«Σταμάτα να καυχιέσαι πως όλα τα είδες, είναι μεγάλη η διαδρομή Το μέτωπό σου δειλιάζει να χαράξει ρυτίδες, σε μια μικρούλα έχεις φωλιάσει ρωγμή. Αυτού του κόσμου που ονειρεύεται ακόμα να γίνει ένα αιώνιο, απέραντο μνήμα στάσου και φτύσε στου χρόνου το γιόμα, ο,τι σκεφτείς εδώ είναι όλα χύμα Δέσου καλά στο κατάρτι και άσ’ τις Σειρήνες να σε φωνάζουν, να σου τάζουν πολλά Άσε τα χρόνια, άσε τους μήνες να σε γεράσουν όπως ξέρουν καλά Άσε τις μέρες αυτές να σε γεμίσουν φωτιά, έχουνε μνήμη καλή και μας χρεώνουν, μας στέλνουν πίσω τις μετάνοιας τα χαρτιά Μας αγαπούν και μας τελειώνουν Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες, θα μείνω εδώ, δεν…