-Έλα! Σήκω! Θα αργήσουμε….

Φοράω ακόμα τις πιτζάμες και δεν είμαι σίγουρη αν ονειρεύομαι ή όχι.

-Βάλε τις παντόφλες σου και πάμε!

-Έτσι θα έρθω;

-Δεν πειράζει.

Υπακούω και ανεβαίνω στο έλκηθρο. Κάθομαι και εκείνο υψώνεται στον ουρανό και φεύγει με μεγάλη ταχύτητα. Ο Κάϊ μου δίνει μια κουβέρτα. Ευτυχώς! Δεν κατάλαβα για πότε φτάσαμε στον Βόρειο Πόλο. Το έλκηθρο προσγειώνεται στο χιόνι και ο Κάϊ με πηγαίνει γρήγορα μέσα σε ένα ξύλινο σπιτάκι. Μου δίνει ζεστά ρούχα και μου λέει ότι θα περιμένει έξω. Κοιτάζω τα ρούχα. Για Βόρειος Πόλος μια χαρά μέσα στην μόδα είναι! 

Όταν συναντάς την Φιλιώ Λαζανά μια γαλήνη και μια γλυκύτητα σε αγκαλιάζει. Σε καμιά περίπτωση δεν σκέφτεσαι ότι αυτό το μυαλό γεννά εγκλήματα, μυστήριο, δολοφονίες… «Ο δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο» μου ρχεται στο μυαλό από τίτλους εφημερίδων. Αλλά εδώ, έχουμε να κάνουμε με δολοφόνο της βαρεμάρας, του συνηθισμένου ή καλύτερα, με δολοφόνο που έχει για όπλο του το γέλιο έως τελικής πτώσης… Να μην σας κρατώ, όμως, σε αγωνία… Η Φιλιώ Λαζανά είναι ο ιθύνων νους του «Βρες τον Δολοφόνο» που συνεχίζει την εκπληκτική του πορεία, τόσο για μεγάλους όσο και για παιδιά, για έκτη συνεχή χρονιά φέτος. Είναι συγγραφέας θεατρικών έργων και πολύ πρόσφατα του παιδικού μυθιστορήματος «Οι πεταλιές της Κορίνας» των εκδόσεων Μεταίχμιο. Επιτέλους, καταφέραμε να πραγματοποιήσουμε το ραντεβού μας για την κουβέντα αυτή και εύχομαι να σας εμπνεύσει για δημιουργικά πράγματα!!!! 

Η συνάντηση με τον κ. Στράτο Παρασκευαίδη έγινε μια ηλιόλουστη μέρα στην οδό Χαράς! Καλός, κοινός μας φίλος, σκέφτηκε ότι θα είχαμε πολλά να πούμε και δεν έκανε λάθος. Ο Στράτος Παρασκευαίδης είναι ένας βετεράνος της ελληνικής ορειβασίας. Ξεκίνησε τις αναβάσεις στα ελληνικά βουνά το 1970 και σύντομα κατάλαβε πως αυτό ήταν το πάθος και η μεγάλη του αγάπη. Το 1981 κατέκτησε την ψηλότερη κορυφή του Καυκάσου, Elbrus (5.627 μ.), ένα χρόνο μετά ανέβηκε στο ψηλότερο βουνό της Αλάσκας και της Βόρειας Αμερικής, το McKinley (6.193μ.) και το 1983 αναρριχήθηκε χωρίς οξυγόνο στην επικίνδυνη κορυφή Communism του Παμίρ στα Δυτικά Ιμαλάϊα με υψόμετρο 7.495 μ. Το 1986 κατέκτησε την «στέγη των ανέμων» Aconcagua, την υψηλότερη των Άνδεων και το 1989 ηγήθηκε της πρώτης ελληνικής ορειβατικής αποστολής στο Έβερεστ, φθάνοντας σε υψόμετρο 8.100 μ. χωρίς οξυγόνο από την βόρεια ράχη, το Θιβέτ. Ένα τέτοιο βιογραφικό μπορεί σε αρκετούς από εμάς να φέρει ζαλάδα… Ο Στράτος Παρασκευαίδης, ωστόσο, είναι ένας ταπεινός άνθρωπος. Απλός, φιλόξενος, γειωμένος και με μεγάλη αγάπη για την φύση και το βουνό. Και αυτό δεν είναι απορίας άξιο. Γιατί όσοι κατακτούν κορυφές, ανεβαίνουν, κατεβαίνουν, αναμετρώνται πρώτα και κύρια με τον ίδιο τους τον εαυτό σε πολλαπλά επίπεδα. 

Με αγκάθια, χωρίς απαιτήσεις άλλες από το νερό της βροχής, μένουν ριζωμένα στο χώμα και περιμένουν. Περιμένουν την στιγμή του θριάμβου τους ένα πρωί, όταν γίνεται η αποκάλυψη μιας σπάνιας ομορφιάς. Λουλουδιών συνταρακτικών σαν χρώμα, σχήμα και κίνηση που, όμως, διαρκούν από την αυγή ως τη δύση.

Οι άνθρωποι, όπως και οι κάκτοι, γεννιούνται με απίστευτες δεξιότητες, πόρους, οξύνοια, δύναμη και συστήματα άμυνας. Είμαστε θεϊκά σχεδιασμένοι!

Και το θηρίο είναι τραύμα…

Το τραύμα, ή αλλιώς η πληγή, επουλώνεται. Κλείνει. Το ανθρώπινο σώμα επιστρατεύει αμέσως τον μηχανισμό της ίασης, ή ακριβέστερα της αυτοίασης. Αλλά το τραύμα δεν εξαφανίζεται ως γεγονός. Αρκετές φορές αφήνει σημάδι. Μεγάλο ή μικρό. Κάτι για να θυμόμαστε ότι εκεί κάποτε τραυματιστήκαμε. Γίναμε και πάλι καλά; Ή μήπως δεν γίναμε;

Όταν το τραύμα γίνεται θηρίο, το θηρίο γίνεται ξανά τραύμα… Το θηρίο τότε ρωτά ξανά και ξανά θυμωμένο: «Γιατί έγινε αυτό σε μένα; Γιατί έπρεπε να τραυματιστώ;» ή «Και τώρα που τραυματίστηκα τι γίνεται;