου το ποταμάκι σε ταξιδεύει εκείνο…

Και εντελώς απρόσμενα ήρθε η πρόταση για την Αρμενία. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα σκεφθεί ποτέ ένα ταξίδι στην περιοχή του Νότιου Καύκασου, σε μια χώρα μικρή μεν, μεγάλη σε πολιτισμό, ιστορία και αγάπη για τους Έλληνες δε. Επτά ζευγάρια σχεδόν όλων των ηλικιών και δύο μπαμπάδες με τα έφηβα παιδιά τους που οι περισσότεροι δεν γνωριζόμασταν μεταξύ μας,  συνειδητοποιήσαμε  μια εβδομάδα μετά πως ναι, αυτό το ταξίδι ήταν να το κάνουμε τώρα, αυτοί ακριβώς οι άνθρωποι, σε αυτό το μέρος. Κάποιοι το λένε συγχρονικότητα, άλλοι σύμπτωση, αλλά καθώς πιστεύω πως τίποτα δεν είναι τυχαίο, νιώθω πως είτε το συνειδητοποιήσαμε, είτε όχι, αυτό ήταν ένα ταξίδι της ψυχής, ένα ταξίδι συνάντησης με γνώριμες ψυχές, ένα ταξίδι μύησης σε αλήθειες βαθιά πνευματικές, , φέρνοντας σύντομα το ερώτημα «τελικά τι έχει την μεγαλύτερη σημασία για εσένα;».

Το πρόγραμμα περιείχε πολλές επισκέψεις σε μοναστήρια. Δεν ήταν θρησκευτικός τουρισμός. Μα η Αρμενία, μια ιδιαίτερη χώρα και ένας πολύπαθος λαός, είναι η πρώτη που ασπάστηκε τον Χριστιανισμό –περίπου το 300 μ. Χ- και τα μοναστήρια της εκτός του ότι είναι χτισμένα με τις υφαιστιακές πέτρες της περιοχής, βρίσκονται ανάμεσα σε γυμνή γη και ουρανό, εκεί που το μέσα βγαίνει έξω για να το συναντήσεις και να γίνει το θαύμα του ενός, όπως λέει συχνά και η κυρία Αριάνα Παπακώστα στις εκπομπές της. Τα περισσότερα είναι αφιερωμένα στην Παναγία. Την Αιώνια Μητέρα. Εκείνη που αγκαλιάζει με αγάπη και αποδοχή. Εκείνη που από μέσα της έδωσε στον Χριστό την ανθρώπινη διάστασή του.

              

 

Μοναστήρια της Αρμενίας 

Γκέγκχαρντ, Κορ Βιράπ, Νόραβαγκ, Χαγκχαρτσίν, Γκοσχαβάγκ, Σεβαναβάνκ. Παμπάλαια μοναστήρια, δημιουργημένα αρκετά από αυτά από την Δυναστεία των Παγκρατιδών, αποτελούν μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς και βρίσκονται απλωμένα σε όλη την χώρα. Κέντρα προσκυνήματος και προσευχής. Όπως και στην Σαντορίνη, αλλά με μια άλλη μορφή τοπίου εξίσου ιδιαίτερη, εκεί ανάμεσα στην πέτρα και τον ουρανό σου υπενθυμίζεται το που βρίσκεσαι… Ανάμεσα στο θεικό και το γήινο κομμάτι σου και το ζητούμενο είναι η ισορροπία ανάμεσα στα δυο.

Στην σύγχρονη εποχή ίσως το ζητούμενο είναι κυρίως η γείωση καθώς το βασίλειο του Νου κυριαρχεί πέρα από κάθε λογική και φαντασία… Αλλά δεν γίνεται αλλιώς όταν αντικρίζεις αυτό το τοπίο. Ο νους απενεργοποιείται με κάποιο τρόπο και είναι σαν να μπαίνεις σε ένα είδος διαλογισμού. Χαλαρώνει και ηρεμεί. Όσο γίνεται, φυσικά, σε ένα γκρουπ Ελλήνων με έντονο ταμπεραμέντο, με ενδιαφέρον για την ιστορία και γενναίες δόσεις χιούμορ. Μα γίνεται.  Μα έγινε… Το έδειχναν τα βλέμματα, τα σώματα καθώς περιδιάβαιναν αυτούς τους ιερούς χώρους και μάθαιναν για την ιστορία τους.

