Τέρμα τα γκάζια

Όταν οδηγώ μόνη στην Εθνική οδό νιώθω ελευθερία και χαρά. Βάζω ωραία μουσική και το απολαμβάνω. Πότε οδηγώ γρήγορα, πότε αργά. Κανονικά. Αλλά τι σημαίνει αυτό το «κανονικά»… Για εμένα κανονικά σημαίνει «σύμφωνα με τους γενικούς κανόνες» και «ανάλογα με τις συνθήκες». Δηλαδή αν έχει κίνηση στον δρόμο, την κατάσταση του δρόμου, τις καιρικές συνθήκες, αν γνωρίζω την διαδρομή, ανάλογα με το όχημα που οδηγώ και ακόμα περισσότερο ανάλογα με τις διαθέσεις και την γείωση ή μη, των υπόλοιπων οδηγών. Ναι, ΓΕΙΩΣΗ… Που σημαίνει βρίσκομαι στο ΕΔΩ και το ΤΩΡΑ και λειτουργώ αναλόγως. Ανάλογα με τις συνθήκες και τους κανόνες.

Γιατί η οδήγηση είναι σαν τη ζωή. Σε γειώνει και αν δεν είσαι γειωμένος όταν οδηγείς, τότε είσαι επικίνδυνος πρώτα για τον ίδιο σου τον εαυτό και μετά για όλους τους άλλους. Τι νόημα έχει να οδηγείς σαν μουρλός όταν έχει κίνηση στον δρόμο; Τι νόημα έχει να προσπεράσεις ένα αυτοκίνητο για να βρεις άλλα 50 αυτοκίνητα μπροστά σου; Γιατί να κάνεις σφήνες όταν οι συνθήκες δεν το επιτρέπουν; Και από την άλλη, ενώ φοβάσαι και πας με εξαιρετικά χαμηλή ταχύτητα γιατί δεν μένεις στη δεξιά λουρίδα; Για αυτό είναι εξάλλου… Το ακόμα πιο εξοργιστικό, αλλά και επικίνδυνο, είναι η λογική «ο δρόμος είναι δικός μου και κάνω ό, τι θέλω».

Παράδειγμα: Είσαι στη μεσαία λουρίδα και θέλεις να προσπεράσεις τον μπροστινό σου. Δεν κοιτάζεις τον καθρέφτη σου ή αν τον κοιτάξεις δεν αξιολογείς την ταχύτητα εκείνου που κινείται στην τέρμα αριστερή λουρίδα και που προφανώς έχει μεγάλη ταχύτητα. Έτσι, πετάγεσαι απότομα μπροστά του απλά και μόνο επειδή άνοιξες ένα φλας. Μπορεί και να σκέφτεσαι «να δούμε τώρα τα φρένα σου…» ή «είμαι μεγαλύτερός σου και θα περιμένεις…».

Και πάμε και στους πολύ, μα πολύ γκαζιάρηδες. Είσαι μέσα σε τούνελ, έχει κίνηση, ο μπροστινός σου πηγαίνει με 140 χλμ την ώρα αλλά εσύ θέλεις να σπάσεις το φράγμα του ήχου και κολλάς κυριολεκτικά πίσω του μέχρι να μπορέσει να σου ανοίξει τον δρόμο. Φυσικά, δεν σκέφτεσαι ότι αν του προκύψει κάτι και αναγκαστεί να πατήσει φρένο θα γίνεις ένα με εκείνον ή αν τα αντακλαστικά σου είναι ουάου μπορεί να γίνει ο πίσω σου ένα με εσένα…

