“Πολλοί άνθρωποι ξεχνάνε την εποχή που ήταν οι ίδιοι παιδιά”

Με την Άννα Ταρλή πρωτοσυναντηθήκαμε ένα Σάββατο στο μέσον ενός καλοκαιριού σε ένα εργαστήριο παραμυθιού. Από την πρώτη στιγμή, η Άννα μου φάνηκε πολύ οικεία. Εκεί, άκουσα για πρώτη φορά και τις ιστορίες της Αννούλας. Με συνεπήρε τόσο ο ωραίος τρόπος με τον οποίο διάβαζε η Άννα τις ιστορίες της, όσο και οι περιπέτειες της μικρής ηρωίδας της. Η Άννα Ταρλή γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε Χημεία στην Αθήνα και κατόπιν πήγε στις ΗΠΑ συνεχίζοντας τις σπουδές της μέχρι την απόκτηση διδακτορικού τίτλου. Η πόλη του Λος Άντζελες είναι η αγαπημένη της και είναι αλήθεια πως παραλίγο θα έμενε εκεί. Ωστόσο, επέστρεψε στην Αθήνα και μέσα από ένα ιδιαίτερο εσωτερικό ταξίδι αναδύθηκε η συγγραφέας που υπήρχε πάντα μέσα της. Οι πρώτες ιστορίες της Αννούλας έγιναν πια βιβλίο και τι πιο ωραία ευκαιρία να την γνωρίσουμε μαζί με την δημιουργό της!

Άννα, πότε αναδύθηκαν από μέσα σου οι ιστορίες της Αννούλας;

Αναδύθηκαν σε μία περίοδο μεγάλης προσωπικής δυσκολίας, όπου το γράψιμο ήταν μία εκτόνωση. Επίσης, από διάφορα σεμινάρια προσωπικής ανάπτυξης και δημιουργικής γραφής φάνηκε η κλίση μου προς τη συγγραφή μικρών ιστοριών (short stories).

Χημεία και συγγραφή: Θα έλεγες ότι αυτά τα δύο έχουν μία κοινή βάση;

Με τη Χημεία διδάχτηκα τον επιστημονικό τρόπο σκέψης. Στις σπουδές μου εστίασα στη έρευνα, η οποία με βοήθησε σημαντικά στη συγγραφή των ιστοριών, όπου κάθε λέξη χρειάζεται διερεύνηση και μελέτη. Π.χ. Η Αννούλα στα όνειρά της πηγαίνει σε άλλους κόσμους. Γιατί το κάνει αυτό; Πού την ωφελεί; Οι απαντήσεις στις διάφορες ερωτήσεις με βοήθησαν να «πάω» τις ιστορίες παρακάτω.

Ο κορονοιός ενεργοποίησε όλους τους κρυμμένους αλλά και φανερούς φόβους μας, δικαιολογημένους αλλά και αδικαιολόγητους…

Πριν δυο χρόνια περίπου έγραφα για την δύναμη της αγκαλιάς. Σήμερα, λόγω της πανδημίας του κορονοιού που συμπλήρωσε ήδη ένα έτος, κρατάμε την αγκαλιά μας μακριά για προστασία. Δική μας και των άλλων. Και αν η αγκαλιά είναι θεραπευτική, τότε γιατί το Σύμπαν μας έφερε μια τέτοια κατάσταση. Ορθολογικά, ίσως και συνομωσιολογικά, μπορεί να βρεθούν ένα σωρό λόγοι και αιτίες. Αλλά με ξέρετε ήδη… Πάντα προσπαθώ να το δω και από άλλες πτυχές το κάθε ζήτημα, πέρα από τις προβλεπόμενες.

Έχω να γράψω στο μπλογκ μου πολύ καιρό. Δεν το εγκατέλειψα αλλά ένιωθα ότι δεν είχα κάτι να πω. Και σε μια τέτοια κατάσταση θεώρησα ότι η σιωπή είναι η καλύτερη. Απέφυγα με κάθε τρόπο τα δελτία ειδήσεων και προσπάθησα να βρω δικές μου ισορροπίες. Και δεν θα πω ψέματα. Έχω ζοριστεί αρκετά και δεν μπόρεσα από το να μην παρατηρήσω τον θυμό μου. Τον δικό μου, και των άλλων. Ναι, είμαστε όλοι πολύ θυμωμένοι. Θυμωμένοι γιατί δεν μπορούμε να βγούμε έξω, να δούμε αγαπημένους ανθρώπους, να κάνουμε ό, τι κάναμε και πριν. Θυμωμένοι γιατί οι δουλειές είναι κλειστές και πως θα επιβιώσουμε; Στο μεταξύ, η τρομολαγνεία των μέσων μαζικής ενημέρωσης δίνει και παίρνει! Ακόμα και άνθρωποι που το είχαν πάρει με ψυχραιμία όλο αυτό, τώρα είναι τσίτα από τον θυμό γιατί πολύ απλά γέμισαν με φόβο.

