Θυμωμένοι άνθρωποι είναι οι πληγωμένοι άνθρωποι

Ένας θυμός ατελείωτος πλανάται στον αέρα

Θυμωμένοι άνθρωποι, κρυφά ή φανερά, κυκλοφορούν παντού και είναι πολλοί, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου, οικονομικής κατάστασης ή καταγωγής. Περιμένεις να βγεις σε κεντρικό δρόμο και ο πίσω κορνάρει όλο νεύρα γιατί βιάζεται. Είσαι στο μετρό και περιμένεις να ανοίξει η πόρτα για να βγεις. Δεν προλαβαίνει να ανοίξει και μπαίνει με φόρα η 23χρονη, σε σπρώχνει, η τσάντα σου μαγκώνει πάνω της από την φόρα που έχει, γυρνάς να της πεις κάτι και σε κοιτά με δολοφονικό βλέμμα. Ούτε λόγος για ένα «με συγχωρείτε»… Ο γείτονας φωνάζει συνέχεια στην γυναίκα του, ο συνάδελφος παραμιλάει από τα νεύρα του και η φίλη σου, δεν προλαβαίνεις να της πεις ένα «γεια» και αρχίζει να σου εξιστορεί τι πέρασε στην δουλειά όπου την έχουν κάνει σάκο του μποξ. Σου μιλά και από τον θυμό γυαλίζουν τα μάτια της και οι φλέβες είναι τσιτωμένες. Μετά από αυτό αρχίζεις και εσύ να μιλάς για τον καβγά με το παιδί σου και συνειδητοποιείς κάποια στιγμή ότι σου έχει ανέβει επίσης το αίμα στο κεφάλι… Όλοι είναι θυμωμένοι. Για την ακρίβεια, εξοργισμένοι.

Αλλά με τι;

Κάποτε διάβασα ότι οι άνθρωποι φωνάζουν όταν έχει δημιουργηθεί απόσταση ανάμεσα σε αυτούς και τους άλλους γύρω τους. Φωνάζουν γιατί νομίζουν ότι δεν τους ακούν. Και μπορεί πράγματι να μην τους ακούν εδώ και καιρό. Ο πληγωμένος, λοιπόν, που δεν τον ακούν, που τον αγνοούν, κάποια στιγμή κουράζεται, θυμώνει, φωνάζει. Αλλά είναι και εκείνοι που είναι θυμωμένοι επειδή δεν γίνεται αυτό που θέλουν, εκείνη την στιγμή που το θέλουν. Γιατί έτσι τους μεγάλωσαν. Όλα στο χέρι ανά πάσα στιγμή, χωρίς όρια. Και μεγαλώνουν και συνειδητοποιούν ότι είναι αλλιώς εκεί έξω και τότε θυμώνουν και τους φταίνε όλοι αφού δεν τους «προσκυνούν». Τους φταίνε γιατί δεν τους δίνουν προτεραιότητα, δεν τους αντιμετωπίζουν ως το κέντρο του κόσμου.

Και υπάρχουν και οι κουρασμένοι, οι εξαντλημένοι από το πολύ δόσιμο. Δίνουν και δίνουν επειδή νοιάζονται και αγαπούν τους ανθρώπους, χωρίς όριο, χωρίς διάκριση. Δίνουν ακόμα και όταν δεν τους το ζητούν. Ίσως γιατί βαθιά μέσα τους, χωρίς να το συνειδητοποιούν στο έξω τους, θέλουν την αποδοχή από τους άλλους. Την αναγνώριση. Εκείνη που δεν πήραν πιθανώς ως παιδιά. Από το δώσε-δώσε, λοιπόν, χάνεται η ισορροπία αφού δεν παίρνουν τίποτα για τον εαυτόν τους, ούτε ζητούν τίποτα. Έτσι η ενέργεια φεύγει. Χάνεται και νιώθουν κενοί. Νιώθουν ότι δεν εκτιμάται αυτό που δίνουν, όλο αυτό που έχουν δώσει, και τότε θυμώνουν. Θυμώνουν πρώτα με τους άλλους και μετά με τον εαυτό τους.

Φαύλος κύκλος

Τα νεύρα αναπαράγουν νεύρα. Ένταση. Ένας φαύλος κύκλος. Με αποτέλεσμα όλοι να κυκλοφορούν με τα μαλλιά όρθια. Όσοι πάρουμε θάρρος να κοιτάξουμε στ’ αλήθεια τι μας φταίει θα καταλάβουμε ότι δεν είναι οι άλλοι, αλλά έχει να κάνει με εμάς τους ίδιους. Ίσως τότε σπάσει ο φαύλος κύκλος. Ίσως τότε έρθει η ωριμότητα. Μα και ο θυμός είναι ένα κομμάτι μας, θα πει κάποιος. Φυσικά και είναι. Είναι ένα ηφαίστειο που εκρήγνυται εκείνη την στιγμή ως άμυνα στον βαθύ πόνο και δεν είναι δυνατόν να το σταματήσεις. Και δεν πρέπει να το σταματήσεις. Έχει, όμως, σημασία που, πως και σε ποιους το αφήνεις να σκάσει. Καμιά φορά νομίζω πως ακόμα και η παραδοχή, φωναχτά, «είμαι θυμωμένος/η επειδή….» μπορεί να εκτονώσει μεγάλο κομμάτι του ηφαιστείου.

Άλλοι αρχίζουν να τρέχουν για ώρες, άλλοι παίρνουν το μαξιλάρι και ουρλιάζουν, κάποιοι το ρίχνουν στην τέχνη, μερικοί στην γιόγκα και λίγοι –οι πιο ευφυείς κατά την γνώμη μου- στο χιούμορ. Τουλάχιστον, δεν «ταΐζουν» τον φαύλο κύκλο, ρίχνοντας τον θυμό τους πάνω σε άλλους ανθρώπους ή ασχημαίνοντας και καταστρέφοντας τον τόπο που ζούμε.

Σε κάθε περίπτωση ο θυμός δεν μπορεί να μείνει μέσα γιατί δηλητηριάζει τα πάντα. Την επόμενη φορά που θα εξοργιστείς, λοιπόν, δικαίως ή αδίκως, σκέψου πώς θα εκτονώσεις αυτή την φωτιά του θυμού.  Και αν είσαι θυμωμένος με κάποιον, όταν ηρεμήσεις μίλα του. Κι αν φοβάσαι τι θα πεις, τότε γράψε τα σε ένα χαρτί. Μπορεί να μην το δώσεις ποτέ αυτό το χαρτί σε αυτόν για τον οποίο προορίζεται, αλλά θα έχει βγει από μέσα σου η οργή. Όλα εκείνα που σε πόνεσαν. Ακόμα καλύτερα, κάψε το χαρτί και ελευθερώσου! Και αν είσαι οργισμένος με το τι συμβαίνει στην κοινωνία που ζεις, κάνε εσύ την διαφορά με τις επιλογές σου, με την δράση σου, με μια κοινωνική επιχείρηση ίσως. Και αν είσαι θυμωμένος με σένα, δες το μικρό παιδί μέσα σου και ρώτησέ το γιατί είναι θυμωμένο. Η απάντηση είναι το κλειδί που θα σε βγάλει από την φυλακή του θυμού.

 

 

 

 

Η αναδημοσίευση φωτογραφιών και κειμένων του blog, επιτρέπεται μόνο έπειτα από άδεια του annastories.gr