ΛΕΞΕΙΣ
Με οδηγό την Αγάπη!
Είναι Κυριακή μεσημέρι με ένα πανέμορφο ανοιξιάτικο καιρό και τρώμε παρέα με αγαπημένους φίλους. Κάποια στιγμή ανοίγουμε σύντομη συζήτηση με τον άνδρα που μας σερβίρει. «Είστε καλός άνθρωπος» του λέει η φίλη μου, και εκείνος απαντά: «Το κακό είναι αυτό που είναι. Αλλά για εμένα κακό είναι και εκείνοι που το βλέπουν να γίνεται και δεν κάνουν κάτι για αυτό…». Φεύγει γρήγορα για να συνεχίσει την εργασία του και έχω μείνει να σκέφτομαι τα λόγια του. Εδώ και μέρες βασάνιζα το μυαλό μου για το επόμενο άρθρο εδώ στο annastories.gr. Τώρα είχα ήδη το θέμα και δεν το είχα ακόμα καταλάβει… Χρειάστηκε στο καπάκι, όπως λέγεται στη καθομιλουμένη, να πέσω…
Τέρμα τα γκάζια
Όταν οδηγώ μόνη στην Εθνική οδό νιώθω ελευθερία και χαρά. Βάζω ωραία μουσική και το απολαμβάνω. Πότε οδηγώ γρήγορα, πότε αργά. Κανονικά. Αλλά τι σημαίνει αυτό το «κανονικά»… Για εμένα κανονικά σημαίνει «σύμφωνα με τους γενικούς κανόνες» και «ανάλογα με τις συνθήκες». Δηλαδή αν έχει κίνηση στον δρόμο, την κατάσταση του δρόμου, τις καιρικές συνθήκες, αν γνωρίζω την διαδρομή, ανάλογα με το όχημα που οδηγώ και ακόμα περισσότερο ανάλογα με τις διαθέσεις και την γείωση ή μη, των υπόλοιπων οδηγών. Ναι, ΓΕΙΩΣΗ… Που σημαίνει βρίσκομαι στο ΕΔΩ και το ΤΩΡΑ και λειτουργώ αναλόγως. Ανάλογα με τις συνθήκες και τους κανόνες. Γιατί η οδήγηση είναι σαν τη ζωή. Σε γειώνει και…
Η γυμνή Αλήθεια αναζητά το πέπλο της…
Τι είναι αλήθεια και τι όχι; Που είναι άραγε η αλήθεια και πώς να την αναγνωρίσουμε… Και τελικά ποια είναι η δική μου η αλήθεια και ποια η δική σου; Είναι διαφορετική η μία από την άλλη ή μήπως είναι η ίδια οντότητα ιδωμένη από διαφορετική γωνία; Η έννοια της αλήθειας και η αξία της είναι πράγματι ένα από τα δυσκολότερα προβλήματα της φιλοσοφίας. Σε έναν κόσμο όπου ο όρος «fake news», ήτοι «ψεύτικες ειδήσεις», είναι πιο ενεργός και έντονος από ποτέ, το να βρει και να δει κάποιος την αλήθεια αποτελεί ηράκλειο άθλο… Η αλήθεια, όμως, είναι γυμνή και όταν δεν είσαι έτοιμος να την δεις, τότε φέρνει θυμό,…
Γαίας ήχοι…
Τον περασμένο Απρίλιο, ταξιδεύοντας για Κρήτη, για πρώτη φορά είχα την ευτυχία να απολαύσω έναν ουρανό πεντακάθαρο. Από το παράθυρο του αεροπλάνου έβλεπα τις Κυκλάδες απλωμένες στην καταγάλανη θάλασσα. Μεγάλα κομμάτια βράχων χωρίς ίχνος πρασίνου με μικρά άσπρα κουτάκια-σπιτάκια μαζεμένα σε μεριές μεριές. Καθώς ο ήλιος έλουζε τους βράχους με έπιασε ένα δέος. Δέος για αυτή την απέραντη, άγρια, σαφώς ιδιαίτερη, ομορφιά της Ελλάδας μας. Δέος για τους ανθρώπους που επιλέγουν να μένουν πάνω σε αυτούς τους βράχους, νύχτα-μέρα, χειμώνες-καλοκαίρια. Θέλει δύναμη, αγάπη, αντοχές… Μα θέλει και ισορροπία. Σαφέστατα το περιβάλλον πλάθει τους χαρακτήρες των ανθρώπων. Μόνο που κάπως, κάποτε, χάθηκε η μπάλα… Χάθηκε η ισορροπία. Τόσοι πολλοί άνθρωποι από…
Ντου γιου σπικ Μανιατίκ;
Έχοντας διανύσει αρκετά χιλιόμετρα στην δημοσιογραφία και έχοντας μάθει να γράφω με έναν συγκεκριμένο τρόπο, πίστευα ότι δεν μπορούσα να γράψω αλλιώς… Μέχρι που κάποια μέρα μια φίλη μου λέει με την ειλικρίνεια που την χαρακτηρίζει. «Μα εσύ το εμποδίζεις… Έχεις προσπαθήσει να γράψεις μια ιστορία, κάτι λογοτεχνικό;». Συνήθως όταν ξεκινάμε μια τέτοια προσπάθεια το πρώτο δημιούργημα έχει άμεση σχέση με την οικογένειά μας, με τα βιώματά μας. Όταν έφυγε από κοντά μας η γιαγιά μου η Βασίλω μου είχε «καρφωθεί» στο μυαλό η ιδέα της δημιουργίας ενός βιβλίου με τις συνταγές της, καθότι ήταν εξαιρετική μαγείρισσα και ένιωσα πως όλη αυτή η γνώση και η παράδοση θα έπρεπε να…