«Η δράση μας ας κινητοποιείται από το όραμά μας και όχι από τον φόβο μας!»

Την Ευγενία την γνώρισα μέσω μιας κοινής, πολύ αγαπημένης μας φίλης. Από το πρώτο λεπτό ένιωσα ότι την ήξερα από πάντα. Είναι αυτό που μερικές φορές δεν μπορούμε να το εξηγήσουμε στην γνωριμία μας και την σχέση μας με έναν άλλον άνθρωπο. Η Ευγενία Βαθάκου είναι ένα υπέροχο μυαλό, έξω καρδιά άνθρωπος, που νοιάζεται πολύ και αγαπά τους ανθρώπους πέρα από το στενό φιλικό και οικογενειακό της περιβάλλον. Και αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές στις πολύχρονες ανθρωποκεντρικές σπουδές της και στην καριέρα της. Ξεκίνησε από την Νομική Σχολή του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, συνέχισε με μεταπτυχιακό και διδακτορικό δίπλωμα στην Ανάλυση Διεθνών Διενέξεων στο Πανεπιστήμιου του Κέντ και για περισσότερο από δέκα χρόνια σχεδιάζει και διαχειρίζεται αναπτυξιακά προγράμματα και προγράμματα οικοδόμησης της ειρήνης,  χρηματοδοτούμενα από φορείς όπως η Unicef, τα Ενωμένα Έθνη κλπ. Αυτό σημαίνει σαφώς πολλά ταξίδια σε όλον τον κόσμο τα οποία εδραίωσαν την πεποίθηση της Ευγενίας πως όλοι είμαστε Ένα. Διδάσκει στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο και στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου ενώ έχει εκπαιδεύσει εκατοντάδες εργαζομένους σε δομές φιλοξενίας ασυνόδευτων ανήλικων προσφύγων. Νομίζω ότι για το βιογραφικό μόνο της Ευγενίας θέλω σελίδες ολόκληρες. Στο annastories.gr την φιλοξενώ με πολλή χαρά για να μιλήσουμε για τον σημαντικό ρόλο της ως διευθύνουσα σύμβουλος της μη κυβερνητικής οργάνωσης για τα παιδιά, Μέριμνα. Έχοντας και η ίδια εμπειρίες που ενισχύουν ακόμα περισσότερο την ενσυναίσθησή της, η Ευγενία καλείται να μας φέρει πιο κοντά στο εθελοντικό ρόλο που μπορούμε να παίξουμε ως άτομα, ομάδες, αλλά και κοινωνίες.

Ευγενία μου για όσους δεν γνωρίζουν τίποτα, τι είναι η Μέριμνα;

Eίναι η μοναδική οργάνωση στην Ελλάδα που εδώ και 25 χρόνια στηρίζει παιδιά και οικογένειες στις πιο δύσκολες στιγμές τους: το θάνατο και την ασθένεια. Όταν τα παιδιά βιώνουν την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου όπως πατέρα, μητέρας, αδερφής/ού, η Μέριμνα με το εξειδικευμένο προσωπικό της παρέχει σε αυτά και στην οικογένειά τους, συμβουλευτική πένθους, και όταν παιδιά νοσούν με απειλητική για τη ζωή ασθένεια, η διεπιστημονική ομάδα της Μέριμνας (γιατροί, νοσηλευτές, ψυχολόγος και κοινωνικός λειτουργός) τους παρέχει Παιδιατρική Ανακουφιστική Φροντίδα στο Σπίτι.

Τα hashtag με τον τίτλο “tablescape” έχουν ήδη φθάσει τις 455.000 στις αναρτήσεις του Instagram 