Στο Μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής στο Καστρί Καστορείου Σπάρτης η μοναχή Ευωδία που αργότερα έγινε και ηγουμένη του μοναστηριού ήταν η μοναδική που ήξερε να οδηγεί αυτοκίνητο. Καθότι ήταν μικροκαμωμένη και φορούσε τα μοναστικά ιμάτια νόμιζες ότι το τεράστιο γκρι στέισον βάγκον που οδηγούσε πήγαινε μόνο του. Και μάλιστα, ταχύτατα μόνο του. Η Ευωδία αγαπούσε την ταχύτητα αλλά αγαπούσε και την ζωή. Μια φορά πήγαινε στην Αθήνα μόνη της. Σε κάποια διόδια σαν να πήρε το μάτι της σε ένα από τα διπλανά κισέ το αυτοκίνητο του Μητροπολίτη Σπάρτης. Ωστόσο δεν ήταν σίγουρη και δεν έδωσε και ιδιαίτερη σημασία. Έτσι πάτησε τέρμα γκάζια και παράλληλα άκουγε στο cd του αυτοκινήτου κατανυκτικές δοξολογίες του Αγίου Όρους.

Κάποια στιγμή λέει από μέσα της «Καλέ, για να δω με πόσα χιλιόμετρα πηγαίνω μην κάνω κανένα κατανυκτικό εκεί ψηλά στον ουρανό… Αμάν! Πάτησα τα 160 χλμ! Πω πω…. Ας χαλαρώσω λίγο το γκάζι…». Μας τα περιέγραφε έτσι ακριβώς και κλαίγαμε από τα γέλια. Φυσικά, όταν επέστρεψε από την Αθήνα της τηλεφώνησε ο Μητροπολίτης Σπάρτης. «Ευωδία τρέχεις!!!». Δεν ξέρω αν υπήρξε τιμωρία….

Η αλήθεια είναι ότι και εμένα μου αρέσει η ταχύτητα. Δεν το κρύβω. Αλλά δεν θα διακινδυνεύσω τη ζωή μου. Θέλω να απολαμβάνω την όλη διαδικασία και όχι να είμαι μέσα στο άγχος. Να έχω τον έλεγχο του εαυτού μου και του αυτοκινήτου μου. Δεν έχω να αποδείξω κάτι. Δεν με ενδιαφέρει να ανταγωνιστώ τους άλλους. Θέλω να το χαίρομαι. Και μιας και ο λόγος ήρθε στους ανταγωνισμούς θυμήθηκα ένα αστείο περιστατικό πάλι εκεί στην Εθνική Αθηνών Κορίνθου. Είμαστε στη μεσαία λουρίδα και μπροστά μας είναι μια Μερσεντές. Στην αριστερή λουρίδα περνά με μεγάλη ταχύτητα ένα κουβαδάκι… Βασικά επρόκειτο για ένα κόκκινο φιατάκι το οποίο πρέπει να ήταν εξαιρετικά πειραγμένο… Ο οδηγός της Μερσεντές ξαφνικά πατάει τέρμα γκάζια σαν να τον τσίμπησε αλογόμυγα! Είναι εμφανές ότι θέλει να περάσει μπροστά από το κουβαδάκι. Οι προσπάθειές του ωστόσο έπεφταν ολοένα στο κενό!

Βλέπαμε όλο το σκηνικό μπροστά μας και δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε τα γέλια. Μου θύμισε ένα από τα αστεία επεισόδια του Ρόζ Πάνθηρα. Ε λοιπόν ναι! Η οδήγηση είναι σαν τη ζωή. Άραγε έχουμε σκεφτεί ότι πιθανότατα συμπεριφερόμαστε όπως ακριβώς οδηγούμε με ο, τι μπορεί να σημαίνει αυτό για εμάς και τις σχέσεις μας; Χωρίς γείωση, χωρίς συνειδητότητα; Χωρίς συναίσθηση των συνθηκών; Χωρίς υπευθυνότητα; Χωρίς απόλαυση; Γείωση σημαίνει “είμαι παρών, παρούσα”. Κινούμαι αναλόγως των συνθηκών γιατί η ζωή δεν είναι αυτό που λένε αγγλιστί “φλατ”…

Και στο τέλος, βρε παιδιά, δεν γίνεται να λείπουμε! Από την ζωή!

 

 

 

 

Η αναδημοσίευση φωτογραφιών και κειμένων του blog, επιτρέπεται μόνο έπειτα από άδεια του annastories.gr