Γιατί γελάς; Έλα ντε… Γιατί γελάς; Έχουμε συνδέσει το γέλιο με την χαζομάρα. Και λοιπόν;

Η παρατήρηση που συνήθως μου έκαναν στο σχολείο ήταν «Άννα μην γελάς» και τώρα που το σκέφτομαι είναι αρκετά γελοίο να σου λένε να μην γελάς…  Να σου λένε βασικά, να μην χαίρεσαι… Αλλά έτσι ήταν τα σχολεία και συνεχίζουν να είναι νομίζω. Στο Γυμνάσιο έτυχε να κάθομαι στο πρώτο θρανίο μπροστά στην έδρα των καθηγητών και από πίσω μου να κάθονται τα αγόρια. Δεν ξέρω πως το είχαμε καταφέρει. Στο πρώτο θρανίο της πρώτης σειράς κορίτσια και από πίσω όλα τα αγόρια και στο τελευταίο θρανίο της δεύτερης σειράς αγόρια και μέχρι μπροστά όλα τα κορίτσια. Τέλος πάντων… Οι συμμαθητές μου στο πίσω θρανίο ακριβώς, είχαν πολύ χιούμορ και έτσι δεν γινόταν να μην γελάσεις με τα σχόλιά τους.

Με θυμάμαι αρκετές φορές να σκύβω κάτω από το θρανίο για να πιάσω –και καλά…- την γόμα ή το μολύβι που είχε πέσει αλλά στην ουσία το έκανα για να γελάσω ελεύθερα. Η διπλανή μου είχε άλλο στυλ. Έβαζε το χέρι της μπροστά στο στόμα της καλύπτοντας το μισό, σαν να σκεφτόταν σοβαρά αυτά που άκουγε από τον καθηγητή, και με το άλλο μισό της στόμα που δεν φαινόταν, έσκαγε στα γέλια. Φυσικά την έβλεπα και άρχιζε το ντόμινο γέλιου.

Δεν χρειαζόταν και πολύ για να γελάσουμε. Και αυτό είναι το τόσο ωραίο της παιδικής ηλικίας.

«Μια εικόνα, χίλιες λέξεις!»

Τι σημασία έχει αν είναι κινέζικο ρητό ή αν πρόκειται για το εξαιρετικό σλόγκαν ενός Αμερικανού διαφημιστή που έψαχνε απελπισμένα έναν τρόπο για να πουλήσει διαφημιστικό χώρο πάνω στο τραμ την δεκαετία του 1920. Ναι, μια εικόνα λέει πολλά. Δείχνει αυτό που δεν λέγεται. Δείχνει αυτό που δεν βλέπεις αμέσως. Φανερώνει την αγάπη, την θλίψη, την αμηχανία, τον θυμό, τον θαυμασμό… Φανερώνει όλα μα όλα τα συναισθήματα ενός ανθρώπου παρά την απέλπιδα προσπάθειά του να τα κρύψει. Γιατί; Γιατί δεν έχει συνηθίσει, δεν έχει μάθει να τα αναγνωρίζει, να τα αποδέχεται και να ελευθερώνεται από αυτά.

Μια φωτογραφία φέρνει μνήμες. Όμορφες ή και όχι όμορφες. Μια φωτογραφία, ειδικά η σχολική, θυμίζει πως κάποτε ήμουνα παιδί. Παιδί μαζί με άλλα παιδιά, σε ένα ταξίδι που φάνταζε στην αρχή τρομακτικό.

Aς βάλουμε λίγο αγάπη σε αυτό το θαυμάσιο δημιούργημα που είμαστε

Είναι μέρες που θέλω να γράψω αυτό το άρθρο και δεν ξέρω από που να αρχίσω… Τελικά είπα να ξεκινήσω με λίγο χιούμορ βάζοντας ως τίτλο τα λόγια από ένα ελαφρολαϊκό τραγούδι που άκουσα πριν καιρό να το τραγουδά ένα πιτσιρίκι. Μετά το γέλιο, όμως, έρχεται το ερώτημα. Τι θέλει να πει ο ποιητής, εν προκειμένω ο στιχουργός; Το γλεντάει ή δεν το γλεντάει; Και μην γελιέστε. Το ερώτημα είναι σοβαρό.

«Ό,τι ξεκινά από την καρδιά, θρέφει και παραμένει ….»

