Ας συναντηθούμε!
Το να εργάζεσαι στο σπίτι δεν είναι εύκολη υπόθεση, όσο και αν φαίνεται έτσι… Κάποια στιγμή πήζεις και θέλεις μια αλλαγή. Τότε είναι η ώρα να πάρεις το laptop και να πας σε ένα καφέ ή σε έναν άλλον χώρο ώστε να κάτσεις να εργαστείς ή ακόμα και να εμπνευστείς. Ειδικά για μια γυναίκα θέλει εξαιρετική αυτοπειθαρχία ώστε να μπει σε αυτό το μοντέλο εργασίας, αφού όντας στο σπίτι, πρέπει παράλληλα να μαγειρέψει, να μαζέψει το σπίτι και τόσα άλλα που τώρα τα βλέπει εμπρός της και λειτουργούν συχνά ως αντιπερισπασμός αλλά και ως αναγκαιότητα. Πως να συγκεντρωθείς σε έναν χώρο που επικρατεί το χάος, με παιχνίδια σκορπισμένα παντού, ρούχα…
Ένα χαλίκι στην αρβύλα
Στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ο παππούς Γιάννης στάλθηκε στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα, σε ένα από τα 21 οχυρά της λεγόμενης «Γραμμής Μεταξά». Το σημείο αυτό σφυροκοπήθηκε από στεριά και αέρα με σφοδρότητα από τους Γερμανούς εισβολείς. Όμως οι Γερμανοί δεν μπορούσαν να καταλάβουν τα οχυρά. Όταν «έπεσε» η Θεσσαλονίκη ο νεαρός Γερμανός αξιωματικός έξω από το οχυρό που βρισκόταν ο παππούς παίρνει ένα μεγάφωνο και φωνάζει. -Η Θεσσαλονίκη έπεσε. Μην πολεμάτε άλλο. Μην σκοτώνεστε. Βγείτε έξω και δεν θα σας πειράξουμε. Θα σας αφήσουμε να φύγετε. Αφού ήρθε και η ειδοποίηση εκ μέρους των ελληνικών δυνάμεων για παράδοση και οπισθοχώρηση, οι Έλληνες στρατιώτες, αν και απρόθυμα, βγήκαν έξω από το οχυρό…
Τα καταφέρνεις;
Σαν το εκκρεμές… Μπρος, πίσω, πίσω μπρος και ξανά από την αρχή… Προσπαθούμε μερικές φορές να αλλάξουμε συνήθειες, βασικά να κάνουμε αλλαγές. Και ενώ τα καταφέρνουμε για λίγο, αρκετές φορές πηγαίνουμε και πάλι πίσω. Υποθέτω πως είναι η κούραση. Ίσως είναι και που δεν έχουμε πεισθεί ακόμα πλήρως για το ωφέλιμο της αλλαγής ή επειδή η ενέργεια έχει πέσει χαμηλά και επιστρέφοντας στο γνώριμο νιώθουμε σαν να ξεκουραζόμαστε. Για παράδειγμα, ξέρω ότι ο οργανισμός μου δεν μεταβολίζει εύκολα πια τους υδατάνθρακες και κυρίως το λευκό ψωμί, τις ζύμες… Και όλο μπαίνω στην αλλαγή και την συνειδητή επιλογή αποχής από αυτά και με το που πιάνουν τα κρύα άντε πάλι πίσω.…
«Όλα ξεκινάνε από τα μικρά και τα καταφρονημένα…»
Ήμουν τριτοετής φοιτήτρια στο τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Πανεπιστημίου Αθηνών όταν μια μέρα στο μάθημα «Τέχνη και ΜΜΕ», η καθηγήτρια φέρνει τον Αλέκο Φασιανό να μας μιλήσει και να τον γνωρίσουμε. Το θυμάμαι σαν τώρα… Φορούσε μαύρη μπλούζα, μαύρο παντελόνι, μαύρα παπούτσια, κόκκινες κάλτσες και σκούρο μπλε κασκόλ. Σαν τους ήρωες στους πίνακές του. Καθόταν χαλαρά με το ένα πόδι πάνω στο άλλο και μετά τις πρώτες ερωτήσεις της καθηγήτριας άρχισε να μας μιλά για την τέχνη και τη ζωή, τη ζωή και την τέχνη… «Ο μεγαλύτερος πλούτος είναι να φτιάξεις τον κόσμο σου και να είσαι ικανοποιημένος μέσα σε αυτόν». Τι κουβέντα… Για εμένα όλη αυτή…
Επιστροφή
Η «μαγική» ελληνική γλώσσα δίνει αρκετές ερμηνείες στη λέξη «επιστροφή». Θα σταθώ στην παρακάτω ερμηνεία: “Η επάνοδος στο σημείο από όπου είχα φύγει – Γυρισμός”. Είναι σαν το ταξίδι του ήρωα του Τζόζεφ Κάμπελ. Σε κάθε κατάσταση της ζωής μας υπάρχει και ένας κύκλος… Ένα ταξίδι! Ο ήρωας ή η ηρωίδα φεύγει από την συνηθισμένη κατάσταση, από αυτό που αποκαλεί σπίτι και είναι ασφαλές, εξαιτίας ενός γεγονότος, μιας πρόκλησης ή και πρόσκλησης πολλές φορές, γιατί η ζωή έτσι θέλει, γιατί η ζωή έτσι είναι. Πώς αλλιώς θα εξελιχθείς; Πώς αλλιώς θα εξελιχθούμε; Και μέχρι να διανύσεις πλήρως αυτούς τους κύκλους, μέχρι να κάνεις αυτά τα μικρά ή μεγάλα ταξίδια, τα…