Τα σερβίτσια τσαγιού και οι κούπες είναι η μεγάλη μου αδυναμία. Θυμάμαι ότι γυρνώντας από ένα ταξίδι στην Ταϋλάνδη οι περισσότεροι επέστρεφαν με διάφορα σουβενίρ, μπαχαρικά και υφάσματα, εγώ κρατούσα σφιχτά αγκαλιά ένα σερβίτσιο τσαγιού από εξαιρετική πορσελάνη και ένα μαξιλάρι ελέφαντα!!!! Ακόμα και τώρα μετανιώνω που πήρα μόνο 4 κούπες αντί για 6. Μα τι σκεφτόμουν;;;;; Ούτε ξέρω…. Κάθε πρωί διαλέγω για τον καφέ μου διαφορετικό φλιτζανάκι ανάλογα με το κέφια. Το τοποθετώ πάνω στο αντίστοιχο σουπλά και το πιάτο του πρωινού φροντίζω να ταιριάζει χρωματικά. Βασικά, το θεωρώ ιεροσυλία να βάζεις την κούπα στο τραπέζι χωρίς το πιατάκι της – κάτι που κάνει συχνά ο σύζυγος και τον λοξοκοιτάω- ή το να βάζεις άλλα πιατάκια με άλλες κούπες! Και στις γιορτές τρελαίνομαι να στρώνω το τραπέζι με κάθε επισημότητα. Να βάζω τραπεζομάντηλα, κεριά, λουλούδια και βαμβακερές πετσέτες. Εντάξει, ο καθείς με τα δικά του!!! Και η αλήθεια είναι ότι δεν θα σας έγραφα για το “art de la table” αν δεν έπεφτε στα χέρια μου ένα άρθρο της βρετανικής εφημερίδας The guardian που έλεγε πόσο της μόδας έχει γίνει ξανά η τέχνη του στρωσίματος των τραπεζιών την εποχή της καραντίνας.

Καραντίνα Vol 2 λοιπόν, πανευρωπαϊκά και όχι μόνον, και δείξε μου τα σερβίτσια σου να σου πω ποιος είσαι!!! Μήπως ήρθε η ώρα να θυμηθούμε εκείνο το τραπεζομάντηλο-κειμήλιο της γιαγιάς, το σερβίτσιο της μαμάς και εκείνα τα σουπλά που είχαμε πάρει τις καλές εποχές;

«Aδύνατο να μάθεις τα φρονήματα, τη σκέψη, την ψυχή του κάθε ανθρώπου προτού πάρει στα χέρια του εξουσία» – Σοφοκλής (Αντιγόνη) 

Πριν δέκα χρόνια, κάνοντας την καθιερωμένη εβδομαδιαία έρευνα στον διεθνή τύπο στο πλαίσιο της εργασίας μου στην εφημερίδα, έπεσα πάνω σε ένα άρθρο του περιοδικού Fortune που εξηγούσε γιατί πολλοί Αμερικανοί προτιμούσαν μια συγκεκριμένη αεροπορική εταιρεία έναντι μιας άλλης μεγαλύτερης και σαφώς γνωστότερης. Στην ειδική έρευνα αγοράς που είχε διεξαχθεί, η πλειονότητα των ερωτηθέντων απαντούσε ότι οι εργαζόμενοι της δεύτερης αεροπορικής εταιρίας ήταν πάντοτε απότομοι και δύστροποι. Κοινώς, αγενείς. Σε αντίθεση, φυσικά, με τους ιπτάμενους φροντιστές της μικρότερης αεροπορικής εταιρείας που ήταν πάντα με το χαμόγελο στα χείλη, ευγενικοί και καλοπροαίρετοι. Η συγκεκριμένη έρευνα, όμως, είχε πάει ένα βήμα παραπέρα. Είχε φροντίσει να ρωτήσει και τους ίδιους τους εργαζόμενους των δύο εταιρειών για τις συνθήκες εργασίας τους.

Οι «αγενείς» αεροσυνοδοί και φροντιστές ήταν ιδιαίτερα δυσαρεστημένοι με το περιβάλλον της εργασίας τους. Παρόλο που πληρώνονταν καλύτερα, η αντιμετώπισή τους από την διοίκηση ήταν άσχημη και αυτό είχε αρνητικό αντίκτυπο και στις μεταξύ τους σχέσεις. Έτσι, όλα τα νεύρα τους τα ξεσπούσαν στους επιβάτες. Από την άλλη πλευρά, οι εργαζόμενοι της μικρότερης αεροπορικής εταιρείας έπαιρναν σαφώς μικρότερους μισθούς. Ωστόσο, ένιωθαν ότι η εργασία τους όχι μόνον αναγνωριζόταν αλλά είχαν και την κατανόηση των ανωτέρων τους όταν αντιμετώπιζαν κάποιο πρόβλημα οικογενειακό ή υγείας κλπ. Ήταν σαφές ότι έδιναν προτεραιότητα στο καλό κλίμα στην εργασία τους και αυτό είχε θετικό αντίκτυπο και στις υπηρεσίες τους προς τους πελάτες.

Δέκα χρόνια μετά, αφού μεσολάβησε μια τεράστια οικονομική και κοινωνική κρίση εκατέρωθεν του Ατλαντικού και ενώ τώρα βιώνουμε μια πανδημία