Το παιδί και το «θαύμα» του
“Κάθε παιδί είναι ένας καλλιτέχνης και το πρόβλημα είναι να μείνεις καλλιτέχνης ακόμα και όταν μεγαλώνεις!»
Σίγουρα όσοι έχουμε παιδιά αλλά και όλοι όσοι βρίσκονται πολύ κοντά σε παιδιά έχει υπάρξει στιγμή που συνειδητοποιήσαμε πόσο μεγάλοι δάσκαλοι είναι. Μια αθώα ερώτηση, ένα βλέμμα, η αυθεντική χαρά και η απίστευτη δημιουργικότητα ενός παιδιού, το παιχνίδι μαζί του, είναι ικανά να μας αλλάξουν με έναν τρόπο σχεδόν μαγικό. Αρκεί να είμαστε ανοιχτοί σε αυτό. Αρκεί να είμαστε παρατηρητικοί και να μην αναπαράγουμε μοτίβα σκέψεων του παρελθόντος, όπως «μα τι μπορεί να ξέρει ένα παιδί;».
Ένα παιδί έχει ενστικτώδη γνώση. Έχει σοφία και πολλή αγάπη γιατί πολύ απλά βρίσκεται κοντά στην Πηγή της Ζωής. Μας βάζει έναν καθρέφτη απέναντί μας με πολλή αγάπη και η αλήθεια είναι πως θέλει τόλμη να τον κοιτάξουμε. Ένα παιδί ζητά να επικοινωνήσει με το παιδί μέσα μας που σχεδόν τις περισσότερες φορές είναι ξεχασμένο. Όπως έλεγε ο Πάμπλο Πικάσο, «κάθε παιδί είναι ένας καλλιτέχνης και το πρόβλημα είναι να μείνεις καλλιτέχνης ακόμα και όταν μεγαλώνεις!».
Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει την παρατήρηση «μην κάνεις σαν παιδί…». Και αυτό έχει πολλές ερμηνείες και αναγνώσεις. Κάποιος μπορεί να το πει σε έναν άνθρωπο που έχει κρατήσει μέσα του την χαρά του παιδιού και τον αυθορμητισμό γιατί ο ίδιος είναι πάρα πολύ σοβαρός και δεν μπορεί να διανοηθεί ότι είναι δυνατόν να είμαστε έτσι. Αλλά μπορεί και να το πει κάποιος σε έναν άνθρωπο που αντιδρά ως παιδί σε μια κατάσταση. Που πεισμώνει και δεν επικοινωνεί ή που γκρινιάζει και θέλει να γίνεται πάντα το δικό του. Εδώ το «μην κάνεις σαν παιδί» ουσιαστικά σημαίνει «είσαι μεγάλος και χρειάζεται να αντιδράσεις ως ενήλικας».
Το θέμα είναι πως σχεδόν οι περισσότεροι όταν αντιδρούμε σαν παιδιά σε μια περίπτωση που απαιτεί στάση ενήλικου ατόμου, δεν το καταλαβαίνουμε. Δεν καταλαβαίνουμε ότι το παιδί μέσα μας έχει πεισμώσει και ζητά δικαίωση για κάτι. Επίσης, δεν πιστεύουμε ότι έχουμε ακόμα ένα παιδί μέσα μας. Το εσωτερικό παιδί όπως λέγεται. Ο Κάρλ Γιούνγκ, ένας από τους αγαπημένους μαθητές του Φρόυντ, το ονόμασε το αρχέτυπο του «Θεϊκού Παιδιού». Ο συγγραφέας Έμμετ Φοξ το αποκάλεσε «το Παιδί των Θαυμάτων». Λέγεται πως πρόκειται για την ηχώ του παιδιού που ήμασταν κάποτε ή ακόμα πως πρόκειται για τον αυθεντικό εαυτό μας.