Τον Κωνσταντίνο Ζερβό τον γνώρισα μέσω ενός κοινού φίλου. Έψαχνα πριν μερικά χρόνια κάποιον να μου μιλήσει για το πως αντιμετωπίζει ένας γονιός το θέμα της διατροφής του παιδιού του. Ο Κωνσταντίνος είχε ανταποκριθεί άμεσα στο αίτημά μου, μα αυτό που κράτησα από την πρώτη στιγμή της επικοινωνίας μας ήταν αυτή η ζεστασιά που εξέπεμπε ακόμα και από το τηλέφωνο! Η εξέλιξή του όλα αυτά τα χρόνια είναι υπέροχη και είμαι σίγουρη ότι θα δούμε εντυπωσιακά και ενδιαφέροντα πράγματα από την μεριά του γιατί σαφώς μιλά και δρα μέσα από την καρδιά του. Όπως λέει χαριτολογώντας, το «μαγικό ραβδί» δεν του δόθηκε… αλλά οι σπουδές και η εμπειρία του πάνω στο θέμα της διατροφής, η ειδίκευσή του ως προπονητής υγείας και ευεξίας και η αγάπη του για αυτό που κάνει, του δίνουν την δύναμη να μας πάει σε ένα ταξίδι αυτογνωσίας. Σε μια εποχή που το «φαίνεσθαι» κυριαρχεί περισσότερο από ποτέ, όπου τα selfies δίνουν και παίρνουν από άνδρες και γυναίκες που θέλουν να νιώσουν έστω και για λίγα λεπτά την αίγλη ενός μοντέλου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η παρακάτω κουβέντα με τον Κωνσταντίνο έρχεται να βάλει λίγο τα πράγματα στην θέση τους. Βασικά, μας υπενθυμίζει ότι το θέμα της διατροφικής συμπεριφοράς, ναι, έχει και μια φιλοσοφική διάσταση που δρα απελευθερωτικά.

Κωνσταντίνε τι είναι η γευματική επίγνωση που είναι γνωστή και ως mindful eating στην αγγλική γλώσσα; Πρόκειται για συνειδητή επιλογή του τι τρώμε, γιατί και πότε;

Το mindful eating είναι η επίγνωση που προκύπτει από την παρατήρηση, χωρίς επίκριση, των σωματικών αισθήσεων, συναισθημάτων και σκέψεων που υπάρχουν την στιγμή του φαγητού ή σε ένα περιβάλλον που έχει τροφές (π.χ. φούρνος, σούπερ μαρκετ, περίπτερο κ.α.). Είναι, το να είμαι παρών με όλο μου το είναι, σώμα, μυαλό, καρδιά,  στην όποια διαδικασία που σχετίζεται με την τροφή και την διατροφική συμπεριφορά. Ακούγεται απλό, όμως δεν είναι …

Επιλέγουμε την τροφή με βάση τις αξίες μας; Και αν όχι, γιατί πιστεύεις ότι συμβαίνει; Πρόκειται για άγνοια ή για πεποιθήσεις περασμένες σε εμάς από τις προηγούμενες γενιές;

Επιλέγουμε τροφές συνήθως είτε λόγω ευκολίας, είτε λόγω παρόρμησης, είτε επειδή ακολουθούμε κάποιους κανόνες και φυσικά για συναισθηματικούς λόγους. Το να επιλέγουμε την τροφή με βάση τις αξίες μας αποτελεί μια φιλοσοφική διάσταση στο θέμα της διατροφικής συμπεριφοράς και δεν είναι τόσο συνηθισμένο. Ωστόσο αν αυτό συμβαίνει σημαίνει πως

Πήγαινε με τη ροή. Αλλά τι είναι η ροή; Ροή είναι η κίνηση προς μια κατεύθυνση. Είναι συνεχής και εύκολη. Όποιος πάει με την ροή, δεν πάει κόντρα στο ρεύμα. Δεν ζορίζεται. Ρέει και έχει πίστη ότι θα φθάσει στον προορισμό του. Ξέρει ότι βρίσκεται εκεί που πρέπει να είναι. Πόσο εύκολο φαίνεται και πόσο δύσκολο είναι καμιά φορά στην πράξη! Αλλά ας μην υπάρξει και άλλη δυσκολία πια. Είναι ώρα να πάμε με την ροή!