Αυτή τη φορά την κουβέντα με την αγαπημένη φίλη Νάντια ήθελα να σας την δώσω αλλιώς. Τι εννοώ… Ήθελα να την ανεβάσουμε σε βίντεο και έτσι να ανοίξω έναν κύκλο βίντεο του annastories.gr, σύμφωνα πάντα με την φιλοσοφία και την τρέλα του blog όπως και κάθε ιστορίας από την καρδιά! Η καραντίνα λόγω κορωνοϊού μας πρόλαβε! Και τι πειράζει; Χρόνος τώρα υπάρχει! Υπάρχει; Μάλλον είναι ώρα να δούμε στα σοβαρά πως τον σπαταλούσαμε έως τώρα και αν θα αρχίσουμε να τον αξιοποιούμε πια αλλιώς. Ακολουθούν οι σκέψεις της Νάντιας, εν μέσω καραντίνας, μια κατάστασης πρωτόγνωρης σχεδόν για όλους μας σε κάθε μήκος και πλάτος του πλανήτη. 

ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΑΥΡΙΟ…. ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ…

της Νάντιας Σανταμούρη

-Να σου στείλω τις ερωτήσεις…. ή να πάμε στο βουνό και περπατώντας να κάνουμε τη συνέντευξη;

-Δεν προλαβαίνω Άννα μου θα δούμε μήπως την επόμενη εβδομάδα…

Την επόμενη εβδομάδα δεν προλάβαινε η Άννα μετά πάλι εγώ… και έτσι πέρασαν πολλές εβδομάδες και ήρθε και μας βρήκε αυτό που είναι πάνω από τις δυνάμεις και τους χρόνους μας, πάνω και από τους ξέφρενους ρυθμούς μας!

Αυτό που μας έβαλε φρένο σε ότι κάνουμε κυριολεκτικά.

Ίσως πολλοί από μας βρουν τον εαυτό τους και αρχίσουν να χαίρονται τους γύρω τους περισσότερο

Η Σόφι Άντερσεν μένει μόνιμα πια στην Νορβηγία. Από το τηλέφωνο κιόλας αμέσως καταλαβαίνει κανείς πως έχει να κάνει με έναν ζεστό άνθρωπο, με ευγένεια, βαθιά γνώση και αγάπη για τα παιδιά. Η Σόφι σπούδασε Γερμανική Φιλολογία και μετά από λίγα χρόνια ως δασκάλα γερμανικών η ζωή την οδήγησε στον Βορρά. Εκεί έκανε σπουδές στην Ψυχολογία και την Ειδική Αγωγή καταλαβαίνοντας πια, ότι τα αρκουδάκια που έβαζε μικρή στην σειρά ήταν γιατί ήθελε να τους αφηγηθεί τις ιστορίες της και όχι επειδή ήθελε να γίνει δασκάλα, όπως νόμιζε. Και μπορεί η Σόφι να μην είναι απόγονος του μεγάλου παραμυθά αλλά φαίνεται πως η ενέργειά του ήταν από νωρίς μέσα της… Πρωταγωνιστής των ιστοριών της είναι ένα τρολ ονόματι Όσκαρ. Συναντηθήκαμε ένα πρωινό, οριακά πριν επιστρέψει στην Νορβηγία, οριακά προτού ο κορονοϊός μας υποχρεώσει σε παύση, ξεκούραση, ενδοσκόπηση ή όπως αλλιώς θέλετε να το πείτε!

Σόφι  είσαι από την Ελλάδα, μένεις όμως στην Νορβηγία. Πως είναι η ζωή μακριά από την πατρίδα;

Η αλήθεια είναι πως ζω πλέον πολλά χρόνια στον Βορρά και υπάρχουν πολλές διαφορές στα συναισθήματα και τις σκέψεις του τότε με του τώρα. Στην αρχή προσπαθείς  ως νέος να πείσεις τους κατοίκους  της νέας χώρας ότι είσαι Νορβηγός, και αργότερα ότι είσαι Έλληνας.

Σε κάθε ζόρισμα πάντα υπάρχει κάτι από πίσω που ζητά την προσοχή μας

Με όλα όσα βιώνουμε τις τελευταίες ημέρες από τότε που συνειδητοποιήθηκε ότι ο κορονοϊός δεν είναι κάτι που συμβαίνει πολύ μακριά, στην Κίνα εν προκειμένω, και άρα δεν μας αφορά, ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μερικές σκέψεις μου. Ναι, έχουν έρθει τα πάνω κάτω! Και όσο και αν έχω δουλέψει πάνω σε αυτό που λέμε σιωπή, εγώ και ο εαυτός μου, απομόνωση κλπ. δεν θα σας πω ψέματα. Ζορίζομαι. Όμως, με κάθε ζόρισμα πάντα υπάρχει κάτι από πίσω που μας διαφεύγει. Και η ερώτηση τώρα είναι, “τι είναι αυτό”;