Μηνύματα από το Εσωτερικό Παιδί
Είτε έτσι, είτε αλλιώς, υπάρχει. Και ναι, μπορεί να φέρει θαύματα στην ζωή μας. Αρκεί να συνδεθούμε μαζί του. Αρκεί να το αναγνωρίσουμε βασικά. Όταν συνδέθηκα με το παιδί μέσα μου εξεπλάγην. Πρώτα γιατί είχα ξεχάσει ότι υπήρχε και μετά γιατί η επαφή μαζί του απεδείχθη απίστευτα θεραπευτική και δημιουργική για μένα. Ανακάλυψα ταλέντα ξεχασμένα, ήρθα πιο κοντά στην χαρά και αφέθηκα στο ταξίδι αυτό προς τον αυθεντικό εαυτό μου. Από αυτό το ταξίδι, λοιπόν, προέκυψαν και τα Μηνύματα από το Εσωτερικό Παιδί. Ένας διαισθητικός οδηγός αποτελούμενος από 36 μηνύματα και εικόνες.
Κάθε κάρτα έχει μια εικόνα και ένα μήνυμα και φέρνει στην επιφάνεια μια πληροφορία που χρειαζόμαστε για μια πολύ συγκεκριμένη κατάσταση που μας απασχολεί την δεδομένη στιγμή. Όταν ξεκίνησα αυτή την δημιουργική διαδικασία δεν το πολυσκέφτηκα. Απλά αφέθηκα και εμπιστεύθηκα το παιδί. Και πραγματικά, δεν ξέρω πως γίνεται, αλλά πάντα παίρνω το μήνυμα που χρειάζομαι όταν το αναζητήσω. Σύμπτωση; Συγχρονικότητα; Ένστικτο; Ακριβώς γι’ αυτό, θα έλεγα πως πρόκειται για ένα δώρο του δικού μου εσωτερικού παιδιού προς εμένα και γιατί όχι, και προς άλλα εσωτερικά παιδιά! Επιπλέον, οι κάρτες με τα Μηνύματα από το Εσωτερικό Παιδί έχουν γίνει ένα πολύτιμο εργαλείο για τις δημιουργικές μου ασχολίες, δίνοντας έμπνευση και ιδέες όταν η διαδικασία κάπου κολλάει.
Τον 17ο αιώνα, εποχή «άνθησης» της λογικής και του ορθολογισμού στην Δύση, καταδικάστηκε κάθε έννοια περί «θαύματος» και οτιδήποτε μη ορατό, μη εξηγήσιμο, ακόμα και μυστηριώδες. Η επιστήμη έγινε η νέα θρησκεία. Έτσι, για σχεδόν 500 χρόνια το Παιδί των Θαυμάτων παρέμενε ζωντανό μόνον για τους μουσικούς, τους ποιητές, τους συγγραφείς και τους ζωγράφους. Μόνον για τους καλλιτέχνες. Μήπως, λοιπόν, τώρα είναι πια εποχή να το βρούμε ξανά και κυρίως να μην το βλέπουμε ως βάρος, αλλά ως την μούσα που φέρνει την έμπνευση; Την έμπνευση για θαυμαστά πράγματα όπου κι αν είμαστε, ό, τι κι αν κάνουμε, και συγχρόνως την ελευθερία από οτιδήποτε στημένο, ξύλινο, βαρύ και άκαμπτο, σκυθρωπό και μη αυθεντικό!
- Οι πίνακες με παιδιά που εμφανίζονται στο άρθρο -ως κεντρική και δεύτερη φωτογραφία- είναι έργα της Ελένης Τσολακίδου από την δεύτερη ατομική της έκθεση με τον τίτλο “Παιδικά Βλέμματα”. Μπορείτε να δείτε την έκθεση στο Πολιτιστικό Κέντρο Θέρμης 11-22 Δεκεμβρίου 2019.
Η αναδημοσίευση φωτογραφιών και κειμένων του blog, επιτρέπεται μόνο έπειτα από άδεια του annastories.gr
