Ένας θυμός ατελείωτος πλανάται στον αέρα

Θυμωμένοι άνθρωποι, κρυφά ή φανερά, κυκλοφορούν παντού και είναι πολλοί, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου, οικονομικής κατάστασης ή καταγωγής. Περιμένεις να βγεις σε κεντρικό δρόμο και ο πίσω κορνάρει όλο νεύρα γιατί βιάζεται. Είσαι στο μετρό και περιμένεις να ανοίξει η πόρτα για να βγεις. Δεν προλαβαίνει να ανοίξει και μπαίνει με φόρα η 23χρονη, σε σπρώχνει, η τσάντα σου μαγκώνει πάνω της από την φόρα που έχει, γυρνάς να της πεις κάτι και σε κοιτά με δολοφονικό βλέμμα. Ούτε λόγος για ένα «με συγχωρείτε»… Ο γείτονας φωνάζει συνέχεια στην γυναίκα του, ο συνάδελφος παραμιλάει από τα νεύρα του και η φίλη σου, δεν προλαβαίνεις να της πεις ένα «γεια» και αρχίζει να σου εξιστορεί τι πέρασε στην δουλειά όπου την έχουν κάνει σάκο του μποξ. Σου μιλά και από τον θυμό γυαλίζουν τα μάτια της και οι φλέβες είναι τσιτωμένες. Μετά από αυτό αρχίζεις και εσύ να μιλάς για τον καβγά με το παιδί σου και συνειδητοποιείς κάποια στιγμή ότι σου έχει ανέβει επίσης το αίμα στο κεφάλι… Όλοι είναι θυμωμένοι. Για την ακρίβεια, εξοργισμένοι.

Αλλά με τι;

«Aπό το απόλυτο τίποτα, βρέθηκα μέσα στην αγάπη»

Πρώτα έπεσε το μάτι μου σε ένα προφίλ της στο ηλεκτρονικό περιοδικό Cultura Inquieta. Όπως σημείωνε η δημοσιογράφος στον πρόλογο, η Λίτα Καμπεγούτ είναι η μοναδική γυναίκα της Ισπανίας που βρίσκεται ανάμεσα στους 500 κορυφαίους και διασημότερους σύγχρονους καλλιτέχνες του πλανήτη και παρόλα αυτά στην χώρα της δεν μιλούν για αυτήν, ούτε καλά- καλά την γνωρίζουν. Σκέφτομαι ότι τελικά δεν έχει σημασία το από που είσαι. Συχνά εξέχοντα μυαλά και λαμπροί άνθρωποι είναι γραφτό να αναγνωριστούν εκτός της χώρας τους. Και συχνά αυτό συνδέεται και με μια πληγή εσωτερικά. Αλλά η ζωή είχε προετοιμάσει την Λίτα από νωρίς για τέτοιου είδους καταστάσεις.

Δεν περνάνε λίγες μέρες και πέφτω πάνω σε μια συνέντευξή της στο telva. Και επειδή όταν κάτι έρχεται σε μένα πάνω από μια φορά έχω μάθει να του δίνω σημασία για το μήνυμα που έχει, αρχίζω και ψάχνω για την ζωγράφο Λίτα Καμπεγούτ. Παρατηρώ τους πίνακές της που είναι τεράστιοι. Αυτή η γυναίκα ζωγραφίζει πάνω σε τεράστιους καμβάδες, σαν να θέλει να σπάσει τα όρια, τους περιορισμούς. Τα πρόσωπα, οι ήρωες, οι πρωταγωνίστριες των καμβάδων της σου μιλάνε με τα μάτια. Με την έκφραση και την στάση τους. Κυρίως, όμως, με τα μάτια. 

Είναι Παραμονή Χριστουγέννων…

Έχω ανάγκη να κάτσω σε ένα ωραίο καφέ μόνη μου, να τα πω με τον εαυτό μου και να περάσω ωραία μαζί του. Ωραίο καφέ βρήκα, αλλά ησυχία δεν βρήκα. Το περιβάλλον είναι θορυβώδες, όπως στα περισσότερα καφέ. Σκέφτομαι οτι δεν ευνοεί την κουβεντούλα μεταξύ μας. Ωστόσο, δεν φεύγω. Έτσι κι αλλιώς, έχει σουρουπώσει και το «έξω» δεν ενδείκνυται. Αλλά είναι και αυτό μια ωραία πρόκληση. Να βρίσκεις τον εαυτό σου ακόμα και στα πιο απίθανα ή τέλος πάντως όχι και τόσο ιδανικά μέρη. Να μπορείς να μιλάς μαζί του ακόμα και όταν γίνεται της τρελής. Με άλλα λόγια να μην αποσυντονίζεσαι από το περιβάλλον.