Όταν έμεινα ξαφνικά χωρίς εργασία  –εργαζόμουν συνεχώς επί 18 χρόνια σε εντατικούς ρυθμούς και έκανα ένα μόνο διάλειμμα 7 μηνών όταν γέννησα την κόρη μου – ήρθαν τα πάνω κάτω στον κόσμο μου. Επειδή και αυτή η διακοπή ήταν επεισοδιακή καταλαβαίνετε πως δεν ήταν εύκολο. Στην αρχή είπα «εντάξει τώρα θα ξεκουραστώ». Και αφού πέρασε το διάστημα της ξεκούρασης άρχισαν τα ζόρια γιατί όταν έχεις μάθει να είσαι σε συνεχή δραστηριότητα, κίνηση, θόρυβο, εξελίξεις, αφού στην δημοσιογραφία είσαι στο κέντρο των εξελίξεων, είναι δύσκολο να πεις «τώρα ήρθε η ώρα για σιωπή και παύση».

Έχεις 2020 επιλογές ξεκινώντας τη Νέα Δεκαετία! Τι θα διαλέξεις;

Κάθε Νέα Χρονιά έβαζα τις προθέσεις μου. Τους στόχους μου. Τα έγραφα σε ένα χαρτί ή σε ένα σημειωματάριο και τέλος. Ούτε που άνοιγα ξανά την συγκεκριμένη σελίδα. Το ξαναδιάβαζα στο τελείωμα της χρονιάς και έκανα τον απολογισμό μου. Φέτος αποφάσισα να κινηθώ διαφορετικά. Γιατί η καθημερινότητα παρασύρει και δεν θέλω να φθάσω να μη θυμάμαι τελικά σε τι στόχευα… Έτσι, λοιπόν, την δεύτερη μέρα του 2020 –πολύ μου αρέσει αυτός ο αριθμός-  έφτιαξα το δικό μου vision board. Επειδή είναι δύσκολη η μετάφραση με μια ή δυο λέξεις, θα το εξηγήσω λίγο. Έφτιαξα πάνω στο καπάκι ενός ωραίου κουτιού ένα κολάζ με φωτογραφίες που δείχνουν τους στόχους μου για τη Νέα Χρόνια και τις βάσεις που θα τεθούν, ουσιαστικά, όλη την Νέα Δεκαετία που ανοίγεται μπροστά μας.

Πρόκειται για μια υπέροχη, ιδιαίτερα δημιουργική διαδικασία. Θυμήθηκα τότε που ήμουν έφηβη και άλλαζα το εξώφυλλο των σχολικών βιβλίων με δικά μου κολάζ. Βλέπετε η εικαστική παρέμβαση επιβαλλόταν για να γίνει το βιβλίο λίγο πιο ελκυστικό… Μόνο που τώρα η επιλογή του υλικού μου ήταν πολύ πιο προσεκτική. Δεν κρύβω ότι κάποια στιγμή δυσκολεύτηκα. Πολλές φορές νομίζουμε πως ξέρουμε τι θέλουμε αλλά όταν καλούμαστε να το οραματιστούμε, έστω και σε ένα vision board, τότε τα πράγματα σοβαρεύουν λιγάκι. Ο χώρος είναι περιορισμένος. Επομένως, χρειάζεται ταυτόχρονα να ξεκαθαριστεί τι έρχεται πρώτο!

“Κάθε παιδί είναι ένας καλλιτέχνης και το πρόβλημα είναι να μείνεις καλλιτέχνης ακόμα και όταν μεγαλώνεις!»

Σίγουρα όσοι έχουμε παιδιά αλλά και όλοι όσοι βρίσκονται πολύ κοντά σε παιδιά έχει υπάρξει στιγμή που συνειδητοποιήσαμε πόσο μεγάλοι δάσκαλοι είναι. Μια αθώα ερώτηση, ένα βλέμμα, η αυθεντική χαρά και η απίστευτη δημιουργικότητα ενός παιδιού, το παιχνίδι μαζί του, είναι ικανά να μας αλλάξουν με έναν τρόπο σχεδόν μαγικό. Αρκεί να είμαστε ανοιχτοί σε αυτό. Αρκεί να είμαστε παρατηρητικοί και να μην αναπαράγουμε μοτίβα σκέψεων του παρελθόντος, όπως «μα τι μπορεί να ξέρει ένα παιδί;».

Ένα παιδί έχει ενστικτώδη γνώση. Έχει σοφία και πολλή αγάπη γιατί πολύ απλά βρίσκεται κοντά στην Πηγή της Ζωής. Μας βάζει έναν καθρέφτη απέναντί μας με πολλή αγάπη και η αλήθεια είναι πως θέλει τόλμη να τον κοιτάξουμε. Ένα παιδί ζητά να επικοινωνήσει με το παιδί μέσα μας που σχεδόν τις περισσότερες φορές είναι ξεχασμένο.