Ο κορονοιός ενεργοποίησε όλους τους κρυμμένους αλλά και φανερούς φόβους μας, δικαιολογημένους αλλά και αδικαιολόγητους…
Πριν δυο χρόνια περίπου έγραφα για την δύναμη της αγκαλιάς. Σήμερα, λόγω της πανδημίας του κορονοιού που συμπλήρωσε ήδη ένα έτος, κρατάμε την αγκαλιά μας μακριά για προστασία. Δική μας και των άλλων. Και αν η αγκαλιά είναι θεραπευτική, τότε γιατί το Σύμπαν μας έφερε μια τέτοια κατάσταση. Ορθολογικά, ίσως και συνομωσιολογικά, μπορεί να βρεθούν ένα σωρό λόγοι και αιτίες. Αλλά με ξέρετε ήδη… Πάντα προσπαθώ να το δω και από άλλες πτυχές το κάθε ζήτημα, πέρα από τις προβλεπόμενες.
Έχω να γράψω στο μπλογκ μου πολύ καιρό. Δεν το εγκατέλειψα αλλά ένιωθα ότι δεν είχα κάτι να πω. Και σε μια τέτοια κατάσταση θεώρησα ότι η σιωπή είναι η καλύτερη. Απέφυγα με κάθε τρόπο τα δελτία ειδήσεων και προσπάθησα να βρω δικές μου ισορροπίες. Και δεν θα πω ψέματα. Έχω ζοριστεί αρκετά και δεν μπόρεσα από το να μην παρατηρήσω τον θυμό μου. Τον δικό μου, και των άλλων. Ναι, είμαστε όλοι πολύ θυμωμένοι. Θυμωμένοι γιατί δεν μπορούμε να βγούμε έξω, να δούμε αγαπημένους ανθρώπους, να κάνουμε ό, τι κάναμε και πριν. Θυμωμένοι γιατί οι δουλειές είναι κλειστές και πως θα επιβιώσουμε; Στο μεταξύ, η τρομολαγνεία των μέσων μαζικής ενημέρωσης δίνει και παίρνει! Ακόμα και άνθρωποι που το είχαν πάρει με ψυχραιμία όλο αυτό, τώρα είναι τσίτα από τον θυμό γιατί πολύ απλά γέμισαν με φόβο.