 

Η Αρμενία είναι μια χώρα που στα βόρεια συνορεύει με την Γεωργία, στα ανατολικά με το Αζερμπαϊτζάν, στα νότια με το Ιράν και στα δυτικά με την Τουρκία. Πρόκειται για μια πρώην Σοβιετική Δημοκρατία που κέρδισε την ανεξαρτησία της το 1991, με πληθυσμό μόλις 3 εκατομμύρια ανθρώπους και περίπου 10 εκατομμύρια ομογενείς διασκορπισμένους σε όλο τον κόσμο. Βρίσκεται πάνω σε σταυροδρόμι, ανάμεσα στην Ανατολική Ευρώπη και την Δυτική Ασία με ό,τι σημαίνει αυτό. Οι Αρμένιοι, θα έλεγε κανείς ότι και σήμερα είναι σαν τους Ακρίτες, όπως κάποτε στην βυζαντινή αυτοκρατορία… Το Βασίλειο της Αρμενίας ιδρύθηκε γύρω στο 600 π.χ. από την Δυναστεία των Οροντιδών και έφτασε στην ακμή του κατά το 95-66 π.χ. Ήταν από τα ισχυρότερα βασίλεια της περιοχής και άλλοτε ήταν ανεξάρτητο και άλλοτε προτεκτοράτο ισχυρών αυτοκρατοριών. Και πόσοι δεν πέρασαν από αυτό… Ασσύριοι, Έλληνες, Ρωμαίοι, Βυζαντινοί, Άραβες, Μογγόλοι, Πέρσες, Οθωμανοί, Ρώσοι.

Στο Ναό του Ήλιου

Εδώ δεν γίνεται να μην αναφερθώ στον μοναδικό κλασσικό ελληνιστικό ναό της Αρμενίας. Πρόκειται για το ναό του θεού Ήλιου στο Γκαρνί, ο οποίος είχε πέσει από σεισμό και αναστηλώθηκε την δεκαετία του 1960 έπειτα από άδεια των Σοβιετικών. Για να μπεις στο ναό πρέπει να ανέβεις εννέα σκαλοπάτια. Ψηλά σκαλοπάτια γιατί υπενθυμίζουν τα στάδια της εξέλιξής μας. Κάθε αριθμός και μια ενέργεια. Κάθε σκαλοπάτι και ένας κύκλος… Και μόνο τυχαίο δεν είναι που στο βασιλικό παλάτι και τα λουτρά που βρέθηκαν αργότερα δίπλα από το ναό, υπάρχει ένα ψηφιδωτό που στο κέντρο του έχει την Μήδεια και τον Γλαύκο. Μήδεια, η κόρη του Αιήτη, του βασιλιά της Κολχίδας, γιου του θεού Ήλιου, αδελφού της Κίρκης και της Πασιφάης, της βασίλισσας των Μινώων. Μήδεια, εκείνη που βοήθησε τον Ιάσονα να κλέψει το χρυσόμαλλο δέρας και για την οποία γνωρίζουμε κυρίως την εκδοχή του Ευρυπίδη, γιατί η Μήδεια του Μύθου λέγεται πως δεν σκότωσε τα παιδιά της…

Οι Αρμενίοι απώλεσαν εδάφη πολλάκις, μα αυτό που τους «πονά» περισσότερο είναι ότι τους πήραν το ιερό βουνό τους: Το Αραράτ. Εκεί που σύμφωνα με την παράδοση βρέθηκε η Κιβωτός του Νώε όταν άρχισαν να υποχωρούν τα νερά μετά τον κατακλυσμό. «Γερεβάν!» αναφώνησε ο Νώε. Ήτοι «εμφανίστηκε η γη» = «γερέ βαν». Σήμερα οι Αρμένιοι ατενίζουν το βουνό από την κοιλάδα του Αραράτ, σπαρμένη με αμπέλια, αλλά δεν μπορούν να το αγγίξουν, δεν μπορούν να ανέβουν σε αυτό αφού βρίσκεται εντός των συνόρων της Τουρκίας πια. Το Γερεβάν είναι η πρωτεύουσα της Αρμενίας και η επόμενη δημοσίευση θα της είναι αφιερωμένη. Για την ώρα κρατήστε το ότι η Αρμενία απέχει μόλις 2 με 2 ½ ώρες με το αεροπλάνο από την Αθήνα και θα πρότεινα να σκεφτείτε σοβαρά μια επίσκεψη εκεί γιατί θα σας εκπλήξει ιδιαιτέρως θετικά!

Συνεχίζεται…

 

Creative Commons License Η αναδημοσίευση φωτογραφιών και κειμένων του blog, επιτρέπεται μόνο έπειτα από άδεια του annastories.gr