Έρχεται η κοπέλα για την παραγγελία. «Χρόνια Πολλά!» της λέω και με κοιτάζει ολίγον σαν ufo. Μάλλον δεν με κατάλαβε ή δεν με άκουσε καλά. «Χρόνια Πολλά» της ξαναλέω και σε δευτερόλεπτα φωτίζεται το πρόσωπό της με ένα πλατύ χαμόγελο. Σαν να την εξέπληξα κατά κάποιον τρόπο. «Χρόνια Πολλά» αντεύχεται και της δίνω την παραγγελία μου. Και αρχίζω και σκέφτομαι… Βασικά αρχίζω την μεταξύ μας κουβέντα. Με τον εαυτό.

Τι είναι πιο φυσικό αυτές τις μέρες από το να ευχηθείς, όχι μόνο σε σένα και τους αγαπημένους σου, αλλά σε όλους τους συνανθρώπους σου; Και ναι, κυρίως σε αυτούς που εργάζονται αυτές τις μέρες, είτε είναι αργία ή όχι. Τι σημασία έχει αν είναι ένας απλός σερβιτόρος; Ένα νεαρό κορίτσι που μπορεί μόλις να τελείωσε την σχολή της και να έχει ανάγκη από ένα εισόδημα. Και πόσο πιο καλά θα είμασταν όλοι αν χαμογελούσαμε ο ένας στον άλλον κι ας μην γνωριζόμαστε.

Να ευχηθείς «Χρόνια Πολλά, Χρόνια Καλά, Χρόνια Φωτεινά». Αυτές τις μέρες ευχόμουν σε όλους «Χρόνια Φωτεινά» και όχι τυχαία. Παλιά οι άνθρωποι εύχονταν «Χρόνια Πολλά» γιατί από τις κακουχίες, τους πολέμους, τις άσχημες συνθήκες και τις αρρώστιες δεν ζούσαν πολύ. Τι ωραία ευχή! Μόνο που τώρα συμφωνώ με τον εαυτό μου οτι χρειάζεται κάτι ακόμα αυτή η ευχή.

-Έλα! Σήκω! Θα αργήσουμε….

Φοράω ακόμα τις πιτζάμες και δεν είμαι σίγουρη αν ονειρεύομαι ή όχι.

-Βάλε τις παντόφλες σου και πάμε!

-Έτσι θα έρθω;

-Δεν πειράζει.

Υπακούω και ανεβαίνω στο έλκηθρο. Κάθομαι και εκείνο υψώνεται στον ουρανό και φεύγει με μεγάλη ταχύτητα. Ο Κάϊ μου δίνει μια κουβέρτα. Ευτυχώς! Δεν κατάλαβα για πότε φτάσαμε στον Βόρειο Πόλο. Το έλκηθρο προσγειώνεται στο χιόνι και ο Κάϊ με πηγαίνει γρήγορα μέσα σε ένα ξύλινο σπιτάκι. Μου δίνει ζεστά ρούχα και μου λέει ότι θα περιμένει έξω. Κοιτάζω τα ρούχα. Για Βόρειος Πόλος μια χαρά μέσα στην μόδα είναι! 

Όταν συναντάς την Φιλιώ Λαζανά μια γαλήνη και μια γλυκύτητα σε αγκαλιάζει. Σε καμιά περίπτωση δεν σκέφτεσαι ότι αυτό το μυαλό γεννά εγκλήματα, μυστήριο, δολοφονίες… «Ο δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο» μου ρχεται στο μυαλό από τίτλους εφημερίδων. Αλλά εδώ, έχουμε να κάνουμε με δολοφόνο της βαρεμάρας, του συνηθισμένου ή καλύτερα, με δολοφόνο που έχει για όπλο του το γέλιο έως τελικής πτώσης… Να μην σας κρατώ, όμως, σε αγωνία… Η Φιλιώ Λαζανά είναι ο ιθύνων νους του «Βρες τον Δολοφόνο» που συνεχίζει την εκπληκτική του πορεία, τόσο για μεγάλους όσο και για παιδιά, για έκτη συνεχή χρονιά φέτος. Είναι συγγραφέας θεατρικών έργων και πολύ πρόσφατα του παιδικού μυθιστορήματος «Οι πεταλιές της Κορίνας» των εκδόσεων Μεταίχμιο. Επιτέλους, καταφέραμε να πραγματοποιήσουμε το ραντεβού μας για την κουβέντα αυτή και εύχομαι να σας εμπνεύσει για δημιουργικά πράγματα!!!!